joop schreef op zaterdag 7 mei 2011, 13:05:


Dat heeft hij altijd gedaan hé, Letje. Het was zelfs nog veel erger toen ik hem kocht.
Ik liet zelf ook nooit kinderen in zijn buurt uit veiligheidsoverwegingen.
Als hij geopereerd was afgelopen jaar, mocht hij niet bewegen en moest ik hem noodgedwongen ergens op een stalling zetten. Toen heb ik ook een groot bord op de staldeur gehangen met het verbod zelfs maar zijn deur open te maken. Niemand anders dan ik mocht hem toen ook voeren, hooi geven of de stal uitmesten van mij.
Puzzle sjot uit angst, naar mensen die hij niet kent of die hij niet vertrouwt of wanneer hij zich in het nauw voelt. En hij doet niet aan loze dreigementen.
Mensen die dat niet kunnen lezen of inschatten hebben echt niks in z'n buurt te zoeken.
En met rijden is hij net zo. Hele leuke rijpony, maar beschaam zijn vertrouwen en hij laat je direct weten dat je niet meer gewenst bent op z'n rug.

En hij is heel eenkennig. Ik kon er inderdaad zelf redelijk veel mee. Hij heeft bij mij nooit een voet verkeerd gezet wanneer ik hem reed en ik wist hoe ik met hem om moest gaan vanop de grond.
En toch heeft hij mij ook ooit 1 keer tegen de grond gesjot. Achteraf gezien erg dom en onvoorzichtig, in't donker met de kap van m'n jas over mijn hoofd ging ik snel even voeren... waarschijnlijk had hij mij niet herkend. Maar ik mag waarschijnlijk blij zijn dat hij mij op m'n rug had geraakt en niet in mijn buik of op m'n hoofd.

En langs de andere kant is hij net heel lief en open, enorm werkwillig en heeft hij een hele mooie uitstraling.
Wat het eigenlijk nog moeilijker maakt voor hem want veel mensen zijn aangetrokken tot hem. Terwijl veel van die mensen eigenlijk beter ver uit zijn buurt zouden blijven.

Ik geloof niet dat Puzzle nu anders is dan hij was bij mij.
Laten we zeggen, dat wat er gebeurd is bij zijn nieuwe eigenaresse mij niet geheel onbekend was. Ik heb hem ooit met een vriendin van mij exact hetzelfde zien doen. (Die moest hij ook niet.)
Zoals die dame schreef 'gewogen en te licht bevonden'. Het is 4 maanden zeer goed gegaan, tot er dingen tussen hen in gingen staan. En dan haakt hij gewoon helemaal af, op alle vlakken. Sneu voor hem hoor, want hij is dan erg ongelukkig. Hij zoekt echt iemand om hem te leiden.

Maar zoek daar maar eens een nieuw huisje voor? Er zijn simpelere dingen.
En hij heeft inderdaad een grote kans om als slachtpaard te eindigen, net omdat mensen zich in hem vergissen.
Ik geloof echt dat hij de grootste kans heeft bij een prof-iemand.
Want zelfs als je 100% eerlijk bent en uitdrukkelijk waarschuwt, liefde is jammer genoeg blind en mensen schatten zichzelf verkeerd (te hoog) in.

duimen maar voor Puzzle. Misschien is er gewoon iets mis met hem. Paarden kunnen immers net als mensen gewoon getikt zijn. Of het nu je kind is of een bejaarde met alzheimer, er kan een moment komen waarop je bij mensen ook geen raad meer weet. Mensen stoppen we dan in een gesticht. Paarden eindigen als kattenvoer in blik.

joop schreef op zondag 8 mei 2011, 11:14:


Nee, getikt is hij niet.
Op de moment schrik je uiteraard, maar achteraf begrijp je wel steeds waarom hij de dingen doet, die hij doet. Hij is niet irrationeel.
Maar hij is inderdaad wel moeilijk.
Voor een deel door de eigenschappen van het ras; bijvoorbeeld die eenkennigheid en wantrouwen tov vreemden, en daarbij de kracht van een tuiger met het karakter van een volbloed.
Voor een deel ook training; ook al is hij al 6, hij kent nog steeds niet zoveel en heeft geen routine in het werk. En dat heeft hij wel nodig. Had hij dat gedoe met die sarcoïd niet gehad, dan had ik hem om die reden al veel vroeger verkocht. Want ik heb geen werk voor hem.
Ik geloof nog altijd dat er iets van te maken valt, maar iemand moet het wel willen en kunnen doen natuurlijk.

Sorry in het spaans maar wel leuke video.

http://www.youtube.com/watch?v=_K09TSirrBI

Gr. Ilse

Mooi inderdaad, en na iets meer dan 5 min zie je ook nog eens hoe ze netjes op hun hielen landen.

Hij klinkt als een echte welsh cob. 100%. Daar moet je mee overweg kunnen. Eén eigenaar en elke dag aan de bak, samen met de baas. Springen en voor de kar. Niet iedereen vindt de Welsh people bijvoorbeeld leuk in de omgang.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Ans Jondral schreef op maandag 11 april 2011, 20:03:

.....................................

Je zou eens kunnen kijken bij een stichting zoals paarden met plezier. Ik weet dat er in belgie ook zo'n soort stichting zit. Je moet ze vaak wel 'schenken' aan zo'n stichting zit.
Succes en ik hoop dat puzzle goed terecht gaat komen.

Hoi allemaal

Lees hier alweer een tijd mee, en vandaag, op de eerste gered-van-de-kogel-verjaardag van mijn Connemara Paddy wil ik graag iedereen hier bedanken.

Vandaag een jaar geleden dus kreeg ik mijn prachtig grijs mannetje. Het was een springpaard geweest, maar door een vage knie blessure (moeder en dochter hadden verschillend verhaal) was hij daar niet meer geschikt voor, en tsja, wat moet je dan nog met zo’n knol? De kogel dus. Gelukkig hoorde mijn toenmalige baas daarvan, een en ander geschiedde, en ik heb nu dus een prachtig beest met super karakter die ook nog eens nooit last van z’n knie heeft.

Ik ben zo ongeveer opgegroeid in het zadel, maar heb een kleine pauze van zo’n 15 jaar gehad . Sinds verhuizing naar Engeland zo’n 2 jaar geleden weer begonnen met rijden, en sindsdien ontzettend veel gelezen. Want als jongmens durf je gewoon alles, en heb ik ook nooit als enige de verantwoordelijkheid voor zorg hoeven dragen, dus enige opbouw van kennis was wel nodig. Gelukkig is er tegenwoordig het internet. Dat pony niet graag op stal wil, dekens ondingen zijn, en nog wat meer van die dingen kon ik zelf nog wel bedenken, maar qua voeding en training is er toch een wereld voor me open gegaan.

Heb Pad de eerste maanden vrij gegeven, eerst elkaar maar eens leren kennen. IJzers eraf. Deken eraf. Bit eruit. Staart, manen en sokken terug laten groeien.
Een beetje een band opgebouwd, en toen rustig aan begonnen met grondwerk en buitenritten, en eigenlijk zijn we daar nog steeds. Mijn methode van trainen valt het best te omschrijven als ‘rustig aan we komen er wel’ .
Heb geen zin in competities, er is al genoeg spanning in het leven, wil gewoon lol met m’n knol. En lol hebben we. Paddy is tegenwoordig een fier beessie, met sprankelende ogen, niet meer kopschuw, niet meer bang voor een honderd-en-een dingen, en erg gemotiveerd om dingen zelf uit te zoeken.

En vooral voor dit laatste wil ik dit forum bedanken. Het was best even zoeken naar de meest paardvriendelijke methode out there. Paddy is duidelijk in wat hij van dingen vind, en wat hij van Parelli vind dat zal ik maar niet opschrijven, het is de laatste tijd zo beleefd hier op het forum . Maar na veel te lezen over het idee achter clickeren (vooral Inge Teblick, en ook Piet en anderen hier) uiteindelijk besloten mijn angst voor voedselbeloningen overboord te zetten, en wauw! Paddy wil wel duizend dingen doen, als je het maar netjes vraagt, ipv het te gebieden. En de clicker (jampot deksel, ben en blijf een hollander) maakt alles gewoon lekker duidelijk en makkelijk. Paddy vind het prachtig en geeft nu zelf heel duidelijk aan weer zin te hebben in een ‘spelletje’, want dat is het, spelenderwijs leren!

Ik hoop nog heel veel te leren, maar ik hoop ook dat ik over 10 jaar terug kan kijken en kan denken, dat heb ik nog helemaal niet zo slecht gedaan, dat eerste jaar.

Dank dus voor alle gedeelde kennis, en ook dank voor het delen van dagelijkse dingen, dingen die goed gaan, dingen die beter kunnen. Daar haal ik ook heel veel inspiratie uit. En daarom dat ik nu eindelijk ook zelf wil meeschrijven, misschien kan iemand anders weer inspiratie halen uit mijn ervaringen.

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:01:

Hoi terug )
En welkom hier. Met een heel erg positief verhaal. Heb het met plezier gelezen.
Dus ik bedank jou ook, voor het opschrijven en delen!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Hey Anne!
Leuk je hier te zien! Ik zag je aanmelding een tijd geleden al staan, maar nu dan toch echt je eerste bericht! Leuk om te lezen!
Fijn dat het zo goed gaat!
Vanaf nu ook veel schrijfplezier hier?!
Liefs Marsha

Hahaha, dubbelgevouwen deksel kan ik me zo voorstellen? Leuk verhaal en het is fijn te lezen dat ik wat heb kunnen bijdragen, dan snap je weer waarom je er zoveel tijd insteekt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het hier de laatste tijd nogal tam vind, af en toe een fikse knokpartij houdt het zooitje eigenwijze figuren scherp
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ha, al reacties, leuk!

@Wil: dank, kom vast met nog wel meer positieve verhalen, Paddy is erg goed in positief materiaal leveren :).

@Marsha: hihi ja eindelijk , en ben je in ander venstertje op dit moment eieieieindelijk een mailtje aan het schrijven!

@Piet: dekseltje met zo'n bolling erin, dat je ziet of de inhoud nog goed is, weet niet hoe dat heet, sorry, die ietsje meer uitdeuken met stompe spijker en hamer, et voila, werkt perfect. 'tick' zeggen als ik clicker niet bij me heb werkt ook prima, maar ben nog maar een beginneling, en clicker is vooral om mijn eigen gevoel van timing te verbeteren.
Vind dat beleefde wel lekker hoor, was tijdens zoektocht naar kennis toch best veel tijd kwijt aan het doorheen worstelen van heel veel 'nee ik weet het het aller aller beste' discussies tussen omhooggevallen zelfbenoemde gurus, ouwe knarren, en soppende vrouwtjes. Of is dat nou niet zo heel beleefd om ze zo te noemen

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:01:
there. Paddy is

Prachtig verhaal om te lezen Anne Maria. Geweldige karakters hebben de connemara's he? En kom maar op met je ervaringen!
En welkom hier natuurlijk