Hier is hartstikke dichtbij hoor, daar is veel verder

Els Kleverlaan schreef op maandag 22 februari 2010, 13:51:

.

Ik zou zeggen (Kind als trainer):
Kind krijgt driftbui en oefent zo druk uit op zijn ouders. Ouders sturen
het kind weg. Het kind mag/moet naar zijn kamer en dat is wat het kind wil = positieve beloning.

De ouders zijn braaf (in de ogen vh kind als trainer), want het gevolg van hun gedrag (dus wat het kind als trainer probeert te beïnvloeden) is precies dat wat het kind wil (naar z'n kamer gestuurd worden).


ja, mee eens; máár.. op z'n Skinner's : de ontvanger (getrainde) bepaalt altijd of iets een beloning is of een straf. Dus of dat iets het gedrag versterkt of ontmoedigt.
Dus in deze casus: het klopt wel dat het bovenstaande is wat die ouders dénken te doen. Ze denken een negatieve straf uit te delen. Echter, omdat het door het kind als belonend wordt ervaren om naar zijn kamer te mogen/moeten, zullen die ouders na verloop van tijd (hopelijk) opmerken dat hun "straf"maatregel de driftbuien aan tafel juist versterkt ipv ontmoedigt.

Skinner leert dat je als trainer áltijd controleert of dat wat je doet, inderdaad leidt tot versterking of juist ontmoediging, dus of het leidt tot dat wat je verwacht had. Blijkt het niet zo te werken als je verwacht had, dan ligt de "schuld" en dus de oplossing áltijd bij de trainer. Die moet dan iets anders verzinnen dat voor dat specifieke kind (of dier) wél uitpakt zoals de trainer het bedoelde. Dus deze ouders zullen wat anders moeten verzinnen om te zorgen dat de driftbuien verminderen, én het kind zal dan daarna wat anders moeten verzinnen om voor elkaar te krijgen dat-ie naar z'n kamer mag.


Als je kijkt naar hoe ik Kind als Trainer heb ingevuld, dan zie je dat het niet uitmaakt. In beide gevallen positieve beloning.


Ja, precies. Het blijft hetzelfde.


Klopt. Zo'n situatie blijft alleen voortbestaan bij een slechte trainer. Want een goede trainer zal, na een tijdje, opmerken dat de driftbuien van het kind niet afnemen (wat wel de bedoeling vd ouders was), maar juist toenemen.


Volgens mij kom je ALTIJD op dezelfde motivator uit (R+, R-, P+ of P-), als je naar 1 persoon of dier in de situatie kijkt. Het maakt daarbij niet uit of je die persoon de trainer of de getrainde noemt. Dat een situatie anders wordt bekeken door de ogen van de één of juist door de ogen van de ander, dat klopt wel, dat blijft overeind staan.

Ik blijf zeggen : een makkelijke en correcte manier om zulke (moeilijke!) casussen is door eerst te definiëren om welk gedrag het gaat, en dan ... (zie eerder bericht in deze draad). Volgens mij is wat Inge schreef ook niet in tegenspraak daarmee, maar ik zal Inge's bericht straks nog even doorlezen.

Lastig/ingewikkeld hè... Vond ik ook hoor, in het begin (en nog steeds wel eens!!)
grt,
Karen

Piet schreef op maandag 22 februari 2010, 15:29:

Arina, dapper en knáp, de stappen die je zet.
Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat je bij je vraag moet blijven. Wat Bianca schrijft vind ik niet per definitie verkeerd, maar je moet een echt goede trainer-ruiter zijn om dat op die manier met succes te doen. Mij lijkt het risico op nog meer verzet bij de combinatie van Arina en Kiyasa té groot.

Zoals ik het zie is de oorzaak van dit gedrag, dat Kiyasa 't háát als jij met je benen op haar buik `klopt`. Ze wil best draven, dat is het probleem niet! Maar die benen, zij kan ´t gewoon niet hebben en schopt er letterlijk naar (altijd direct nadat je, al dan niet per ongeluk, tegen haar buik aanklopt). Het is een (eigen)aardigheidje van haar; de meeste andere paarden zouden geen probleem hebben met jouw benen. Maar ja, jij hebt Kiyasa. Wát een leuk paardje trouwens, ik vind haar geweldig!

Ik zie één vrij gemakkelijke oplossing (ik geloof dat Piet - of Ilona? - dat ook al had geschreven, of was dat nou in een andere draad?). Leer jezelf af om zoveel met je benen te werken als je wilt aandrijven. En leer (éérst op de grond, dan pas rijdend) aan Kiyasa een veel subtieler signaal dat betekent " in draf" . Dat op de grond aanleren kan los, of aan lange lijn, op de cirkel of het kan gewoon aan de hand en dan hol je gewoon met haar mee, na jouw signaal voor aandraven! Ik zou zelf voor dat laatste kiezen. Veel leuker voor je paard! Het gaat niet om lange afstanden draven, maar juist om de overgang van stap naar draf te leren met behulp van een ander signaal dan drijvende benen tegen haar buik.

Als nieuw signaal bijvoorbeeld het woordje drrrrrraf. Ik gebruik dat laatste voor Fálki ook, die wordt ook heel gauw `zuur` als je drijft met je benen. Je zult zien dat je in het begin dat signaal dan duidelijk moet zeggen, maar na een tijdje adem je in om het te gaan zeggen en dan reageert je paard dáár al op, op die precieze manier van inademen!

Zodrá ze dan op dat nieuwe signaal in draf gaat, met je stem belonen en-of op de hals kriebelen (geen klopjes geven maar kriebelen), en zelf blij zijn dat ze ´t goed doet (want als je blij bent ontspan je, en dat voelt dan ook voor je paardje goed). Clickertraining en voerbeloningen kan hier ook heel goed helpen, als dat (eventueel) bij jou past.

Veel succes, ben nu al benieuwd naar het volgende filmpje!
Karen