Aafke schreef op woensdag 21 november 2007, 12:45:


Aafke, ik herken dit helemaal. Je doet wat je kunt, dat is het belangrijkste. Als ik helemaal zelf zou beslissen hoe en wat met de paarden zou het anders zijn dan wat ik nu in samenspraak met mijn man doe. Ik besef echter maar al te goed hoe ver hij al gekomen is, hoe dankbaar ik ben dat hij zomaar zijn geld en zijn vrije tijd mee met mij in de paarden steekt, uiteindelijk mijn hobby (nu, hobby... zeg maar leven) en niet de zijne. Het komt allemaal wel, de overgang naar PN (pseudo of wathever) gaat voor iedereen geleidelijk, het gaat niet op één seconde, er zit traagheid op. Als je een tweede moet meeslepen in dat proces is je traagheid groter.
Weet je wat leuk is? Als mijn man mij zegt hoe blij hij nu is dat ik hem overtuigd heb de paarden niet op stal te houden. Hoe leuk hij het vindt ze te zien rondstruinen.

Langzaam maar zeker kom je er wel,
Nathalie

Moniek schreef op woensdag 21 november 2007, 19:00:



Even de 'Parellimethode' meegeven: geleidelijk aan afspenen, aan negen maand tot een jaar, afhankelijk van de conditie van de merrie. Melkgift langzaam afbouwen. Naast hier al vermeld door progressief de tijd apart op te drijven kan dat ook nog anders:
Ik zag hem met een specifiek voorbeeld: moeder en zoon in paddocks naast elkaar, zodanig dat op één plek er ruimte doorheen het hek was (een soort horizontale stal/roundpen hekken) zodanig dat veulen er zijn hals kon doorheen steken om te drinken, maar dus ENKEL als de merrie dat zelf ook wou (om de druk van de uier af te hebben). De merrie moet immers echt meewerken door helemaal tegen de omheining te komen staan. Zoiets zou ik voor Huppel ook wel willen proberen, alleen heb ik geen hekken, enkel draad, en dan weet ik niet hoeveel respect ze heeft voor een draad zonder stroom op.