heidy smid schreef op maandag 18 februari 2008, 10:49:


Ik heb een fjord gehad, die buitengewoon gevoelig was voor allerlei soorten materiaal. Singels van kunststof, sjabrakken die niet volledig van katoen waren en zelfs "verkeerde" chaps zorgden voor kale plekken en/of wondjes. En ook leer van het tuig verdroeg hij lang niet altijd.

Uiteindelijk vond ik bij een opruiming ouderwetse singels, die gemaakt waren van een soort katoenen sjorband en daar had hij geen last van. Daarvoor loste ik het probleem op door van katoenen handdoeken hoesjes voor de singel te maken en zelfs een mega-lange sjabrak, zodat de benen van de ruiter zijn huid niet raakten.

Els.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 18 februari 2008, 11:13:


Mijn ervaring is dat een dier door uitdroging door een tekort aan zouten en/of water er magerder uitziet dan het in werkelijkheid is. De huid gaat dan heel strak gespannen over het onderliggende weefsel zitten, waardoor ribben e.d. veel meer aftekenen.

Als het paard verder gezond is (geen nierafwijkingen of i.d.) denk ik dat het geen kwaad kan electrolyten (of mengsel kalium-dieetzout/gewoon zout) te geven en te kijken of dat wat doet. Wat het paard teveel krijgt, plast hij gewoon weer uit.

Els.

Herman schreef op maandag 18 februari 2008, 11:34:


Hoi Herman,

Voorzichtig met persoonlijke mails op een forum, hoor. Wordt niet altijd door de schrijver gewaardeerd.

Els.

Herman schreef op maandag 18 februari 2008, 11:45:


Nee, ik merk geen ander gedrag bij Willem. Hij laat zich nog steeds heel gemakkelijk door de oude "tang" aan de kant schuiven bij het gras. Froukje wil altijd eten waar Willem net staat Grappig is dan weer, dat het juist Willem is die voorrang krijgt van Froukje bij het van het land komen en bij de stal. Willem blijft nu ook niet bij Froukje als ze gaat liggen. Hij staat dan vaak een heel eind bij haar vandaan. Terwijl ze normaal duidelijk gezamenlijke rustuurtjes hebben.

Wat ik ook heel apart vond, is dat Froukje gistermorgen doodsbang bleek van "vrouw in ochtendjas", terwijl Willem zoiets had van "o, jij bent het, krijg ik al eten?" en meteen bij me stond. En dat is meestal precies omgekeerd, Froukje de dapperste en Willem kat uit de boom kijkerig.

Els.

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:56:


En daar sluit ik met bij aan! Wat een spanning. Je voelt 'm nu gewoon wegglijden.
Wat zal dat een feest worden als Bret weer thuis komt!

Els.

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Fantastisch Monique! Hoelang is het nou geleden dat Indy al bijna omviel als je alleen maar naar haar keek? Klasse, hoor, dat je toch steeds hebt gevoeld dat ze weer beter zou worden. Dat je zag dat Indy zelf verder wilde.
Het leven is een waar wonder...

Els.

Peter Donck schreef op maandag 18 februari 2008, 14:53:


Pas drie jaar, Britt?

Nee hoor, je bent niet alleen. Het is hier 's morgens altijd één van de eerste klusjes en ik heb er meestal wel plezier in. Zoals nu, het hele land afspeuren, want ze liggen onder de witte rijp verscholen. En terugkomen met zo'n hele kruiwagen rammelende drollen ...

Els.