Hans Arendse schreef op woensdag, 12 januari 2005, 18:09:

Hans deze vraag is "verhuisd" naar het nieuwe hoevenforum van Frans.

www.hoefnatuurlijk.nl

Kom jij daar aub ook even bij om adviezen te geven?? We hebben daar hard wat experts nodig (zitten er al een paar bij hoor, begrijp me niet verkeerd).

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op donderdag, 13 januari 2005, 9:04:

Tja dan kan ik kennelijk niet genoeg overreden, want iemand uit de buurt met een fjord met verdomd slechte hoeven door de ijzers, heb ik toen duidelijk gewezen op het nog slechtere effect van de ijzers op die toch al niet zo beste hoeven. Foto's laten zien van Isabella's hoeven op ijzers, van erna van de schoenen, schoenen zelf. Mensen hebben geen internet, dus pagina's van hier uitgeprint en laten lezen. Vele uren erin gestoken.

Eind van het verhaal; het paard was opnieuw beslagen want het was zo zielig voor de hoefsmid; die man kwam al jaren daar en ze konden hem toch niet ineens zomaar de laan uitsturen?

Daar sta je dan met je goede gedrag.

Daarbij andere mensen op stal hadden gezegd dat je met een onbeslagen paard niet buiten kon gaan rijden en ze reden zo graag buiten.

Dus al mijn werk is totaal voor niets geweest in principe. Wat heb ik dan fout gedaan? Kunnen dit soort mensen dan niet beter alvast zo'n "half-weg" boek gaan lezen?

Er zit zo'n enorme kloof tussen de "fanatieke" natuurlijke paardenhouder en de "wedstrijdgerichte traditionele" paardenhouder.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op donderdag, 13 januari 2005, 11:51:

Mee eens, behalve dat ik zo in elkaar zit dat bij de eerste nagel die destijds in het hoefje van mijn pony werd geslagen (iets wat voor mij inderdaad 7 jaar geleden ook nog normaal leek); ik zelf net zo van streek raakte als het dier zelf. Alsof ik die nagel door mijn voet kreeg; maar ja dat is dat gevoel dat ik wel vaker ineens heb al ik iets "fout" doe bij Isabella

Maar inderdaad, stel je paard heeft geen problemen met de ijzers ... ja dan wordt het veel moeilijker overtuigen. Neem normale standaard maneges ... die krijg je nooit zover dat ze van de ijzers gaan.

Maar toch, mede doordat ik met Isabella naar Smit moest en een trailer nodig had voor een shetlander (aangepaste hoogte stangen en schotten), kwam ik bij die man uit van de huifbedpony's. Fanatiek pro-ijzer (met zijn vele pony's waarmee hij mende). Hoefschoenen waren onzin en zonder ijzers dat kon echt niet. Maar uit nieuwsgierigheid nam hij toch zijn kreupel dartmoor mee. De uitleg bij Smit, het laten zien van de doorgesneden paardenhoef en de schoenen, hebben hem overtuigd. Hij nam weer 2 pony's mee en inmiddels zijn ze daar allemaal geweest. Maar ook hij heeft verder nog niemand zover kunnen krijgen dat ze hun paard van de ijzers afhaalde, zelfs zijn eigen dochter niet.

Het valt soms echt niet mee hoor. Onze buren ... twee shetjes die totaal geen moer doen. Krijgen 1 kg krachtvoer per dag. Belachelijk. Maar ik heb het al zovaak gezegd dat het onzin is. Maar ja Piet je hebt gelijk, ik ga niet schreeuwen, ik zeg het. Beetje verlegen misschien, maar ik blijf het proberen. Toen bij hun de hoefsmid kwam stond ik met Isabella klaar om hem de schoenen en de hoeven te laten zien. Die man had er geen zin in, geen tijd voor, maar toch heb ik wat aan blijven houden, op mijn manier, en uiteindelijk keek hij en jawel, hij toonde interesse. Niet 100% veel, maar meer dan 50% toch ook wel.

Ik doe ook dit op mijn manier. Daarbij ben ik zelf ook niet 100% natuurlijk. Dus hoe moet ik dan andere mensen wel naar 100% natuurlijk praten? Gaat ook niet lukken.

Groeten,
Ingrid

Nog even voortbreiend op de boeken en welzijnsdiscussie maakt ik even een nieuwe kop met hierna mijn visie op het natuurlijk houden van paarden.

Als ik denk aan "100% natuurlijk houden van paarden binnen Nederland" dan denk ik aan bijvoorbeeld de kudde pony's hier in het begrazingsgebied. Tuurlijk staan ook zij binnen een hekje en worden ze 1x per jaar "gevangen" om nagekeken te worden door DA en hoefsmid, maar voor Nederlandse begrippen is dit natuurlijk houden. Ruimte, vrijheid, speelkameraadjes, diverse bodems (er lopen ook verharde fietspaden door het gebied) en geen mensenhanden aan hun lijf, laat staan dat er iemand ooit op zit.

Kijk ik naar de andere kant, het paardensportcentrum (noem het geen manege want je hebt ruzie ) waar ik wekelijks kom, dan zie ik ingepakte paarden in een hokje zonder raam, met geen enkel haartje teveel, glimmende hoeven met ijzers, tuig en sporen netjes gepoetst in de kast en geen strootje in het gangpad. Dit is voor mij 100% niet natuurlijk.

Het eerste geval heeft vrijwel niemand hier van ons, dus in mijn ogen is niemand hier natuurlijk. Als ik zelf alleen maar zo een paard kon houden, dan hoefde het van mij geeneens. Ik moet er wel mee kunnen "tutten", daar heb ik het beestje ook voor om eerlijk te zijn.

Het laatste geval hoeft voor mij overigens ook helemaal niet; vreselijk.

Hoe verder je bij het eerste zit, hoe beter je het doet denk ik dan. En in mijn ogen telt vrijheid van het paard meer mee dan wel of niet met bit rijden (en niet omdat ik het zelf doe).

Zo bekeken ben ik het dus ook niet eens dat je niet een beetje paardnatuurlijk kunt zijn. Ik vind iemand die al nadenkt over het weglaten van hoefijzers, al een heel eind. Al heeft hij zijn paard dan nog op stal staan met een deken op. Er wordt al meer over nagedacht als in het eerste geval. Maar ik ken ook mensen die hun paard 24 uur 365 dagen per jaar in een gigantische wei buiten hebben staan, met soortgenoten, maar ja die staat wel op ijzers. In mijn ogen zijn die net wat natuurlijker bezig toch dan die eerste persoon.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is inderdaad ieder zijn eigen mening en zienswijze erop.

Ik heb geen knop gehad die ineens omging. Ik heb altijd iets mafs over me heen gehad als het om paarden en pony's ging. Echter ik begreep mezelf nooit zo goed waarom ik zo "anders" dacht dan anderen. Echter met de komst van Isabella is het me duidelijk geworden wat er met mij "mis" is

Groeten,
Ingrid

sannie schreef op donderdag, 13 januari 2005, 21:28:


Nee, zelfs niet als ik gewoon op de link klik. Maar volgens mij moet er een www voor dus:





Ingrid

Ik heb net gereageerd op die laatste foto en nou doet hij het hier helemaal niet meer. Krijg een vreselijk trage pc en steeds een compleet geel veld als ik op die mail klik. Ik type nu dus deze even om te zien of ik nu de vorige kan openen. Of gaat er toch wat mis bij het toevoegen van die foto's?

Zet ik er hier ook even eentje neer (off topic):



Ben benieuwd ook.

Groeten,
Ingrid

iebie schreef op donderdag, 13 januari 2005, 21:58:


Verhip, nou je het zegt ... 8 stuks

De pony's zijn Wendy en Blacky, broer en zus hackney-welsh. Dit is mijn vrijwilligerswerk. Totaal niet natuurlijk voor de pony's, maar de kinderen genieten zo heerlijk van hun ritje op de paardenruggen; het is vaak het enige dat ze hebben in hun vaak autistische bestaan.

Groeten,
Ingrid

Michiel schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:04:

Hoi,
Ik heb paar dagen geleden het boek van Nanda : paard als spiegel van je ziel besteld, dus ik ben begin straks misschien ook een beetje met die gekte. Dat een paard je gedachten kan "opvangen" daarvan heb ik voorbeelden meegemaakt, zelfs een hele aparte .
Met een manege paard heb ik meegemaakt dat ze mij wat vertelde wat later nog eens uit is gekomen ook; hoewel ik ondanks dat, nog altijd niet echt erin "geloof", maar het overkomt me soms gewoon hihi. Wie weet kan het boek van haar een hoop verklaren. Ken jij het?

Groeten,
Ingrid

jacqueline postmes schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 9:18:

Het paard als spiegel van je ziel

http://www.paardenfluisteraar.com/boek.htm

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 11:04:


Ja maar dan niet zoals mijn schoonzusje doen, je mobieltje aan je zadel hangen. Zij storte ter aarde en haar paard ging ervan door; met mobieltje.

Ik heb er zelf eigenlijk tijdens een wandeling ook geentje bij. Met de wagen wel, maar eigenlijk is het onzin, want je bent hier niet mijlen ver bij een woonhuis vandaan en daar kun je in geval van pech altijd wel even bellen.

Groeten,
Ingrid

Ha, net weer lekkere wandeling gehad. Mooi weer ook hier.

Isabella eens los in het bos achter me aan laten lopen (wel halster om en touw om haar hals gelegd). Het was een pad zonder veel eetmogelijkheden en ze liep keurig achter me aan over het pad. Ook in draf volgde ze en als ik stopte stopte zij ook. Op een gegeven moment lag er een denneboom over het pad heen en ik dacht dat het eens een mooie gelegenheid was voor "vrij springen". Ik ga vast over die boom heen zodat ik haar kon "opvangen" als ze te hard verder zou willen gaan na de sprong. Nou de sprong bleef mooi uit, want terwijl ik me omdraai om haar te roepen, was madame al door de struiken aan het wandelen, liep keurig om het uiteinde van de boom heen (het was een lange dus een eindje bij mij vandaan) en kwam weer netjes tussen de bomen door teruggekuierd.
Ik moest er erg om lachen en zij keek me net aan van "wat nou? Ik had geen zin om te springen hoor!" .

Afijn we kuieren samen verder en ik zie midden op het pad een baksteen liggen, rechtop nog wel. Wat een toeval ... (heb haar al clickerend geleerd bakstenen om te duwen). Dus ik zeg "push". Ze stopt en kijkt me even stom aan, wat nou "push"? Maar ze ging toch zoeken en zag ineens die steen. Aha, duw en bons en gelukkig had ik een stukje appel bij me. Zo lag de steen een stuk veiliger voor bosgebruikers en heeft het baksteenomduwen dus toch ook zin

Groeten,
Ingrid

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 15:00:

Mooie foto's overigens, maar jullie hebben wel een beetje meer ruimte dan wij hier in Nederland.

Ikzelf mag niet klagen, maar voor velen van jullie PN-ers is het hier een miezerig klein stukje waar ik mijn paardje op hou. Veel van mijn vrienden/kennissen zijn echter weer jaloers op het stukje grond waar ik haar hou.

Daarbij heb ik vorig jaar een keer de mogelijkheid gekregen om haar naar een groter perceel te brengen, met een minipaardje erbij ook nog eens. Wel even overwogen, maar het feit dat ik haar dan maar eens per week zou kunnen zien (te ver weg) ... dat woog voor mij niet op tegen de ietwat meer vrijheid die ze zou hebben. Daarbij zoals ik mijn paardje ken, zou ze het zelf ook niet leuk vinden; ze gaat veel liever met die gekke, niet altijd te begrijpen 2 beners mee

Maar ik krijg de laatste tijd toch weer een beetje het gevoel dat ik helemaal niet natuurlijk genoeg ben eigenlijk, om hier mee te kunnen discussieren over dat soort onderwerpen. Neem bijv. Trudy en Nick, ik begrijp jullie wel, maar ik heb af en toe het idee dat jullie "ons soort mensen" niet (meer) begrijpen. Gelijk gaan roepen dat je niet goed voor je paard bent, er niet van houdt en zo (in misschien wat andere termen; hou me ten goede) als je even net niet zo doet zoals het hoort in de ogen van een natuurlijk houder, ... daar kan ik verdomd slecht tegen. Al is het geeneens tegen mij bedoel geweest, ik leef dan zo mee met de mensen tegen wie je het wel zegt. Net als ik in mijn ogen alle doe om het mijn paardje zo aangenaam mogelijk te maken, doen zij dat misschien ook op hun manier.
Zo weet ik dat de mijne vrij veel heeft moeten inleveren toen ze bij mij kwam (aan ruimte en kudde-gevoel), maar ze heeft er volgens mij oh zo veel voor teruggekregen. Sommige mensen zouden daar ook eens wat meer rekening mee moeten houden, voordat je wat gaat lopen verkondigen over zo en zo is het het beste voor je paard en vooral, al het andere is slecht.

Ik heb de mijne niet alleen om naar te kijken overigens. Maar ook om mee te gaan rijden (en ja in mijn geval met bit en tuig, en zweep en kar) en om te kroelen en de knuffelen en te spelen als met een hond of knuffelbeer. Zolang die pony ervan geniet, wat is er dan mis mee?

Pfff hoop niet dat ik iemand nu op zijn tenen trap, is niet mijn bedoeling, maar ik moest dit even kwijt (en ik zat me wat te vervelen; maar gelukkig mag ik nu weer naar mijn paardje toe ).

Groeten,
Ingrid

Nick Altena schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 12:20:

Ja hij is zeker mooi. Alleen had "tante post" het pakket hier half uit de brievenbus steken. Gelukkig hebben we een goede buurt en zat het er bij thuiskomst nog in.

Wel beetje jammer, maar beetje maar hoor, begrijp me niet verkeerd, is dat de foto's zwart/wit zijn.

Groeten,
Ingrid

Nick Altena schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 20:26:

Graag gedaan Nick .

Het was overigens geen aanval op jou of Trudy's mening hoor. Ik wonder af en toe jullie moed en vooral doorzettingsvermogen waar het gaat om "andersdenkenden" te overtuigen, maar zelf persoonlijk (mijn mening dus) vind ik het wel eens een beetje te ver doorslaan.

En ja ik weet dat het niet op mij persoonlijk was al dat commentaar van de laatste postings, maar ik weet uit het verleden toen wel van mezelf, dat mensen het zich wel erger kunnen aantrekken dan jullie denken als je zo'n soort uitspraak doet.
Toen ik hier ooit de eerste keer las dat je niet van je paard hield als je met een bit in reed, toen "steigerde" ik echt wel ja. Het komt erg hard aan bij mensen die net als ikzelf "goed nadenkend" met een bit in rijden (of hoe moet ik dit in goed begrijpend Nederlands zeggen).
Jullie schrijven zoiets waarschijnlijk dan alleen maar denkend aan mensen die het bit zien als stuur, rem, als trekding om je dier in toom te houden in ieder geval. Zo wordt het vaak gebruikt, maar mensen die het bit zo niet gebruiken, maar juist anders omdat ze van hun paard houden, denken ook niet meer zo snel aan dat ruk en plukwerk op de manege en voelen zich wat "aangevallen" als dan zoiets over het bit lezen.

Heb ik het dus niet over eenzame donkere opsluiting aan een ketting, met ijzers onder de pootjes geslagen. Dat is natuurlijk echt heel slecht, maar dat zal iedereen hier ook wel vinden.

Snap je wat ik bedoel eigenlijk een beetje? Ben niet zo goed in mijn bedoelingen goed op papier zetten, dus zullen we het hier dan maar bij laten hihi ?

Groeten,
Ingrid

Zat mijn vorige post nog eens over te lezen tesamen met die op hoefnatuurlijk en bedacht me toen dat ik ook waarschijnlijk als een van de weinigen hier tussen de 2 totaal verschillende paardenwerelden leef.

Wie maakt dit nog meer mee en hoe ga je daarmee om?

Gaan jullie "schreeuwen" naar die andere mensen dat het anders moet, knijp je je ogen dicht en doe je net of je het niet ziet, of ga je zoals ik, met deze 2 verschillende werelden ook verschillend om, ook een soort van knop om?

Ik weet van mijn schoonzus dat zij bijv. niet kan wat ik doe. Zij komt heel bewust niet meer op maneges, wil er zelfs niets over horen ook .

Ik haal iedere maandagmiddag een huifbedpony uit de stal, doe hem zijn deken af, de stang in zijn mond, oogkleppen op. Geen gezellig praatje met die paarden of een hoop getut, want de eerste "patient" die staat al klaar om op het bed getild te worden. Ik zet een knop om denk ik.

Maar toch merk ik dat ik niet met de pony's omga alsof het gebruiksvoorwerpen zijn, iets wat de rest wel doet overigens (op een enkeling na). En dan ondertussen worden er beslagen paarden tussen 2 kettingen vastgemaakt (van de manege) en worden ze "gedouched" en "geshampood" en komen ze onder het solarium te staan. Hihi, je maakt het mee, en dat iedere week.

Vandaar mijn titel ... tussen 2 werelden, met de inhoud: hoe ga je daarmee om.

Groeten,
Ingrid