Toch weer alleen de trailer, zet allerlei andere atributen om en rond de trailer, zodat de aandacht ook daarna toe gaat, en je als iets goed ging naar de volgende "atractie" gaat. Zo ben je alle 2 niet alleen met de trailer bezig, maar kan zo uitwijken naar het ander. Dat vind ik juist zo goed, uitwijkmogelijkheden, zodat je het niet laat escaleren, maar het luchtig houd!
Desnoods alleen overal tussendoor / langs loopt. Observeer je paard tijdens, en kijk waar je het beste mee kan beginnen......Opbouwen,

Ik vind het weer erg jammer dat clickeren omschreven wordt als een weg die je alleen over die weg kan afleggen.
Dat is gewoon niet waar!
Dan kijk je niet naar je paard , en dat is nou juist zo belangrijk.
Je paard geeft het tempo aan , niet jij als trainer.
Het is erg handig om volgende stappen als plannen in je hoofd te hebben , maar het tijdsbestek is gewoon afhankelijk van wat je paard je laat zien.
Clickeren is niet mechanisch. Clickeren is dondersgoed in de gaten hebben waaneer je verder kan , en waaneer je een stapje te ver bent gegaan.
Clickeren is werken met een duidelijk uiteindelijk doel voor ogen , maar dat is dan ook het enige wat jij bepaalt. De rest bepaald het paard.

Ik heb Maike vroeger altijd met dwang op de trailer gezet , en zonder zweep ging hij er niet meer in , kwam er liever ook niet meer in de buurt.
Bij hem inderdaad de trailer in de bak gezet [jaja met de auto er aan vast] en elk stapje in de richting van de trailer beloont , in alle vrijheid.
Liep hij weg , dan kreeg hij gewoon geen beloning meer , en dat had hij gauw genoeg in de peiling. Hij bepaalde dan ook dat de training afgelopen was.
Ik zorgde er dan ook voor dat hij niet meer bij de trailer in de buurt kon komen.
Wou hij door trainen nadat we enkele stappen voorwaarts hadden gemaakt , dan maakte ik er een eind aan. Die afspraak had ik wel voor mezelf gemaakt , na 10 beloningen stopte ik even , en laste een pauze in.
Dit ook onder deskundige leiding van Conrad overigens...

Maike liep een tijdje zo weer de trailer op , maar ik heb het weer verpest doordat hij zoon 6 uur in de trailer heeft gestaan , waarvan een groot gedeelte stilstaand en alleen.
Ik moet voor mezelf weer even de tijd vinden om de trailer weer in de bak te zetten , en het opnieuw te trainen.

Gr Esther
Stokpaardjes zijn op stal gezette idealen.

Esther,
Op welk bericht reageer je nu?

Iemand had het over krampachtig gedoe , en ik las ook dat iemand schreef het meer op zijn gevoel te doen.
Gevoel was volgens mij onbewuste bekwaamheid , en krampachtig , je moet ergens beginnen , en plannen , stapjes vooruit denken is mi niet krampachtig .
Je kunt dan juist goed op onverwachte situaties inspringen.
Is mijn mening maar he....

Gr Esther
Stokpaardjes zijn op stal gezette idealen.

Anita schreef over krampachtig gedoe... en ik schreef over op m'n gevoel.
Wat ik bedoel is dat er zich een situatie voordoet... en ik daar instinctief op inspeel.
Er een trainingsmoment van maak....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op zondag 25 juli 2010, 18:08:


Er wordt nu ook weer kortzichtig gelezen, en eerder gereageerd op het krampachtige.
Arina had het over haar sessie's. ik wilde haar er op attenderen dat ze haar paard ondertussen goed moet opserveren, en op gevoel moet handelen, het aller belangrijkste in een training, Niet de clicker. Ik gebruik helemaal geen clicker, en onderneem ook allemaal socialisatie stappen, met goed resultaat. N.l. begrip, ontspanning en verbetering.

Als we een trailer klaarzetten is bij ieder de bedoeling dat het paard daar uiteindelijk in gaat. De weg daar naar toe is iets wat je niet uit kan stippelen, dag 1 dit en dag 2 dat. Ik heb dat zelfs niet in mijn gedachten. ik wil alleen maar mooi resultaat, kan me niet schelen wat het is. Ik had Folt eerst helemaal er niet bij, tot een houding waarin er niks meer gebeurde. Dan moet je overstappen op heel wat anders. Dat is kunnen observeren, elkaar leren kennen, weten wat je kan doen om het te verhelpen, zodat ze wel weer gaat ondernemen, snuffelen, onderzoeken. Het paard alle vrijheid geven. Nu loopt ze achter me aan de trailer in, omdat ze vertrouwt. Dat vertrouwen is gevoelsmatig, de stemming waar zij in verkeert. Die stemming van het paard verkrijgen, heeft alles te maken met ons gevoel tijdens de training. Vingerspitsengevoel.

Ik haal dit onderwerp weer eens omhoog omdat Kiyasa nog steeds niet de trailer in wil.
Ik heb werkelijk geen idee meer om het haar met clikeren te leren. Ze gaat er gewoon niet in. Ze heeft in lettertype 100 een heel groot NEE boven haar hoofd hangen. voor geen 'yes' gaat ze de trailer in.
Aller lei soorten beloning al geprobeerd (wordtels kuidensnoepjes, brood ect.)
Als ik dwars over de klep met haar loop durft ze met 4 hoeven op de klep te staan maar als ik er recht voor met haar oefen wil ze met niet meer dan 2 hoeven op de klep staan. haar hoofd durft ze heel even naar binnen te steken en dan gaat ze weer steigeren terwijl ik niks vraag of druk zet of wat dan ook.
Alle laad posities ook al geprobeerd, vanaf een stoel, vanaf de zijkant van de klep, zelf in de trailer lopen enz. enz.
Afgelopen zaterdag heb ik in de tweepaardstrailer eerst Sietske haar grote vriendin in de trailer gezet en gehoopt dat Kiyasa die altijd bij Sietske wil zijn wel naast haar in de trailer durfde maar dat helpt ook niet.
Het is niet zo dat ik elke week trailerladen oefen. Ik heb de afgelopen tijd alleen geoefend als de trailer er was en het rustig op het terrein was. dus bij elkaar misschien zo'n 10 keer.

Dus wie nog een manier weet mag het zeggen. Of iemand weet die zou kunnen helpen.

We hebben hier met die 2 van ons eigenlijk nooit gericht geoefend. De trailer stond maanden lang op de oprit waar de paarden ook konden komen onder toezicht. Er werd aan gesnuffeld, tegen geduwd, neuzen aan gekrabd. Daarna hebben we de trailer een aantal weekenden open aan de auto gezet. En niets gerichts met de paarden gedaan, niets móest. Ik ben er zelf in en uit gaan rennen, heb de post erin open gemaakt, ben erin gaan springen etc. Onder zeer geïnteresseerd publiek hahaha. De post was wel grappig. Ze maakten gewoon ruzie om wie het verst z'n hoofd door het zijdeurtje naar binnen kon steken om te kijken wat ik daar toch deed. Op een gegeven moment heb ik wat wortelsporen erin gelegd. De ene stond er al meteen half in en de ander (kan aanschouwend leren) stond de hele tijd stil te kijken. Op een onbewaakt moment, toen er ff niemand bij de trailer was, zag ik 'm snel hups de trailer in en weer uit gaan, die worteltjes moest hij toch hebben. Hun eigen nieuwsgierigheid deed het 'm.
Weer een week later zijn we serieus gaan laden en ze liepen er zo in... maar ja, de trailer was voor hun ook geen beladen onderwerp (geworden).

Martina schreef op maandag 24 januari 2011, 11:28:



Kan me er iets bij voorstellen.....