Ik haal dit onderwerp weer eens omhoog omdat Kiyasa nog steeds niet de trailer in wil.
Ik heb werkelijk geen idee meer om het haar met clikeren te leren. Ze gaat er gewoon niet in. Ze heeft in lettertype 100 een heel groot NEE boven haar hoofd hangen. voor geen 'yes' gaat ze de trailer in.
Aller lei soorten beloning al geprobeerd (wordtels kuidensnoepjes, brood ect.)
Als ik dwars over de klep met haar loop durft ze met 4 hoeven op de klep te staan maar als ik er recht voor met haar oefen wil ze met niet meer dan 2 hoeven op de klep staan. haar hoofd durft ze heel even naar binnen te steken en dan gaat ze weer steigeren terwijl ik niks vraag of druk zet of wat dan ook.
Alle laad posities ook al geprobeerd, vanaf een stoel, vanaf de zijkant van de klep, zelf in de trailer lopen enz. enz.
Afgelopen zaterdag heb ik in de tweepaardstrailer eerst Sietske haar grote vriendin in de trailer gezet en gehoopt dat Kiyasa die altijd bij Sietske wil zijn wel naast haar in de trailer durfde maar dat helpt ook niet.
Het is niet zo dat ik elke week trailerladen oefen. Ik heb de afgelopen tijd alleen geoefend als de trailer er was en het rustig op het terrein was. dus bij elkaar misschien zo'n 10 keer.

Dus wie nog een manier weet mag het zeggen. Of iemand weet die zou kunnen helpen.

Christel Provaas schreef op maandag 24 januari 2011, 10:19:


Leuk en lief!

Groet, Dani

We hebben hier met die 2 van ons eigenlijk nooit gericht geoefend. De trailer stond maanden lang op de oprit waar de paarden ook konden komen onder toezicht. Er werd aan gesnuffeld, tegen geduwd, neuzen aan gekrabd. Daarna hebben we de trailer een aantal weekenden open aan de auto gezet. En niets gerichts met de paarden gedaan, niets móest. Ik ben er zelf in en uit gaan rennen, heb de post erin open gemaakt, ben erin gaan springen etc. Onder zeer geïnteresseerd publiek hahaha. De post was wel grappig. Ze maakten gewoon ruzie om wie het verst z'n hoofd door het zijdeurtje naar binnen kon steken om te kijken wat ik daar toch deed. Op een gegeven moment heb ik wat wortelsporen erin gelegd. De ene stond er al meteen half in en de ander (kan aanschouwend leren) stond de hele tijd stil te kijken. Op een onbewaakt moment, toen er ff niemand bij de trailer was, zag ik 'm snel hups de trailer in en weer uit gaan, die worteltjes moest hij toch hebben. Hun eigen nieuwsgierigheid deed het 'm.
Weer een week later zijn we serieus gaan laden en ze liepen er zo in... maar ja, de trailer was voor hun ook geen beladen onderwerp (geworden).

Martina schreef op maandag 24 januari 2011, 11:28:



Kan me er iets bij voorstellen.....

Waarom is de weg zo lang naar erkenning.

Aanleuning is de zachte verbinding tussen ruiterhand en paardenmond als gevolg van losgelatenheid. Het paard moet als gevolg van de drijvende inwerking van de ruiter (benen dus!) vertrouwensvol aan de teugel komen. De aanleuning kan nooit door inwerking met de teugels worden gewonnen."
Met andere woorden, aanleuning is een gevolg van:
- een actieve achterhand
- levendige bewegingen
- steeds aanwezig impuls
- elastische buigzaamheid van gewrichten
- vrije wil van het paard
- vertrouwen in de ruiter
- oplettendheid
- bereidwillige gehoorzaamheid
- edelmoedige overgave aan de ruiter
- rechtgerichtheid
- reageren met kalmte en stiptheid op de ruiterhulpen
- tonen van geestelijk, fysiek, harmonisch en natuurlijk evenwicht
- volledige ontvankelijkheid voor de hulpen (durchlässig]

Dit is in de dressuur wat nu gebeurd, constante aanleuning dus druk op tong en kaak gewricht. GETROKKEN nageeflijkheid. Een paard bitloos of op de klassieke manier is aan gereden zal door mij gelijk
worden herkend. Alleen al door zijn natuurlijke nageefelijke houding mooier in balans
beter en mooier zijn bewegingen afmaakt en veel meer ontspannen is en niet te vergeten
souplesse .
Het mooie in de dressuur sport vind ik de soepelheid in de uitvoeringen.
Het laten uitzien wat gemakkelijk de uitvoeringen eigenlijk zijn, het
afspoelen van het totaal progamma vloeiend met souplesse.
deze spielerische leichtigkeit dit is voor mij niet te vertalen in het nederlands
maar geeft precies weer wat ik eigenlijk bedoel.
als ik naar dressuur proeven ga kijken is de uitvoering niet slecht, maar
soepelheid ballans en dat fijne gevoel tussen paard en ruiter mis ik.

Zolang dit niet begrepen wordt door jury en dressuur ruiters,
zal voor een paard niets veranderen en zal vaak blijven leven verkrampt
gestresst en vaak ook helemaal vast, met vaak een korte levens loop.
Of discussies hierover mogelijk zijn is volgens mij moeilijk waarom,
de klassiek rijschool heeft meer tijd nodig om een paard te brengen
naar een bepaald niveau, met methodes hyperflextion gaat dit veel
sneller en wordt dan zelfs nu nog gebruikt, wie heeft op de dag van vandaag
nog tijd.Daar ik niet bitloos kan rijden en nooit geleerd heb neem ik aan
dat hier het zelfde probleem ligt. Mooie natuurlijke nageeflijk heid prachtig
bergopwaarts rijden mooi in ballans prachtig natuurlijke volledig afmaken
van bewegingen vertrouwen, ontspannen. Dit word afgestraft door de jury
Dit hebben ze niet geleerd nageven is toch knikken in de derde nekwervel??
en waar blijft deze constant getrokken aanleuning .Het heeft nog velen jaren nodig voor dat ik
weer eens mooie dressuur proeven zie,waar ik met plezier heen kan gaan.
in de klassieke rij kunst is het eerste wat ik heb geleerd NOOIT druk op tong en lagen.
Het enigste wat je kunt doen is het laten zien hoe mooi deze rijstijl is , je laten zien op
concoursen.Mensen overtuigen waarom en waarvoor jij voor deze methode kiest.
er zijn voorbeelden genoeg om dit te bevestingen.
sierd