Ilona Kooistra schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 23:28:


Weet je, Ilona, ik ben dat wel met je eens, alhoewel ik het liever geleidelijker opbouw, maar dat is persoonlijke keuze. Da's ook de reden dat ik niet helemaal Parelli maar mijn eigen methode hanteer:

Een paard is een gewoontedier : Ik voer hem, ik zorg voor hem, ik geef hem water, zet hem op de wei etc. Hij associeert mij met positieve prikkels want zolang als ie zich niet prettig voelt laat ik hem volledig met rust, al ben ik wel tig keer per dag bij hem.
Lang ook deed ik geeneens een poging hem aan te raken.

Een ander voordeel voor mij is dat wij Fanny en Izzy bij Diesel hehbben lopen en die komen probleemloos naar mensen toe en worden graag aangeraakt, die zoeken toenadering. Ik zie dat Diesel dit observeert. Hierbij maak ik gebruik van het groepsgedrag.

Een voorbeeld : De eerste keer de kruiwagen met hooi in de paddock was reden voor hem om op de vlucht te slaan. Voor de anderen niet.
Nu is hij niet meer bang omdat hij dat van de anderen ziet en voelt.
Hij begint te voelen dat het veilig is en zijn vertrouwen begint te groeien.
Hij begint steeds minder weg te lopen, steeds minder ver ook, want hij begint ons te leren kennen. We hebben meermaals daags een positief contact met hem, hij wordt nieuwsgierig, al wat minder paniekerig.
Vanuit die band ga je aan het werk, Niks voor niks heb ik het altijd over de groep die problemen als vanzelf oplost, bovenstaande is zo'n voorbeeld.

Het ging er hier in de discussie echter om dat wanneer je paard bijt en schopt dat een teken is dat je goed bezig bent, want:

En daarmee ben ik het niet eens, daarom mijn verhaal. Het is niet per definitie zo dat een paard spelletjes terug speelt, da;s wat ik wou zeggen, en hoe gevaarlijk dat advies kan zijn wanneer ongeoefende personen dit ook wel eens zullen gaan doen.
Want je moet kunnen inschatten wat ernst is en wat niet.En wanneer je hebt te stopen.

Dan was ik het niet eens met het beschreven moment van de friendly game, want het lijkt nu zo dat het paard gefriendlied wordt wanneer het bijt en trapt. Ik zou pas friendliën wanneer hij opgehouden is met dat gedrag, jij dus ook, en ik hoop de berichtgeefster ook, maar dat was niet op te maken uit haar bericht, dus ging ik daarop in.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

femke gersteling schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 0:38:


Hoi Femke, ik ben het dus helemaal met je eens.
En met name met het laatste. In mijn ogen is het aanraken met de CS een desensibilisatie die niet gevraagd vanuit het paard komt maar vanuit de mens omdat de mens vindt dat hij moet wennen aan een aanraking of wat ook.
In mijn geval wacht ik tot er een moment komt dat het als vanzelf gaat. Dat moment komt er altijd en je hoeft er niks voor te doen behalve veel bij je paard zijn en hem veel observeren.En weer die groep als voorbeeld die mij helpt.

Ik ben nu zover dat ik Diesel ben aan het inrijden en dan weer ontstaan er momenten, kansen. Ik nam me niet voor om op hem te stappen en plots was toch het moment daar omdat ik dat in hem zag. (Hij was al een kei in grondwerk dus daaraan hoefde ik niet veel te doen). Die tijd die dat paard nodig heeft bepaal niet ik maar hij. Het is voornamelijk een kwestie van vertrouwen van hem uit.
Er is nog geen moment van strijd of twijfel geweest, ik ben zeer duidelijk naar hem toe, maar hij bepaalt.
En ik ga graag met hem mee, maar ik blijf wel die leidende mens.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be