Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:

Hmm, ik weet niet hoor. Ik was zondag in Arnhem, bij de demo van Inge en daar heeft ze toch gezegd, dat het voer in een verder stadium van het clickeren niet meer de sterkste motivator is, maar de bridge.
In het begin is het wat anders, dan zijn de meeste paarden gefixeerd op het voer, maar naarmate ze de bedoeling van het clickeren doorkrijgen schijnt de bridge een hele sterke motivator te zijn. Het gevoel van: Yes! Ik doe het goed!
Het zal wel niet voor alle paarden zo zijn (je houdt er altijd van die veelvraten bij), maar in dit geval gaat het dan om een paard wat niet geïnteresseerd blijkt te zijn in voer, en dan lijkt het me belangrijk om het voer te gaan vervangen door een andere of een tweede motivator, om ook op deze momenten iets van het paard gedaan te krijgen.

Trea

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:


Dat zou natuurlijk best kunnen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, dus kan ik geen inschatting maken hoe je daarmee het beste om kan gaan.

Krijg je een paard met clickeren zover dat ie dit kan loslaten in stressituaties? En hoe pak je dat aan? Als het lukt om je paard open te houden, krijg je natuurlijk de rest zó voor elkaar

Trea

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 15:04:


Ja mooooi. Je had dit ook op geen enkele andere manier voor elkaar gekregen denk ik. Door hem zelf te laten bepalen wat hij aankon, hem de keus te geven om weg te lopen als het te veel werd, en hem het vertrouwen te geven, zodat hij ook weer terugkwam is het enige juiste wat bij dit paard , met zulke trauma's, je had kunnen doen.
Shiny mag wel in zijn hoefjes knijpen met zulk een baasje.

En soms zou je willen dat je alle paarden kon redden. :)

Trea

amber schreef op zaterdag, 17 september 2005, 11:31:


Zowel Christel als Amber, dankjewel voor jullie onderzoekje. Ik ga het mijn hoestende paard ook geven. Ik wacht wel even tot de antibioticakuur is beëindigd.

Groetjes, Trea

Karin Haneveer schreef op zaterdag, 17 september 2005, 23:36:

Karin je haalt me de woorden uit de mond. Sinds ik het boek van Dr Strasser heb gelezen, ben ik me zoveel meer bewust geworden van wat er allemaal mis kan zijn in een gezond ogende hoef!
Ik zou in dit geval (het blijkt een zieke hoef, of meerdere), een strasserbekapper er naar laten kijken. Ik weet zeker dat dit niet vaag hoeft te blijven, Cristel.

J. Pelgrim schreef op zaterdag, 17 september 2005, 22:54:


Joke, wat triest allemaal. Mag ik uit je berichtje opmaken dat je hem niet meer hebt, of is overleden?

Het verhaal van het hinniken in de kliniek is zooo herkenbaar! Mijn tinker is afgelopen jaar geopereerd aan koliek en heeft ook een tijdje in de kliniek gestaan. Ook ik reed er dagelijks heen (pokke-end), om haar te laten grazen in de berm, want verder at ze niks, en het personeel had geen tijd. Ze was telkens zo blij als ze ons aan hoorde komen. Aandoenlijk gewoon..
O, en die foto van jou paard liggend op de tafel... rillingen krijg ik er weer van. Ik heb er grijze haren aan overgehouden. Zoveel zorgen, en onzekerheid. Ze is er gelukkig weer helemaal bovenop.