J. Pelgrim schreef op zaterdag, 17 september 2005, 22:54:


Joke, wat triest allemaal. Mag ik uit je berichtje opmaken dat je hem niet meer hebt, of is overleden?

Het verhaal van het hinniken in de kliniek is zooo herkenbaar! Mijn tinker is afgelopen jaar geopereerd aan koliek en heeft ook een tijdje in de kliniek gestaan. Ook ik reed er dagelijks heen (pokke-end), om haar te laten grazen in de berm, want verder at ze niks, en het personeel had geen tijd. Ze was telkens zo blij als ze ons aan hoorde komen. Aandoenlijk gewoon..
O, en die foto van jou paard liggend op de tafel... rillingen krijg ik er weer van. Ik heb er grijze haren aan overgehouden. Zoveel zorgen, en onzekerheid. Ze is er gelukkig weer helemaal bovenop.

trea hoex schreef op zondag, 18 september 2005, 2:15:



Trea

De foto's die je ziet die zijn van de eerste operatie, na een maand of 8 toen kwam het terug, je gaat dan denken dat ze bij de eerste operatie een stukje vergeten zijn van de hoornzuil en gaat een tweede operatie aan.
Er werd geen risico genomen en er bleef van de totale hoef bijna niks meer over.
105 dagen in de kliniek gestaan, alleen eten en drinken als ik er was, dus was ik er drie maal per dag te vinden, was voor mij drie kwartier rijden.
Naar huis en je raadt het al na een maand of 8 kwam het terug en dan moet je niet aan jezelf denken maar aan het paard, dus heb ik hem in laten slapen.
Mijn Da zit 35 jaar in het vak en heeft vele eigenaren en paarden gezien maar de band die ik met mijn shire had dat had hij nog nooit meegemaakt.
Nu heb ik twee andere shires waarvan er eentje geestelijk en lichamelijk erg mishandeld is geweest in het verleden (waarvan Simon dus aangeeft een schofthoogte 1.99 maar is gemeten op 2.04)