marjolijn schreef op dinsdag 21 maart 2006, 14:33:


Natuurlijk ben ik dit helemaal met je eens Marjolijn.
Ik hoop dat je je het begin van deze discussie nog kunt herinneren en ik doel dan op het gemak waarmee een ouderwetse smid hier even komt vertellen dat we allemaal op een hobby-basis wel aardig bezig zijn, maar als er werkelijk stront aan de knikker is we toch echt met hangende pootjes terug moeten naar de echte vakman die het dan wel even zal oplossen door er een ijzer onder te slaan.

Om misverstanden te voorkomen wil ik aangeven hoe ik een en ander zie.
Zelfbekappen volgens de manier zoals hij via natuurlijk bekappen aangeleerd wordt is voor de mensen die een paard hebben ideaal, simpel uit te voeren en doelmatig. Terwijl het uiteindelijk resultaat, naast goed werkende paardenvoeten, veel toegevoegde waarde heeft.
Treden er ondanks dat toch problemen op, dan is er de professionele bekapper, die in wezen volgens hetzelfde systeem werkt, maar meer ervaring met afwijkende voeten heeft.
Komt ook de prof. bekapper er niet uit dan is er de dierenarts.
Er zullen ook dierenartsen komen die niet meer bijna automatisch met een smid willen samen werken en stalrust voorschrijven maar paardgerichter/vriendelijker oplossingen gaan zoeken.

De dierenarts Dr. Strasser is daar ongetwijfeld het grootste voorbeeld van. Als zij zegt dat een hoefbeen met 11 kapotte plaatsen door de natuur zijn gang te laten gaan in een half jaar kan genezen, geloof ik daar elk woord van. Niet dat ik dat zelf zou kunnen begeleiden, ik ben geen dierenarts en heb de apparatuur niet. Maar intussen wel zoveel cases gezien en over gelezen dat ik er rotsvast van overtuigd ben dat we deze kant op moeten.

piet
nah' tuurlijk Natuurlijk

Muguet Theelen schreef op dinsdag 21 maart 2006, 18:24:


Ik heb de berichten nu een aantal keren terug lezen maar ik kan een paar dingen helaas toch echt niet beantwoord vinden en ik ben daar wel nieuwsgierig naar geworden.

- als jij zelf een been zou breken, laat je hem dan in het gips zetten of niet?

- je zegt ergens dat hoefbenen vrijwel altijd ontstaan bij beslagen hoeven. Hoe kom je aan deze stelling?

Dank je wel voor je antwoord alvast

jose schreef op dinsdag 21 maart 2006, 20:00:


Tot nu toe niet met deze discussie bemoeit....en eigenlijk wil ik dat ook niet.
Maar ook ik lees...

Kan jij me dan antwoord geven waarom je nu steeds een beenbreuk van een mens vergelijkt met een hoefbeen-fractuur van een paard ?

Nick

jose schreef op dinsdag 21 maart 2006, 13:58:


OK, ik zal proberen niet lullig te beantwoorden


Ik ben het met je laatste zin eens. Laat echter de vraag onbeantwoord of dat de weg van ijzerfixatie is.

Je vergelijking met een gebroken arm of been gaat niet op, omdat dat pijnbeenbreuken zijn. Hierbij is het "juist zetten" van eerste belang, waarna door (gips) fixatie voorkomen wordt dat door spierconstractie krachten de zetting tenietgedaan wordt.

Het vergelijk met een bekkenfractuur wat genoemd is (wat niet te zetten is, hoogstens te fixeren d.m.v. pennen/schroeven - en wat is er ook alweer mechanisch door DAs bedacht voor die gebroken coffin bones?) is nmm al veel geldiger.

Zoals ook al aangegeven bevindt het hoefbeen zich echter al gefixeerd, in de hoefschoen, en van spiercontractie krachten is geen sprake. Er zijn op het eerste gezicht denk ik wel belangrijke contra-indicaties vast te stellen voor het beijzeren van hoeven met hoefbeenfractuur, waarvan o.a.:
- de toegevoegde massa die iedere beweging tot een vermeerderd krachtenveld maakt,
- de toegevoegde eigenschappen van het ijzer die verkeerde trillingsfrequenties door de hoef stuurt.

Stel nou dat je echt beter zou willen fixeren dan het hoefbeen al doet... waarom dan niet de hele boel ingegipst i.p.v. beijzeren? (OK, dit is een heel nieuwe vraag, maar toch...O).
Waarom wordt een bekkenfractuur niet ingegipst?

Naar mijn indruk is de benadering van mevr. Strasser hier de meest logische, maar ik moet erbij zeggen dat ik in mijn 35 jaar in zeer uiteenlopende omstandigheden onder de paarden nog nooit een gebroken hoefbeen zelf heb meegemaakt dus dat de aanname eerder in deze draad dat iedereen daar wel mee geconfronteerd wordt of mee te maken krijgt cq. van weet mij niet juist lijkt. Ook de meest afgrijselijke ontschoeningen e.d. ken ik alleen uit mijn "boekjes"... Het lijkt me dan ook veel zinniger het hoefonderhoud vooral te benaderen vanuit wat wel de normaalsituatie is.

Ik hoop je nu zonder lulligheid een klein beetje blij gemaakt te hebben met een serieus antwoord.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op dinsdag 21 maart 2006, 20:53:


pijPbeenbreuken uiteraard... grrrrr

e m kraak schreef op dinsdag 21 maart 2006, 20:53:


Goed geprobeerd, het is gelukt

Oke, mee eens. Maar het hoefbeen zit nou ook weer niet zo klem in die hoefschoen, iedere keer bij het neerkomen, zet die schoen uit, en bewegen die delen los van elkaar


Nee, niet zo heel nieuw, ik heb steeds gezegd dat het niet perse om het ijzer op zich gaat. Het lijkt me ook eigenlijk logisch om de hoefwand echt zo vast rond het hoefbeen te zetten, dat de breuk gewoon netjes kan helen.

Omdat het in de praktijk niet mogelijk is?


Is ook zo, maar als het zo ter sprake komt is het ook wel weer interessant vind ik.
Het is zo makkelijk roepen: noooooit een ijzer, maar wat nou als?

Strasser haar methode vind ik in die zin niet logisch, is dat ze wel uitgaat van bot wat belast wordt, sneller groeit / en een betere botdichtheid heeft.
Dit is inmiddels in de humane / reguliere geneeskunde ook bekend: laat oudjes gewichtjes heffen en de botontkalkinig wordt stopgezet, sterker de botdichtheid neemt toe.
Mw. Strasser zag toen wel een paard met een hoefbeenbreuk (zonder fixatie) gedurende lange tijd het been niet belasten en na verloop van tijd pas weer heel voorzichtigjes. Het herstel duurde 6 maanden!
Dat is dus in tegenspraak met juist het been wel belasten zodat de breuk eerder heelt.

Het lijkt mij logisch om de boel vast te zetten, of het nu met tape is, gips of een ijzertje of een heel strakke hoefschoen, zodat het paard het been gewoon zo snel mogelijk weer gaat gebruiken waardoor het vlot herstelt.

Er zit hier verderop een draversstal. Daar is maar weinig mededogen met paarden met (bot)blessures. De paarden worden zo snel mogelijk weer in beweging gezet, want de beste man is ervan overtuigd dat dat zo snel mogelijk en zo goed mogelijk herstel oplevert. Juist die druk op het bot is goed.

Laat je een paard 'de boel zelf oplossen', dan duurt het volgens mij onnodig lang, want dan haalt het paard het dus zelf niet in het hoofd om in beweging te komen.

jose schreef op dinsdag 21 maart 2006, 21:47:


Misschien een kwestie van beleving... maar ik vind 6 maanden bij wat als een zo zwaar trauma wordt beschouwd niet lang eigenlijk. Vergelijk dat nou eens met wél veel voorkomend herstel van beslagen zijn, dat niet zelden een jaar of langer (!!) duurt.


Ik denk niet dat het onnodig lang is. Misschien is het wel mogelijk een korte herstel te forceren, maar ik zie de rol van beijzering daar op voorhand niet in. (En vervolgens weer een jaar revalideren van het beslagen zijn )...

Groeten, Egon

Fred schreef op dinsdag 21 maart 2006, 9:49:


Nu het hier over hoefbeenfractuur gaat even het volgende: een kennis van me heeft een 6-jarig paard (staat op ijzers) die een jaar verplichte rust kreeg na kreupelheid. Na enige tijd kwam als diagnose: een cyste in het hoefbeen (??? nog nooit van gehoord). Het paard is eraan geopereerd, maar volgens de eigenaresse zat de cyste te diep en kon men ze niet weghalen. De operatie is dus mislukt. Nu na dat jaar rust is het dier nog steeds kreupel, en vreest men voor een hoefbeenfractuur. Eigenlijk heeft de DA het arme beest al naar de slacht verwezen. Hij heeft ondertussen de hele mallemolen al gehad, met inspuitingen met Tildren en andere 'rommel', maar geen beterschap. De eigenaresse kan het niet over haar hart krijgen hem naar de slacht te doen, ze wacht nog even af voor het resultaat van de inspuitingen en ontstekingsremmers en zo, maar als 't binnen enkele maanden niet beter is zal ze hem laten inslapen. Ook als hij een hoefbeenfractuur zou krijgen wil ze hem direct laten inslapen (dan is er volgens haar niets meer aan te doen).
Heeft iemand dit al eens meegemaakt met zijn/haar paard of heeft een bekapper (of hoefsmid) zo'n paard al eens behandeld? Is er inderdaad niets aan te doen, of wat precies is er aan te doen?
Groetjes
Perdida

perdida schreef op woensdag 22 maart 2006, 12:29:


Nee, ik weet zelf niets van een cyste, alleen wat hoofcare er overschrijft, nl dat het een gat in het botweefsel is.
http://www.hoofcare.nl/map_voor_hoefproblemen/cysten%20hoefbeen/cyste_hoefbeen.html .
Een en ander lezende zorgde ik dat het paard, in ieder geval voor een betere doorbloeding, ASAP van de ijzers afkwam en goed bekapt werd,
Misschien is het handig te kijken op www.natumed.nl en een mail te sturen voor verdere info ivm deze botgroeiafwijking.
Wat zij verkopen heeft Don 6 jaar rad en in leven gehouden met zijn hko.htm">hoefkatrolontsteking fase 3 omdat hij eigendom was van een firmant van het bedrijf op die site.
Sinds ik hem heb en van de ijzers gehaald heb en bijna anderhalf jaar. zelf bekap, gebruik ik het niet meer,
Het is een speciaal samengestelde glucosamine, ( je hebt vele verschillende) duur spul, maar heeft een hoog werkende stof gehalte, het komt op ongeveer een euro per dag.
Ik denk dat de enige hoop voor het paard een zo goed mogelijke doorbloeding in de voet is, wellicht is dat met dit middel en de verbeteringen door het bekappen te bereiken.

piet
nah' tuurlijk Natuurlijk