Sieta schreef op dinsdag 6 maart 2007, 18:47:
> Ik weet waar je op doelt maar ik zie mezelf niet als nerveus
> tijdens een wandeling. Het enige moment waarop ik wel eens
> nerveus ben is langs de weg wanneer er enorme tractors e.d.
> langsrijden. Maar langs de weg is ze juist mak, zolang ze maar
> achter me mag lopen.
Mag ik nog even ik-ooken? Ik ben zelf ook niet nerveus, want ik weet dat Cadiz niet gevaarlijk is en ik moet er innerlijk ook wel om grijnzen. Ik denk dus dat het verder gaat dan alleen maar innerlijke rust te hebben, die heb ik ook en daar doet-ie het niet voor.
Je zou moeten focussen, je aandacht bij haar weghalen en kijken naar dat punt in de verte waar JIJ heen wil. Dat zij toevallig naast je loopt is bijzaak. Dat er intussen krijsende schoolkinderen en opvliegende zwanen passeren, ook.
Wat ik zelf wel eens doe om dat focussen goed toe te passen (ik kan moeilijk lang concentreren) is mij voorstellen dat daar waar ik heen wil, een verse tompouce staat. Daar ben IK nl gek op, niet mijn paard. IK loop dan zeer doelbewust daarheen, het water loopt me bij wijze van spreken al in de mond en hij mag mee.
Idem met
trailerladen. Cadiz gaat in draf of galop naar binnen -hij doet alles heftig- , maar Buck weifelt wel eens. Ik stel mij dan voor dat er een EMMER gevuld met tompoucen naast het hooinet hangt en focus dan ook alles op dat richtingpunt.
Het werkt. 100%.
Warboel
