Piet schreef op vrijdag, 13 augustus 2004, 14:42:
> Hoop dat jullie  een prettige  vakantie hebben  gehad!
Ja, was erg leuk!
> Ik zou zeggen: Frans, neem eens wat  klein gesneden worteltjes,
 > of  
muesli oid en  laadt  daar een  broekzak mee  af en 
 > functioneer  eens 5 minuten als voedermachine. Laat  je  paard 
 > een uitgestoken hand aanraken, zeg Yes en  geef hem met  de
 > andere hand iets uit  je  zak. Binnen  5 minuten  weet je  paard
 > dat hij je  uitgestoken hand  aan moet  raken om Yes te  horen
 > en  een  beloning te  krijgen. Dit  is in het  heel  kort een
 > sterke  aanwijzing dat je  paard iets  extra's wil doen  om een
 > eetbare beloning  te krijgen.
Ik ontken dat ook niet, alleen is het, in tegenstelling tot bij roofdieren, niet een ontzettend krachtige beloning. Een hond doet alles voor een stukje worst, een paard daarentegen zal niet de trailer inlopen achter het worteltje aan, of dat enge bruggetje oversteken, e.d. Maar een hand aanraken, ja, DAT wel ja...
> Dan  de drie seconden  regel en  het  verband met  de 
> 
clickertraining.
> Je stelt  dat je  een paard binnen drie seconden en liefst  nog 

> een  klik kan dat in delen van seconden. De  klik of  yes enz.
 > functioneert als een  vervanging (of  brug naar )van het 
 > voedsel waarvoor  je, als je paard het  verband  kent, helemaal
 > niet  zo'n haast  hoeft te maken  om hem  dat te  geven. 
Eh... Over dit onderwerp hebben we het al eens gehad. Als je gaat clickeren lees dan eerst eens Thorndike enzo. De click zelf wordt de beloning. Het voordeel is dat je die click (en dus de beloning) binnen de drie seconden kan doseren.
> Omdat hij weet  dat  hij het ALTIJD krijgt. 
Met dit laatste ben ik het niet eens: Uit allerlei experimenten met allerlei dieren is gebleken dat het beter werkt als je dat voedsel maar eens in de zoveel tijd toedient, net genoeg om de associatie dat de click positief is in leven te houden. De grafieken kan ik je wel laten zien. Meneer Thorndike wist duiven zo fanatiek op een knopje te laten drukken dat er (letterlijk!) rook uit hun snavels kwam. Maar alleen met variabele beloning... Ook bij mensen werkt dat zo, bedenk maar eens het verschil tussen een cola-automaat en een gok-automaat. Bij de eerste zie ik nooit mensen muntje na muntje in het ding proppen, bij de tweede wel. De eerste beloont altijd, de tweede beloont variabel.
Ook de extinctie verloopt veel gunstiger bij variabel belonen, wat op zich al een belangrijk argument is om variabel te belonen. 
> Naar mijn, op dit punt  dus nog  bescheiden mening, vind ik het 
 > de moeite  waard om het  hoofdstuk leren en belonen  nog eens 
 > nader te  bezien  in het kader van voortschrijdende kennis. 
Ik zal de pagina binnenkort eens aanpassen want sommige dingen komen niet zo goed over.
> Het
 > is natuurlijk een methode  die steeds bekender wordt en waar ze
 > alle mogelijke dieren mee trainen. 
Het is gewoon operante conditionering, die helaas wel vaak uit zijn verband wordt getrokken door mensen zonder de psychologische achtergrond die er bij mijn mening bijhoort. Professionele trainers passen het ook toe, maar zonder de vervelende bijkomstigheid dat het dier steeds een bedelende indruk geeft en min of meer kwijlend zijn kunstje vertoont.
Groeten,
Frans