Wat een ellende.

Ik had pas geschreven over dat leuke voorval?

Liselill wilde niet de aanhanger in, Liva draaide haar kont naar d'r toe en strapte met twee benen naar achteren.
Tjoep, daar stond Liselill in de wagen.

Nou...................nu dus met geen stok meer de wagen in te krijgen.

Zij en haar broertje een paar apart.

Hij gaat er zo in en uit.
Zij worstelt, rekt haar nek naar brood en brokken uit en springt weer achteruit.
Gisteravond 4 uur met haar bezig geweest.
Uiteindelijk stond zij er doodstil en verslagen bij.
Ik kon alles met haar doen, maar geen stap de plank op.
We moesten het opgeven.

Broertje eerst er in geprobeert, lege wagen geprobeert.

Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeellllllllllllllllllllllllllllllppppppppppppppppp!

jo schreef op woensdag, 28 juli 2004, 8:28:


hai Jo,
Het helpt vaak om het deurtje voorin de trailer ook open te zetten, zodat ze niet in een donkere doodse ruimte hoeven voor hun gevoel. Ook kan je het tussenschot (als je een 2-paardstrailer hebt) even aan de kant doen zodat ze meer ruimte hebben om erin te lopen. Mocht dit nog niet helpen, dan is er nog een mogelijkheid.

Als je een weiland of een bak hebt waar de trailer in en uit kan, dan zou je de trailer daarin kunnen zetten(met of zonder auto ervoor, wat je zelf wilt) en het eten van je paard daarin leggen. als je paard dan graag wil eten moet ze wel de trailer in. (haal wel evt het tussenschot eruit!)Ga de eerste paar keren niet rijden en doe ook de klep niet dicht, laat haar gewoon haar eigen gang gaan.
Als je dit een tijdje doet zal ze snel de trailer gaan vertrouwen, en dan kan je na een tijdje ook de klep eens dichtdoen en weer open. Beloon haar altijd met alles wat je doet. Zo bouw je het stap voor stap op, totdat je er dus ook mee kunt gaan rijden.
Ook wanneer je met de trailer kan gaan rijden moet je onderweg eens stoppen om haar te belonen en evt. gerust te stellen.
Misschien is het ook verstandig om, als je paard zover is dat je er ook mee kan rijden, haar nog steeds in de trailer te voeren. zo blijft haar vertrouwen heel waarschijnlijk.

Probeer NOOIT!! je paard te dwingen erin te gaan, dus niet trekken, slaan, met touw erachter oid. De volgende keer vinden ze het alleen maar enger!!
En vergeet niet dat geduld een schone zaak is, heb jij alle tijd, dan breng je dat ook over op je paard en dat maakt de sfeer wat ontspannender.

Ik hoop echt dat je hier wat aan hebt.
Veel succes!
Groetjes Ellen (LL)

jo schreef op woensdag, 28 juli 2004, 8:28:


Tja, ik heb deze vraag enige tijd geleden ook gesteld. Behulpzame antwoorden waren o.a. zwier met een touwtje achter haar kont, zo gauw ze een klein stapje zet, laat alle druk vallen, begin opnieuw als ze weer stilstaat. Of.... Laat haar heel kleine rondjes lopen vlak achter de trailer en probeer of ze nu wel wil. Niet?, weer kleine rondjes, net zolang tot ze verder de plank opgaat. NU .... zou ik zeggen leer het haar via de clickermethode, leer haar een target aanraken, zet de target op de plank waar ze gemakkelijk bij kan, bridge en beloon als ze de target aanraakt en zet hem met kleine stapjes steeds iets verder. Mocht iemand op click gebied een betere oplossing hebben dan hoor ik het graag.
Piet

Het kostte ons dit keer twee en een half uur.

Middenschot helemaal aan de kant geschoven.
Lieve woordjes, krachtvoer, wortels, appels en brood.
Ze kwam best ver naar binnen, maar had ze iets te eten.........wammes er weer uit.
Op het laatst stond ze wel rustig, met nog twee benen net buiten de wagen.
En liep er rustig weer uit.
Binnen zou het aangenaam voor haar zijn, eten, lieve woorden, krabben op plaatsen waar het jeukt en geen vliegen.

Toen hebben we haar broertje op de wagen gezet.
Omdat we dachten dat ze nu wel met hem mee wilde.
Ja, raad je de koekoek.
Ze stond weer als een huis voor de oploopplank.

Nieuwe taktiek, na een half uur.
Het onaangenaam maken om buiten te blijven staan.
Korte rukjes aan haar halster, elke keer als ze een stap achteruit deed.
Besluiten weg te willen, deed ze zes keer.
Toen was ze de rukjes zat.
Stond stil, keek de wagen in.
Stapte op de oploopplank.
Stopte, keek nog langer de wagen in en trip, trip, trip, liep er in.......alsof er nooit een probleem was geweest.

Oef, wat een opluchting.

Ik zag me al lopen naar de ferie/pond.
En proberen om naar los mee in de pond naar de overkant te krijgen.
Ik zag me ook al een hele dag lopen naar onze stallen, met haar.

Nu staat ze bij de anderen op het andere eiland.
Ze kwam dit keer onbezweten uit de wagen.
En ze hoeft voorlopig niet meer verhuist te worden.

jo schreef op vrijdag, 30 juli 2004, 8:51:


Gelukkig, de aanhouder wint. Als je de kans hebt zou ik dit blijven oefenen totdat ze er zonder aarzelen inloopt. Hoe heb je dat nu gedaan precies met die rukjes? Stond je ervoor en gaf je rukjes terwijl ze achteruit liep? Zo begrijp ik het in ieder geval.
Het lijkt me beter om gewoon een constante druk op het touw te houden. dus niet echt trekken, maar een vaste lichte druk, ook als ze achteruit loopt of haar hoofd ergens heen zwaait dezelfde druk houden. Zo gauw ze een voetje naar voren lijkt te gaan zetten, druk weg laten vallen. Even belonen door rust te geven en haar flink te prijzen met je stem en langzaam weer dezelfde druk op bouwen, zo gauw ze een stap zet de druk weer weg laten vallen.
Dit is leren wijken voor druk. Je beloont haar zo voor het goede wat ze doet ipv straffen voor het verkeerde. Natuurlijk kan dat in het begin ook veel geduld vragen. Maar dan leert ze dus op een positieve manier ipv negatief.

Piet schreef op vrijdag, 30 juli 2004, 9:19:


Ja.
Lang touw, zolang dat ik in de wagen was en zij er voor(buiten) stond.


Inderdaad, geen druk op het touw als ze doet wat ik wil.
Naar binnen kijkt, ruikt aan de plank of zich wil krabben.
maar verdwijnt de aandacht............die terug halen.
Maar alleen lichte druk..........hielp dus niet.
Vandaar dat het onaangenaam moest worden.
Ze had al twee halsters met constante druk (achteruit lopen, steigeren)kapot getrokken, die truuk kende ze dus.


Ja, hebben we ook gedaan.


Het was geen straffen.
Als iemand je op de schouder tikt en blijft tikken, denk je mens hou op en schuif je op.
Ik denk dat je het op die manier moet zien.
Ik wilde geen "press", geen zwiepend touwtje achter haar en dat ze NIET uit angst de wagen in zou vliegen.
Zoals ik het nu zag, koos ze uiteindelijk zelf er voor om de wagen in te lopen.
Zonder een gejaagd gevoel.
En denk ik/hoop ik/verwacht ik, dat het de volgende keer makkelijker wordt.
Helaas staat de wagen daar niet met, ik kan dus niet oefenen.


Ik denk dat dit ons redelijk gelukt is, uiteindelijk.

jo schreef op vrijdag, 30 juli 2004, 9:29:


absoluut, het ging om erin he, niet ervoor:)
Piet