Malenka schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 22:27:

Tot op heden zit in alle verhalen wel wat in, ook in het jouwe. Ik herken dingen en af en toe ook niet, dan denk ik jeetje het kan nog erger .

Maar even alle gekheid op een stokje ...

Ik zit nog altijd te denken. Kijk dat met dat touwtje voor haar neus (en op haar neus) was misschien helemaal niet goed, maar ik wil nogmaals wel aangeven dat Isabella wel een draakje was buiten hoor. Die haalde alles uit de kast om zo maf mogelijk te doen. Monstertje ... ja ook dat. Echt gevaarlijk was ze buiten, vooral als er mensen aankwamen moest zich even helemaal laten zien (4 benen de lucht in, bokken, steigeren en woest om me heen rennen). Die kon ik echt in mijn eentje niet houden.

Dus mijn oude probleem was dat ze te snel was, mijn nieuwe probleem is dus dat ze te langzaam is.

En dat geldt ook voor de wagen. Eerst wilde ze alleen maar draven of dribbelen, dat moest ze afleren (veel te vermoeiend) en dus met staptrainng begonnen (door menner aangegeven). Echter nu wil ze niet meer draven. Het lijkt wel alsof ze ontdekt heeft dat inderdaad langzaam lopen veel minder energie kost of zo.
Maar het is natuurlijk ook nog altijd haar eigen zin doordrijven. Eerst was zij het die bepaalde dat ze zo hard ging, want ik wilde het niet. Nu is zij het die bepaald dat we langzaam gaan, wat ik ook niet wil.

Dus beetje dat respectprobleem zit er wel in. Dominantie wil ik het nog altijd niet noemen overigens.

Ik wil een bepaald tempo van haar, een tempo zoals een "normaal" paard wil lopen. Het moet niet of te hard of te zacht zijn. Maar inderdaad hier heb je dus wel dat heerlijke karakter van een shetlander te pakken.

En dat ik inconsequent ben, komt ook door oa eerst tegen willen houden, nu aan willen sporen. Maar vooral door bepaalde angsten ook. Want daarover heb ik wel eerder gesproken, maar die tellen ook nog mee. Sinds haar ziek zijn in 2002 ben ik gewoon qua lopen voorzichtiger geworden. Ik let op kuilen in het pad, enz. wat ik eerder ook al vertelde. Iets dat ik vroeger nooit deed bij haar. Inspannen en rijden en ik zag wel waar ik heen ging. Nu bepaal ik thuis al de route om te bepalen wel of geen schoenen. Gaat ze wat hinken, dan stoppen en kijken, enz. enz. Alles met de angst dat ze wat mankeert. Dat beest is ook niet gek he, heeft dit ook al door. Dus ook dat moet ik loslaten. Beest heeft niets, tussen de oren door de weg op kijken en niet "zeiken".

Nogmaals het ligt aan mij, ik moet dingen anders gaan doen, maar ik denk inderdaad dat ik eens begin bij het begin.

Die rustperiode hoeft niet denk ik, ze heeft niet zoveel hoeven te doen. Maar wel het begin van het mennen. Niet meer inspannen direct, maar weer lopend aan de hand gaan mennen. Weet wel dat ik dit vroeger heel vaak deed, de wijk in, zij voorop en lopen maar. Ze vond dit inderdaad heel leuk, maar je krijgt dan die opmerkingen; ben je haar aan het beleren? En omdat ze het al kende vond ik dat ik beter de wagen mee kon nemen. Dus laat ik daar weer eens mee beginnen, ook op de wei, beetje van inderdaad het begin. Overgangen rijden.

Overigens Bianca het is wel zo dat stap stap is, ho is ho en draf is draf. Dat doet ze altijd direct goed, geen aarzeling. Maar nu nog het tempo vast zien te houden .

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 2:01:

Nou dat is het hem nou juist. Het interesseert mij dus wel, maar ik snap er eigenlijk geen biet van denk ik. En daarom gaat het nu tussen Isabella en mij mis. Toen ik nog niet nadacht een paar jaar geleden, hadden we geen problemen met elkaar. Op dat fel en heet zijn na dan.
En daar wilde ik aan gaan werken toen ik ging lezen over parelli, hempfling, enz. Dat leek wel op wat ik zonder na te denken deed, vond ik zelf, en dus wat boeken gekocht, gelezen en gaan proberen. Werkte niet zoals ik had gehoopt (of zoals in het boekje stond), en inmiddels op een forum gekomen, daar ideeen op gedaan, mensen mee laten kijken proberen, enz. En zodoende ging ik dingen doen met Isabella waar IK bij NA ging denken en die ik bij nader inzien niet begreep (en zelfs nu nog niet begrijp) (vandaar ook mijn opmerking Piet dat ik niet vanaf boekjes kan leren, want dat is mij nu wel duidelijk). En nogmaals als ik het niet begrijp, begrijpt Isabella mij ook niet, dat mag logisch zijn.

Daarbij hoor ik nu heel vaak dat het op dit moment bij mij een probleem is met leiderschap, dominantieprobleem. Maar ik vraag me dus af of het dat wel is, want ik denk nl. weer van niet. Maar omdat ik er dus weer over na ga denken, weet ik het niet meer. Wordt dus weer een duidelijk verhaal.

Ik kan nu wel dominantie-probleem-oplossend gaan werken, maar als ik zelf al het idee heb dat dit bij ons niet aan de orde is, althans niet zoals ik het zou willen, dan gaat dit ook niet werken. Ik ben het ergens met Egon eens, begrijp waar hij heen wil, maar kan jou Egon (sorry daarvoor) nog niet helemaal volgen. Niet omdat je onduidelijk schrijft, maar omdat ik iets lees wat qua gevoel bij me klopt, maar in mijn hersenen nog niet helemaal geplaatst kan worden.

Vandaar ook een beetje mijn aarzeling of ik Isabella wel op zijn parelli's moet trainen, kan ik uitproberen, tuurlijk, kan proberen of ik ook de baas over haar kan worden, dat ze alleen nog maar doet wat IK wil, maar om eerlijk te zijn wil ik dat geeneens. Ze mag best haar eigen inbreng blijven leveren en dus zal ik nooit een goede leider zijn, wordt dan weer gezegd. En al met al, snap ik er echt een hout meer van. En dan moet ik ook even dus zeker niets nieuws gaan proberen. Maar leider worden, mijn leiderschap blijven aanvechten, dominant zijn over haar; nee, ik vind dit echt niet bij mij passen. Sorry voor degene die ervan overtuigd zijn dat dit wel moet.

Niet meer erover nadenken; dat is eigenlijk nu een beetje mijn conclusie, maar toch wil ik Egon's standpunt graag blijven volgen .
Dus Egon, ga nog even door met uitleggen, hetzij op je nieuw te maken (?) site, hetzij hier.

Groeten,
Ingrid

Esther schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 8:16:


Nee, daar zeg je zowat.
En misschien is ze toch hengstig geweest ook?

En doordat ze nu al maanden zo "traag" is zal haar conditie ook niet alles zijn zat ik me ook net te bedenken. Liet even de wandeling met Iwan de revue passeren in mijn grijze hersencellen en dacht er toen aan dat ze het eerste deel van de wandeling de wat grotere Iwan bij wilde houden, met draven en dribbelen, en het laatste deel van de wandeling gaf ze het op en ging ze stilstaan en wilde ze niet meer met Iwan meelopen. Maar ze was toen drijfnat al op dat moment, neusgaten open. Misschien toch echt wel moe?

Omdat ze vroeger altijd liep te stuiteren en te dribbelen zal ze toen best een betere conditie gehad hebben. Omdat ik ook niet meer zoveel met haar wandel (ook vanwege de hoeven; wilde het gewoon een jaar rustig aan doen met haar; even een keer een jaar GEEN problemen na 3 jaar sukkelen), is haar conditie ook vast achteruit gegaan.

Groeten,
Ingrid