Christel Provaas schreef op woensdag 12 augustus 2009, 17:15:


Niets.
maar als je na de cursus een steunsel niet durft bij te snijden of iets anders niet goed meer weet, moet je daar meer duidelijkheid in krijgen.
Daarom heeft pn de praktijkherhalingsmiddagen in het midden geroepen.

Mensen kunnen in het begin nog wat onzeker zijn, daarom kan het helemaal geen kwaad om een prof of een meer ervarener cursist in het begin eens mee te laten kijken of er onbewust fouten gemaakt worden.
Het is wat anders dan wanneer je als professioneel bekapper voorstelt om eens in de drie maanden te komen bekappen.
Als mensen in de geest van NB bekappen - elke week of veertien dagen-, valt er na drie maanden niets te doen en is zo'n voorstel pure volksverlakkerij en money maken.

Huertecilla schreef op woensdag 12 augustus 2009, 17:52:


Leg mij dan eens uit waarom er als het over sporen gaat over de eeuwen heen zoveel martelvarianten, messen, spietsen, snijwielen, puntsterren, weerhaken zelfs, zijn bedacht....

e m kraak schreef op woensdag 12 augustus 2009, 19:26:


= maskeren van de ziekte; kennis- kunde- vaardigheid gebrek, ook in het beleren van het paard
Nils en Olly

Piet schreef op woensdag 12 augustus 2009, 18:51:


Het word met de jaren vanzelf minder, als ze zien dat de bekapper eigenlijk niets heeft gedaan
Nils en Olly

Piet schreef op woensdag 12 augustus 2009, 18:51:


Ik ben een beetje een vreemde, Piet. Ik doe alles stapje voor stapje ... wil eerst, naar mijn eigen maatstaven, de handigheid hebben van het vijlen goed onder de knie hebben. Moet zeggen, gaat mij nu al een stuk beter af dan een aantal weken geleden. Ik ben niet zo'n handige Harry, zo vergat ik in mijn enthousiasme de eerste keer mijn handschoenen aan te doen ... AU! Is mij overigens geen tweede keer overkomen
Ik zal eens kijken of ik één van mijn eerste berichtjes over zelf bekappen nog kan vinden ... was er fel op tegen, je gaat toch niet zomaar zelf zitten prutsen aan zo'n belangrijk deel van een paard als zijn voeten ... zo'n opmerking was het. Dus nu ik met mijn bekapkoffer en standaard de paarden één voor één uit de wei sleep, is al heel wat
Eigenlijk hetzelfde verhaal als met mijn nachtelijke avontuurtjes in de wei om de paarden naar stal te slepen en het krachtvoerdrama "wel-niet-wel-niet". Ik ben nu ongeveer een jaar met "jullie" in aanraking en ben van paardeigenaar op pensionstal naar biologische paardnatuurlijke boerin geturnd. Niet gek hé? Steunsels bijsnijden staat voor de volgende periode op de agenda, Ik heb er wel 7 staan hé en daar zijn er 3 bij die ik niet zo makkelijk vind. Ingenioso = blind en die wil nog wel eens weglopen; Nolasco (zijn zoon) heeft zo nu en dan nog wel eens last van zijn 1,5 jaar opsluiting en laat zich (nog) moeilijk vast zetten en Jeen (ja, die pffff) die is zo onwijs zwaar dat het zweet je over de rug loopt. Weet je wat mij wel heel makkelijk af gaat? Waar zo'n beetje iedere bekapper een hekel aan heeft, mijn shetjes hahahahaha ... ga er gewoon lekker op mijn knieën bij zitten, kletsen wat (ze staan me dan een beetje schaapachtig aan te kijken), maar met die kleine pootjes heb ik behoorlijk wat handigheid inmiddels. Komt goed hoor ... duurt bij mij, door mijn eigen voorwaarden en eisen, wellicht iets langer, maar komt goed