Ingrid den Ouden schreef op maandag 6 december 2004 13:19
> Ik heb overigens hele extreme voorbeelden waarbij ik gewoon ZEKER WEET dat
een paard kan denken, weet wat er van hem verlangd wordt en weet hoe hij of
zij onze (mensen)aandacht moet trekken. En dan niet omdat ze wat eten wil,
maar mooi voorbeeld is wel dat ze mij kwam halen toen ons konijn was
losgebroken, dat ik aan haar gedrag kon merken dat er iets niet in de haak
was in haar stal en toen bleek er een kip in te zitten (die daar niet
hoort). Of dat ze me waarschuwde dat ik met spoed naar haar vroegere
buurpaard moest gaan kijken en inderdaad bleek dat deze gewond op de wei
stond. Dankzij snel optreden (koelen) is erger voorkomen bij dat paard. En
zo kan ik nog wel even doorgaan. Onzin ? Toeval ? Nee echt niet.
>
> En dat heeft er niets mee te maken dat ze alleen staat. Of ja eigenlijk
wel. We zijn daardoor wel wat meer op elkaar ingespeeld. Ik leer wat
paardentaal, maar zij leert de "mensen"taal (maar dan met gebaren overigens,
met woorden gaat het paard slecht af
).
Leuk Ingrid!
En herkenbaar.
Zulke dingen gebeurden mij ook, meer dan nu, toen ik mijn paard nog als
enige (paard) had, en ze alléén stond, zonder paardgezelschap.
Warboel
