Karen Koomans schreef op donderdag 28 januari 2010, 15:41:
> eddy DRUPPEL schreef op donderdag 28 januari 2010, 11:03:
>
>> Moest je de muziek kunnen weglaten en het aantal keren tellen
> straf geldt (net als voor beloning), het is de beleving van de
> ontvanger (het dier of mens dat getraind wordt) die bepaalt of
> iets daadwerkelijk straf is. In die zin doen de bedoelingen van
> de trainer er niet toe; het gaat erom hoe het dier het ervaart.
> om een paard te trainen. Ellen Ofstad promoot het
> tegenovergestelde. Als dat geen groot verschil is....?
>
> grt, Karen
Toch ben ik het niet helemaal met je eens, niet dat het nou allemaal zo vreselijk is, maar even om het principe.
Zodra een paard reageert op een zweep, weet hij wat een zweep betekent en of je hem dan werkelijk aanraakt of op de grond petst, maakt niet uit. Het betekent dat hem ooit duidelijk is gemaakt wat een zweep kán doen en daarom reageert
Ik heb
Parelli mensen prachtige dingen met hun paard zien doen, totdat ze de carrotstick lieten liggen.. alles viel in duigen...Ik denk altijd net als met het leidtouw, wat ik niet in handen heb kan ik ook niet gebruiken
Zelf heb ik eens als maandelijkse praatpaal gediend voor een hele lieve mevrouw die al een heel eind was met
clickertraining. Ze wilde haar paard iets aanleren waarbij hij zijn voeten moest verzetten, gebruikte een zweep, maar was helemaal tegen elke vorm van geweld dan ook. Ze tikte dan even tegen de voeten en hop, paard deed wat ze wilde.
Nu gebeurde het een keer dat et paard dacht van " ik heb er ff geen zin in"
En ik vroeg haar daarna of ze het gemerkt had. "Wat"? "dat de vierde keer tikken tegen de voet zeker driedubbel zo hard was als de eerste keer?"
Toen ze terug dacht wist ze het ook......ze had het niet gemerkt
Dát is wat ik tegen heb op het gebruik van een zweep, een bit, sporen, alles waar je zacht P+ mee kunt uitoefenen , maar ook heel hard.....
Warboel
