Dani62 schreef op dinsdag 1 juni 2010, 22:51:
> Weet je wat ik nou zo raar vind? Mijn paard staat al anderhalf jaar op
> hetzelfde stuk land. De rest zelfs nog langer. Maar af en toe lijken ze er
> toch nog te verdwalen. Een voorbeeld van vandaag:
> en tadaaa, iedereen weer bij elkaar... Op een gegeven moment heb ik één
> van de paarden mijn halster omgedaan en ze voorgedaan hoe je moet omlopen.
> Maar komop hey, hoe vaak lopen ze dat stuk?? Vijf keer per dag?? Twintig
> keer per dag?? Snappen jullie dat nou??
Ja, ik snap dat heel goed. Zo'n dingen zien wij hier ook wel om ons heen.
Zolang ze nog in de denkmodus zijn vinden ze hun weg wel terug of weten ze he ze moeten omlopen. Maar owé als de stress toeslaat dan kunnen ze niet meer denken en is er PANIEK.
Hier iedere keer weer als de paarden beneden in de paddock staan en er boven gevoerd is. Achterblijvers moeten dan omlopen maar zouden het liefst door de haag kruipen, staan ze daar op en neer te sjezen, te roepen en moeilijk te doen. "Múts", denken we dan, "loop gewoon om". Ga je naar beneden en roep je ze komen ze dankbaar en blij aangelopen. Zelf komen ze niet op dat idee.
Sommigen zijn slim, die blijven denken en weten altijd hun weg te vinden zoals de Spiritkinderen die van nature altijd Rustig en Beschouwend blijven. Maar het Arabierenspul gaat finaal over de zeik.
Wij zien hier wel dat het altijd dezelfden zijn die paniek maken terwijl anderen gewoon relaxt blijven.
Het zijn ook altijd dezelfden die anderen in hun paniek proberen mee te trekken.
Ik kan ze zó opnoemen....
Groet, Pien