josien schreef op donderdag, 27 mei 2004, 16:57:
> Het is niet zozeer een schrik reactie. Heel moeilijk om het te
> verwoorden. Het is een meer van oeps ik ben te ver. Net als dat
> je tegen een kind zecht dat hij nu echt moet ophouden. Het kind
> schrikt omdat hij weet dat het zijn eigens schuld is maar word
> niet bang. Angst laat een paard enkel nog harder rennen.
Wat doe je met een paard dat wegvliegt omdat er ineens twee eenden uit de sloot opvlogen? De teugels optillen om het paard te laten denken "oeps ik ben te ver?" Sorry hoor, maar dat klinkt echt onzinnig. Nogmaals: over wat voor paarden heb je het? Over Fjorden? Heb je deze "technieken" ooit uitgeprobeerd op een uitgekoerste draver? Er zijn zat mensen op deze lijst die met dit soort problemen zitten, en tot nu toe blijkt de
one-rein-stop het enige middel te zijn dat helpt, als er al iets helpt. Je bent van harte uitgenodigd om jouw methode te demonstreren. Ere wie ere toekomt. Je mag van mij op Jack oefenen, misschien van Frouk op Torop. We zijn heel benieuwd...
> Hier komt het wel vaak op neer als ik zo bij mensen ziet. Er is
> geen automatische reactie waardoor je het paard echt om moet
> trekken. Inderdaad de manier die hier op deze site besproken
> word, vind ik niet verkeerd. Alleen kom ik weer bij die
> gedachten en gevoel dat het een machtsmiddel is/word.
Niet echt verkeerd als je met zo'n 60Km/h richting N34 afstevent. Voorkomen is beter dan genezen, maar je hebt niet alles in de hand. Het kunnen net die eenden zijn, een luchtballon die ineens boven je begint te dalen, of weet ik veel wat. Je lichtgeraakte oogappel vliegt er ineens in doodsangst vandoor, een gewisse dood tegenmoet, maar het enige middel dat je hebt is "verkeerd" omdat het een "machtsmiddel" is? Kom nou zeg!
> Weet ik, maar je hebt toch een verkeerde indruk van hoe en
> waarom. Dat is mij fout. Tijdbommen rij ik niet op. Niemand die
> mij op z'n paard krijgt.
Had dat gelijk gezegd, dat had een hoop discussie gescheeld. Ik rij WEL op tijdbommen, en voor mij is de uitdaging om die bom uit te doven en om als ie onverhoopt toch af gaat de boel beheersbaar te houden. Dat laatste is vaak al genoeg om redelijk zelfverzekerd op zo'n tijdbom te gaan zitten waardoor die tijdbom doorgaans niet eens afgaat!
> Veel mensen denken dat ik levensgevaarlijk bezig ben.
Het scheelt dat we niet de enigsten zijn.
Groeten,
Frans
Warboel
