Weet je wat ik nou zo raar vind? Mijn paard staat al anderhalf jaar op hetzelfde stuk land. De rest zelfs nog langer. Maar af en toe lijken ze er toch nog te verdwalen. Een voorbeeld van vandaag:

Vanavond bracht ik mijn paard terug naar de groep. Ik doe haar halster af zodra ik op de wei ben. Ik heb een zak hooi bij me waarmee ik straks de ruif wil vullen, maar eerst even kijken waar de andere paarden zijn. Ik laat mijn paard achter bij de zak hooi en ze begint rustig te eten. Twee slootjes steek ik over, en ja hoor, daar staat de rest! Ze komen vrolijk aanlopen als ze me zien. Daar heb je de dame met ons eten, zullen ze wel denken. Dan krijgen ze mijn paard in het oog, aan de andere kant van de sloot en ze begroeten elkaar hinnekend.
Dat doen ze altijd als ze even is weggeweest .
(zo zien ze haar, tussen de struiken door)
Maar opeens slaat de blinde paniek toe: ZIJ STAAT DAAR HELEMAAL ALLEEN EN ZE KAN NIET BIJ ONS KOMEN EN WIJ NIET BIJ HAAR!!!!!! De paarden beginnen te gillen en te snuiven. Geen van allen komt op het briljante idee om gewoon even het hele stuk naar links te rennen, dan de bocht om, linksaf en tadaaa, iedereen weer bij elkaar... Op een gegeven moment heb ik één van de paarden mijn halster omgedaan en ze voorgedaan hoe je moet omlopen. Maar komop hey, hoe vaak lopen ze dat stuk?? Vijf keer per dag?? Twintig keer per dag?? Snappen jullie dat nou??