e m kraak schreef op donderdag, 20 januari 2005, 23:54:


Behalve aan de rug van het paard moet je ook aan je eigen rug denken. Als je zadel door gewring bij het opstijgen iedere keer een ietsiepietsie uit de as ligt rijd je ook je eigen rug scheef, met verveldende spierpijn als gevolg. Het is echt belangrijk (ook voor het paard-die zal dat ook wel voelen), dat je het zadel precies op de juiste plaats legt, en dat het daar vervolgens blijft.
Ik rijd zelf met een boomloos zadel maar zie het niet zitten om dat zodanig aan te singelen dat mijn paard bij wijze van spreken naar adem moet happen. Verder heb ik een erg rond paard, wat het verschuiven van het zadel bij het opstijgen vanaf de grond ook in de hand werkt. Oplossing: een opstapje, in mijn geval meestal de omheining.
Nu, af en toe de spieren oefenen om er snel weer op te komen zonder een stoeltje blijft nuttig, in het bos heb je dat natuurlijk niet bij.
Voor degenen die van op de grond willen opstijgen maar niet aan de rug van hun paard willen gaan hangen: stop met de beugels aan het zadel te gebruiken. Neem een dik halstertouw van een paar meter, maak dat in een lus vast onder de tegenovergestelde oksel (van het paard he) als degene waar je langs staat, leg het andere uiteinde van de lus over het paard, en zet daar je voet in. Twee tips hierbij: gebruik een wolletje onder de oksel, en oefen dit eerst goed in want sommige paarden begrijpen het de eerste keer niet helemaal Handig bijverschijnsel is dat je altijd een touw bij hebt op buitenritten.

Groetjes,
E