Ans Jondral schreef op zondag 19 november 2006, 23:45:
> Piet schreef op zondag 19 november 2006, 22:58:
>
>> Ans Jondral schreef op zondag 19 november 2006, 22:42:
> Het klinkt in ieder geval heel herkenbaar.
> En wat begin je daar dan mee?
>
> Ans
Hallo Ans,
Jouw Shet-verhaal herinnert me er aan dat mijn Haflingermerrie vriendjes werd met de Shet-ruin waarmee ze in het land stond (samen met nog 2 of 3 andere paarden).
In eerste instantie joeg mijn merrie de Shet-ruin weg. Maar deze kwam gewoon steeds terug en deed alsof mijn merrie zijn moeder was: daar hoorde hij gewoon bij, en mocht ook mee-eten als er voer (hooi) was.
En zo is het geworden! Mijn merrie gaf het op om hem steeds weg te jagen (hij kwam toch steeds weer terug) en accepteerde hem, inderdaad alsof het haar veulen was.
Ze heeft 7 veulens grootgebracht en was een uitstekende moeder; maar het ging niet van haar uit volgens mij, ze heeft hem maar geaccepteerd omdat ze moe werd om hem steeds weer weg te jagen.
Met andere parden heeft ze dat nooit gehad: behoorlijk dominante merrie, liet echt geen één ander paard bij haar eten!
Misschien gebeurt dat wel vaker: dat een Shet bij een groter paard een veulen-moeder reactie weet op te wekken?
Groet,
Coralie