trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Misschien vertrouw ik mezelf niet. Zij heeft er een trauma aan over gehouden maar ik ook. Toen ik haar met dat rek rond haar nek zag weglopen richting spoorweg, dacht ik echt dat ze dood ging. Ik zag alle horrorscenario's passeren (paard onder trein, paard met gebroken benen,...) Ik heb er achteraf nog genoeg om gejankt. En als ik eraan terugdenkt wordt ik nog altijd niet goed.
Ik wil haar gerust voorbereiden maar als het zover is dan ben ik geen grote steun vrees ik. Ik besef dat ook en heb niet de intentie om mezelf te overschatten. Daarom dat ik het aan anderen overlaat. Vorige keer had ik een vriendin gevraagd (die haar ook heeft helpen opleren) en de taximan.
Ik had echt wel de indruk dat ze hem vertrouwde. (ze heeft sowieso al een boontje voor mannen) Ze was geïnteresseerd in hem en hij gaf haar rust op de juiste momenten. Dat het 3 kwartier geduurd heeft zegt volgens mij eerder iets over het feit dat hij haar niet wou overhaasten dan dat ze hem niet vertrouwde.