Ik was vergeten hoe vermoeiend en frustrerend het is: vooroordelen.
Ik zorg een weekje voor de tinkermerrie van een vriendin die op vakantie is.
Leuk paardje met 1 groot nadeel: ze staat op een pensionstalling. (kan ze zelf niet aan doen natuurlijk)
Vroeger (ongeveer 2,5 jaar geleden) stond mijn paardje daar ook. En eigenlijk heb ik over het algemeen goede herinneringen aan die periode. Sommige van de mensen daar reken ik nog steeds onder mijn vrienden. Maar nu ik daar weer een weekje frequent kom, worden onze verschillende meningen pijnlijk duidelijk.
Op enkele dagen tijd ben ik er al in geslaagd de pensionhouder tegen mij in het harnas te jagen. En heb ik al het etiket dierenbeul opgeplakt gekregen.
Want een paard een hele winter op de wei zonder dekens en geen
krachtvoer is pure dierenmishandeling. Gelukkig denken ze er niet allemaal zo over (de tinker waar ik voor zorg wordt zelfs natuurlijk bekapt)
Dat ik mijn tijdelijke verzorgpaard op eigen initiatief hooi bijgaf kon blijkbaar niet. En met een touwhalster rijden zorgt er gegarandeert voor dat mijn vriendin als ze terug is niets meer met haar paard kan aanvangen. (Alhoewel ze er van weet. Haar paard is het ideale oefenpaard. Zelf rijdt ze haar soms (als niemand kijkt) zonder optoming)
En ze gaat deze week zeker ziek worden want ik leg geen zweetdeken op na het rijden. (ik wrijf haar droog met wat stro)
Wanneer ik iets durf opmerken over de reeks hulpteugels die daar de revue passeren moet ik zwijgen. Want ik rijd geen "dressuur".
Misschien daag ik ze wel wat uit. Maar ik zou niet (al is het maar een week) kunnen doen wat zij doen. Not under my reign
Ik kan niet wachten tot ik weer rustig alleen op mijn weitje zit. Soms is dat wel eenzaam en mis ik de sfeer (van vroeger) op stal. Maar deze week is voor mij duidelijk geworden wat ik absoluut niet mis. Ik zou er niet elke dag mee geconfronteerd willen worden.
Het is ook confronterend ten op zichte van mezelf want 2 jaar geleden was ik net hetzelfde. Ergens tijdens die 2 jaar heb ik blijkbaar mijn meningen herzien. Vroeger dacht ik er gewoon niet bij na net zoals de mensen daar.
Aan alle mensen die hun paarden noodgedwongen ook op pension moeten zetten: Sterkte! Want het is vermoeiend en ik ben er vrijdag al vanaf. Jullie zitten dag in dag uit met die zever.
Lang leve mijn weitje!
groetjes
Ans