Tineke Nolet-Verdel schreef op zaterdag 28 april 2007, 19:37:


Welke indruk maakt hij? Staat hij daar gezellig op het touw te sabbelen of is hij gefrustreerd?

Misschien moet je aan dat gefrustreerd zijn iets doen. Misschien is de hele situatie voor hem veel meer storend dan voor jou. Misschien vindt hij de omgeving maar niks.

Ideale paardjes zijn zeldzaam. Misschien is het voor jou een goede oefening om je er juist niet aan te storen? Misschien heb jij tijdsdruk?

Onze merrie Indy, probeerde ons vroeger te bijten toen we haar opzadelden. Nu werkt ze haar "frustratie" uit op het leidtouw. Dat is toch al een hele verbetering, of niet? Voor ons in ieder geval wel.

En dit gedrag vertoont ze alleen wanneer we vanuit de paddock vertrekken, wanneer we van de wei vertrekken doet ze dit gewoonweg niet! Dan staat ze daar rustig te soezelen. Dus echte hinder van het zadel of de buikriem heeft ze niet.

En van onze drie paarden is er maar eentje dat graag gepoetst wordt. We maken ze niet vast. Degenen die wegstappen blijven we rustig volgen tot ze het beu zijn en stoppen en dan worden ze gepoetst. Dat werkt altijd. Maar wij "pushen" nooit.

Verder zou ik op het moment dat hij "even" niet in het halstertouw bijt, hem vriendelijk loven en een streeltje geven. En dat onmiddellijk stoppen wanneer hij terug begint.
Ik zou hem nooit straffen.

Wij hadden hier een paardje op proef staan dat heel bijterig was, op drie dagen was hij er op deze manier vanaf. (en wij ook).

Marianne

Spirithorses schreef op donderdag 26 april 2007, 14:23:


Dit is voor mij heel herkenbaar. Mijn paard Apache is een koudbloed. Een héél braaf, rustig en cool paard. Ik vond dat ik er geen vat op had en ging dat dan maar eens veranderen. Eerst Parelli. Na een tijdje zei de Parelli juf (die buitenritten maakt zonder kopstuk of halsring) dat ze het niet verder wist met Apache. Apache deed zijn oogjes dicht en liet alle fases over zich komen. Hetgeen ik geen tweede keer herhaald wilde zien.

OK, dan was het clickeren geblazen. Apache zag mij toen wél staan, of liever gezegd, zijn beloning. (Met alle respekt Piet, maar zo zie ik het nu).
Maar we waren inderdaad allerlei kunstjes aan het doen en we konden voetballen en een hele choreografie van in elkaar overlopende bewegingen. WOW

Het buitenrijden verslechterde alleen maar. Er klopte dus ergens iets niet.

Dan Conrad, (Conrad, met alle respekt!). Het had even een aanloopje nodig maar dan deed Apache "even" alles. De volgende keer deed hij NIETS meer.
Ik ging buiten met hem te voet wandelen en na honderd meter blokkeerde hij gewoon. Hij veranderde in een zoutpilaar. Ik heb hem dan gewoon laten staan, ben naar huis hulp gaan halen. Toen we terug bij hem waren stond hij daar gewoon op dezelfde plaats met zijn ogen halfdicht.

Ik kreeg hem ook niet meer alleen de poort uit onder zadel, wat vroeger wél ging.
En ik bracht hem vorige zomer zonder leidtouw, los naast mij, naar de wei.

Toen (na bijna twee jaar) is er bij mij iets veranderd. Ik realiseerde me dat ik IN Apache wilde kruipen om hem te veranderen. Niemand anders mocht met hem bezig zijn, niemand anders mocht ermee rijden.

Ik ben dan bij Eddy te rade gegaan. Wat hij vertelde lag alleen maar in het verlengde van wat ik begon te vermoeden. Het paard moet niet veranderen, de ruiter moet veranderen.

Van die introverte Apache kan je geen vrolijk huppelend paard maken dat je tegemoet komt. Die zit in zijn eigen wereldje en is met zijn eigen dingen bezig.

Nu rijden mijn man en mijn jongste dochter met hem. Die hebben NOOIT grondwerk met hem gedaan maar krijgen hem overal naartoe. En eigenlijk heb ik het "verknoeid" met te veel grondwerk. Apache was mij gewoonweg beu.

En nu rijd ik met Indy, het paard van Eva, waar ik nooit grondwerk mee heb gedaan. En ik heb NOOIT problemen met Indy. Ik heb ontdekt (ook dankzij het rijden op de beruchte Joker van de advertentie) dat ik veel liever op een voorwaarts paardje rijd.

Nu zal ik van sommigen wel een heleboel kritiek over mij krijgen maar ik ben ervoor in de stemming.

Marianne

a

Michiel schreef op zaterdag 28 april 2007, 22:48:


Wel Michiel, ik denk dat zij gewoon veel duidelijker zijn in hun manier van doen.
Zij zeggen: "Apache, we gaan nu rijden, komaan man!" Terwijl ik het altijd zachtjes vroeg.

Ik heb vroeger ook fouten gemaakt bij het rijden. Als we van A naar B gingen mocht hij kiezen: in het midden van de weg, aan de linkerkant of aan de rechterkant, hij heeft toch een hele tijd gevoelig gelopen. Bij Apache moet je zeggen: we gaan van A naar B op de manier dat IK dat wil.

Mijn man heeft geen leidtouw nodig om hem te gaan halen en naast Eva draaft hij zelfs mee naar de stal/zadelplaats. Bij mij gaan zijn benen op slot. Dat is bij hem zijn verzet, hij zal nooit dreigen of iets vies doen tegenover mensen.

Zij zitten ook niet aan hem te frutselen. Dat deed ik vroeger wel en Apache heeft dat eigenlijk helemaal niet graag, hem zie je ook uiterst zelden met een ander paard groomen.

Hij wordt nu meer in zijn waarde gelaten. Apache is een binnenvetter, wat hij wil is eten en rust, én zijn merries bewaken.

Groeten,
Marianne