jan seykens schreef op donderdag 2 augustus 2007, 13:28:


Dat is inderdaad waar! Had ik nog niet aan gedacht .

Eva Saegerman schreef op dinsdag 31 juli 2007, 21:08:


Nu heb ik even tijd om te typen.
De clikkertraining van Eva is echt leuk om te doen! Net voor het paard eten kreeg, heb ik weer even geoefend met het paard. Want eva had het paard geleerd achteruit gaan, een ton tikken. Nu herhaal ik het even ter oefening. En ze weet het nog allemaal super goed!

Hoe het bij ons begonnen is nu: ik had toen ik kind was leren rijden op een manege. Enkel de basishangen en dat was het. Ondertussen stonden er van toen ik heel jong was paarden op onze weide (we verhuurden de wei). Nadat ik had leren rijden, mocht ik op de haflingers die toen net op onze weide stonden, rijden. Dat was een erg leuke tijd. Maar tot ze in de winter weer weg waren . Ik ging dan ook vaak naar de haflingers gaan kijken als ze niet op onze weide stonden. Dan kwamen er nieuwe buren naast ons. Die hadden twee fjorden! Dus ging ik daar veel naar toe. Ik leerde dan mijn buurmeisje op die fjorden rijden. Ook was er een onhandelbaar paard bij. Ik begreep het niet en ging gewoon de stal binnen, ik wachtte tot hij naar mij kwam, ik keek niet naar hem. En het paardje kwam na een tijdje na mij. Het was een super zacht diertje. Ik begreep niet dat ze dit dier moesten verdoven om gewoon al ergens naar toe te doen….

Na een tijdje zeiden mijn ouders of ik zelf geen paard moest hebben! En ik super gelukkig!!! Wij dus op zoektocht. Er werd ons aangeraden om een oud rustig paard te nemen. Zo bezochten we het eerste paard. Het was een oud en braaf. Maar het paspoort bleek helemaal niet in orde. En wij hadden er maar een bedrogen gevoel bij. Dan maar naar een stoeterij gaan waar mijn ouders naast gewoond hadden (daar zaten wel alleen maar wilde paarden). Wij konden kiezen tussen 3 kweekmerie’s. Die hadden ze heel vroeger al eens bereden. We waren direct verkocht voor het zwarte paard (hebben we ondertussen al zo’n 5 jaar). We mochten er op rijden nadat ze een week bereden werd door de mensen daar ( te verstaan, even kort gedrild om er weer op te kunnen rijden). Toen ik er op mocht rijden, voelde het wel leuk aan. Alleen in galop ging het paard toen niet.
We hebben daar nog twee maanden gereden daar op ons paard. In de binnenpiste. Het paard had nog nooit buiten gelopen!!! We konden haar enkel vasthouden door haar te binden aan twee heel sterke touwen (ze zeiden dat we dat zo moesten doen). Hoeven uitkrabben ging niet. Met water ook niet. hoofdstel ook niet (telkens moesten we er hulp voor vragen).
Bleek dat het bit, zeker 4 cm te groot was (dit is niet overdreven). Ze had er heel veel wondjes van aan haar mond, de eigenaar zei toen dat dit normaal was, ze moest eelt krijgen. En bleek nog straffer, het zadel dat ze ons wouden verkopen, was gewoon vanbinnen in twee stukken als je er druk op zette kon je het zadel plooien… Wat moet het paardje pijn gehad hebben…. Wij wisten toen nog van niets.

Toen ze eenmaal thuis was, werd het ons duidelijk hoe bang ze wel was. Ze kon niet vastgebonden staan. Een zadel opkrijgen was ook al een ramp. Ze was van alles en alles bang. Met het juiste hoofdstel en zadel, in alle geduld lukte het rijden al heel wat beter. Al schrikte ze toen wel van alles (ik ben er toen nog heel wat afgevallen, maar telkens weer de moet genomen om in kalmte verder te rijden)

Na heel wat desensiliberen werd ze aan veel gewoon, haar zelfvertrouwen groeide. We hebben haar nooit meer vastgebonden. Nu mag je een zeil op de grond leggen. Ze zal er zelf beginnen met spelen . Zo op een dag zat ik op de grond, het paard stond recht. Mijn zus komt af, en ze verdedigde mij (want ik zat neer). Ook als ik op een warme dag op de grond zit, dan zou ze haar ook leggen . Zalig toch!

Alleen wisten we niet toen we ze kochten, dat ze eigenlijk ook zomerexeem heeft, en heel koliekgevoel is…. Ze heeft twee jaar geleden een koliekoperatie gehad (in merelbeke)… Vreselijk periode, we dachten dat ze het niet zou overleven (omwille van de slaagkansen). Maar ze heeft haar uiterste best gedaan! Elke dag hebben we uren met haar daar rond gewandeld. Ze verklaarden ons voor zot omdat we er zoveel met wandelden. In hun ogen is het daar afleveren en weer ophalen na twee weken. Maar zo kijken wij niet. Daarna hebben we nog twee uren er over gedaan om haar in een trailer te krijgen (daar is ze doodsbang van).

Nu ons paard zou ik nooit meer kwijt willen. Na een week in de manege een kamp te begeleiden, merk ik echt wel hoe leuk het is een paard “natuurlijk” te houden!! Ik kan echt alles met haar doen. Alleen haar vertrouwen op de weg kan nog heel wat verbeteren. Al komt ze van heel ver, en kunnen we er al heel wat met doen.

Ik kan nog uren doortypen, maar dan wordt het te te lang om te lezen !!

Groetjes!!

Michiel schreef op maandag 6 augustus 2007, 10:15:


Nee idd! Soms denk je wel eens, wat zou het handig zijn een paard hebben die al alles kan. Maar dan weet ik gauw wel weer, hoe een band ik met het paard heb door alles wat we meegemaakt hebben. En zou ik nooit zoveel geleerd hebben zoals u zegt!!.

bedankt voor de leuke reacties eva (bedankt dat je de sidepull besteld hebt!!) en Michiel!!

Groetjes

Ik heb hele goede

hmm ik ken die methode ook, ik ken namelijk wel mensen die dit ook doen. Dit bij jonge paarden die voor het eerst aan een halster gewoon worden. Ze zetten ze vast voor een uur of twee of langer. Die paarden trekken dan keihard, maar niets helpt want ze raken niet los... dan zijn ze uiteindelijk wel "gekraakt" en geven ze toe. Maar of dit goed is, ik denk het niet.

Ons paard trok thuis ook in het begin. Plots had ze een paniekaanval en trok ze alles kappot. Dan vertelden ze ons van gebruik een lang touw, doe het door het lus waar je het normaal aan vast hangt. Hou het gewoon vast. trekt ze niet laat het los gangen. Trekt ze wel hou het dan in verbinding met het paard met trek er zelf niet aan. trekt ze niet meer, hang het dan weer los. Dit heb ik een aantal keren gedaan, maar je kan toch niet altijd maar dat touw vasthouden... dat was niet te doen.

Dus hebben we al die touwen voor wat het was gelaten, en we hebben ze nooit meer vastgebonden. Ze is er veel rustiger door. Is ze bang van iets dan kan ze zelf beslissen even weg te rennen (en ze rent niet weg, want ze vind de aandacht leuk, al vrezen vaak mensen dat hun paard zal weglopen). Soms springt ze eens opzij omdat er toevallig iets ongewoons valt. Het blijft natuurlijk een schrikkerig paard. Maar het is toch zo erg niet dat ze eens schrikt...

veel succes ermee.

Piet schreef op vrijdag 13 juli 2007, 9:12:


Oei ik had niet gezien dat jij ook deze methode gebuikt . veel beter uigelegd!!

eddy DRUPPEL schreef op maandag 6 augustus 2007, 16:07:


bij ons moet ons paard nooit vast staan... Nu kan ze het al vaststaan hoor, ze heeft na die 6 jaar zoveel paniekaanvallen niet meer. Maar waarom zou ik ze vast stellen als het niet hoeft.

Nick Altena schreef op dinsdag 7 augustus 2007, 0:20:


Wij waren toen 6 jaar geleden nog helemaal niet zo ervaren als we nu zijn. Nu zou ik het ook aankunnen er nog zo'n paard bij te nemen.
Wij hadden er niet bewust voor gekozen. Maar als je natuurlijk jaren ervaring hebt kun je dat al doen.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 6 augustus 2007, 21:49:


ik zei ervoor, ze kan al vaststaan hooor. Wij hebben er al lang genoeg rond gewerkt met super veel geduld. Maar ze blijft heel soms paniekaanvallen krijgen. Maar als ze MOET vastgehangen worden dan gaat het hoor. maar bij ons moet ze gewoon nooit vast staan. Voor niets, voor de hoefsmid wordt ze ook niet vastgemaakt
(ze heeft twee weken vastgebonden geweest na haar koliekoperatie daar te merelbeke. daar moest ze vaststaan welswaar te verstaan, dag en nacht. Daar wast het van moeten, ze heeft er een grote schrik door opgedaan. Tot die schrik eruit was, hebben we heel wat mogen oefenen... Even herduidelijken dat ze voor de operatie ook al kon vaststaan, dit voor korte periodes).