Coralie schreef op Thu, 19 Aug 2004 20:45:17:

Uitzaaien via het hooi? Nuh, ik heb het niet in het hooi zitten. Hooi van dat veld hoef ik niet (uiteraard), maar hij is het wel kwijt geraakt afgelopen jaar. Dus waar is dat hooi gebleven? Iemand heeft het zijn dieren gevoerd. Dat is zo "shit" dus ik wil die boer wel gaan waarschuwen. De volgende snee (die er nu aankomt) wil hij gaan kuilen, maar dan schijnt het ook giftig te blijven.

Ik heb het 1x in het hooi gehad (had toen ooit een keer natuurhooi) en toen ontdekte ik het omdat Isabella het liet liggen. Pffff gelukkig herkende ze het ook nog in het hooi. Slimme meid van me. Maar dat kan ook toeval geweest zijn natuurlijk. Dus ik loop het risico liever niet dat ze het toch niet zal herkennen.

Groeten,
Ingrid

Edith Hartog schreef op vrijdag, 20 augustus 2004, 13:18:


Hoi,
Met vaak en flink borstelen, borstel je het huidvet oa uit de vacht en dat is dus niet goed. Maar als je je beperkt tot alleen het plek van het zadel en niet vaker borsteld dan noodzakelijk, dan kan het geen kwaad.
Een paard rolt zelf in de winter ook, is ook een soort van borstelen.
Of ze krabbelen elkaar eens ergens in de vacht.

Groeten,
Ingrid

Nick Altena schreef op vrijdag, 20 augustus 2004, 23:32:

In het wild zal er nooit een mensenhand aan een paardenvoet komen.

Hier zijn geen paarden meer die nooit bekapt zijn door een smid, dus ze hebben geen natuurlijke hoeven meer. Die moet je eerst zo bekappen en dan ook nog zo bijhouden, want ik heb inmiddels wel door dat een paard ze ook niet "vanzelf" zo bijhoudt. Daar moet bijna wekelijks een mensenhand aan te pas komen.

En vandaag ook weer moeten ervaren dat het ook dan niet altijd even goed gaat, want zelfs nu ik haar "natuurlijk bekap" is ze toch weer gevoelig op het grind. En niet te zuinig ook. Dus tja, sommige paarden hebben dat kennelijk.

Groeten,
Ingrid

Willems Andre schreef op zaterdag, 21 augustus 2004, 0:40:


Het kan wel in de Ardennen. We hebben er eens op Merensen gereden in La Roche, midden in de rotsachtige mooie ardennen. Op blote voeten, uren aan een stuk. Dagtocht over rotsen en door beekjes, zelfs trappen gelopen richting het kasteel (wat is sowieso al knap vond). Maar geen hapje uit de hoeven.

Moet ik wel erbij opmerken dat deze merensen geboren worden in een weiland ook enorm veel rotsblokken, dus ze zijn het van veulen af aan gewend dat soort bodems onder hun hoeven te voelen en hun hoeven zich daarop aan te passen.

Groeten,
Ingrid