Frans Veldman schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 12:02:


Mwa, ik ben lang niet zo overtuigd van de niet-schadelijkheid !
Ik vind het ook niet theoretisch want het zorgt voor nogal wat zielige paarden én misleiding - zal daarom nog een poging wagen.

Maar we zitten, zoals zo vaak met "paarden", weer eens met "geen fatsoenlijk onderzoek" (moet ook nog wat begrijpbaars tiepen n.a.v. je laatste post m.b.t. beloningsratio's, want wat jij aanhaalt als "tot op het bot onderzocht" is de methodiek zelf, doch niet de variantie in gevoeligheid, in relatie tot soortspecifiek gedrag en - psychologie waar ik het over had).
Ik heb toch wel ideeën over de dekentjesrage, en overvraagde ponies, die ik kan beargumenten vanuit historisch vergelijk. Historisch vergelijk dus i.p.v. klinisch onderzoek. Hoe ging het vroeger? En wanneer is wat veranderd, en met welk effect?
Waar die ideeën praktisch op neer komen is dat het dekentjesgedoe is geëvolueerd uit misinformatie, en vooral omdat dát wel weer goed uit kwam omdat de "nieuwe" hobbyisten (revival jaren 60) steeds minder zin hadden om hun paard na arbeid voldoende verder te begeleiden (vroeger had je daar personeel voor dus werd het wél gedaan - deze gewoonten zijn wel degelijk historisch na te zoeken), en in meer volkse gebruikssituaties was het zo dat de paarden een prima dagelijkse "werk"conditie hadden, en juist "maandagziekte" een algemeen bekend begrip was (omgekeerd, maar óók een doorbreking van regelmatigheid in energiecyclus met naar mijn leken-niet-DA-indruk vergelijkbare kenmerken! - paarden zijn daar duidelijk gevoelig voor). Litt. o.a. Rijnenberg L.J.M., paardenarts 1e klasse (1902): Paardenkennis ten dienste van het militair onderwijs.
De dekentjesrage bestaat dus echt nog niet zo lang, en is begonnen via de weg van sportpaarden die voor na een piekprestatie even een dekentje omgedaan werd voor de grooms zich achter de schermen zich er verder mee konden bemoeien. Wat leken echter te zien kregen was het "dekentje om" bij de prijsuitreiking (saai, loopt altijd uit, stilstaan, vervelen).

Ik denk dat de eigenlijke problemen veroorzaakt worden door de onregelmatigheid in aanspraken die gemaakt worden op de energiehuishouding van je paard. Overvragen heette dat vroeger: "Het opvoeren van gevraagden arbeid, in welken vorm ook, moet geleidelijk geschieden, het maximum stelselmatig worden voorbereid." Is het puur toeval dat Michiel Nr. 10492 laatst gepost heeft over conditietraining? Endurance wordt door mensen ervaren als "topsport"... ff een karretje trekken daarentegen niet. Dat kán heel onterecht zijn.

Dat een groot verschil in vacht(structuur) invloed op heeft op de verschijnselen lijkt me logisch. Noordelijke fenotypen kunnen zelfs een vachtlaag meer hebben. Het zweten (en zelfs hijgen bij ijscoos) is een gevolg van te warm zijn. Op zich nog niets mis mee.
Maar dan... het nat blijven ook na ogenschijnlijke afkoeling, en rillen hoeft (alléén rillen als gevolg van met dun vachtje in de regen staan is dat nl. weer wel... en zet als het goed is een aanpassing naar meer vacht in werking) nmm geen gevolg van koukleumen te zijn. Dat het zo wordt geïnterpreteerd zegt me niet dat het waar is. Het is nmm binnen deze context een gevolg van misére door onregelmatig overmatige inspanning, een soort "maandagziekte", als ik het bot moet verwoorden: (beginnende) uitputtingsverschijnselen. Wanneer dat bij herhaling voorkwam gingen ponies daar vroeger ook al dood aan; dat begint dan meestal met luchtweginfecties(och, maar een koutje)/longontsteking/spierbevangenheden(trillen!). Wanneer dan ook nog de relatieve kluchtvochtigheid hoog is, en typisch Nederlands rotweer, is dat in deze conditie een extra nadeel.

Frans heeft zover ik kan zien met zijn betoog over de vachtwerking en de onzin van substantieel gebruik van dekens, die zelfs contraproduktief kunnen werken, wel degelijk groot gelijk. Zo hóórt het te werken. Als daar afwijking in is, doe je dus iets behoorlijk fout met je pony.
Je mag nmm geen substantiële onregelmatigheden cq. piekinspanning vragen zonder je paard daar voldoende op te hebben voorbereid.

Er is nmm maar 1 oplossing voor het dan ontstane probleem die ik verdedigen kan: na een piekinspanning (en dat is dus bedoeld als een relatieve onregelmatigheid - hoeft dus zeker geen 100km endurance te zijn!) de moeite nemen de naverzorging (van uitstappen, rollen, tot zelfs voeding en bezighouden) goed te doen, en dat kán inderdaad wel een paar dagen duren. Mag je best van de voren over nadenken vind ik. Misschien kom je dan wel tot de conclusie dat je het zover niet wilt laten komen!

Groeten, Egon.