tinalina schreef op vrijdag 28 december 2007, 22:01:


Ach, dat ga ik niet eens lezen.
Stom ding....

Groet, Pien

Wil schreef :

Het woord misschien wel, de methode echter niet voor zover we over hetzelfde praten: Niet trekken, maar (met je arm) in een vloeiende meebewegende vorm met je paard meegaan om hem/haar te laten stoppen.

Kan ook van óp het paard: Niet aan twee teugels trekken maar een vorm van 'pompend remmen' (in de beweging van je paard gaan en hem zodoende zacht opvangen. Moeilijk te omschrijven, maar zo heb ik het heel lang geleden ook geleerd en pas ik het nog steeds toe.

't Is alleen niet makkelijk om uit te leggen, merk ik....

Groet, Pien

Piet schreef :


Piet, ik denk dat Gudrun dat niet bedoelt maar dat ze bedoelt dat je Angela de teugels in handen moet geven (naja, 'moet', niks moet, natuurlijk). In de eerste plaats heb je te maken met een jong en onervaren paard dat kan schrikken, hoe goed je hem traint, dit is een relatief nieuwe situatie en een paard kan in dit stadium nog onverwachte dingen doen, hij wordt niet voor niks nog getraind....

Veiligheid voor de rijder staat altijd op nummer één en dat betekent dat de rijder direct gaat beginnen met de leiding van het paard over te nemen. Als er al een begeleider is. Zo traint Eddy jonge paarden in z'n eentje maar heb ik er altijd een helper op de grond bij. Ik begin daarme op dag één dat ik op een jong paard opstap. De begeleider neemt aanvankelijk nog de leiding maar al na 2 minuten gaat de rijder zelf beginnen met hulpen geven door mee te sturen met de teugels en benen. Begeleider blijft daar natuurlijk gewoon bij en paard blijft ook nog even aan een touwtje totdat de rijder aangeeft dat er wat meer afstand mag komen. Vooropgesteld allemaal dat je het paard van te voren op de grond hebt geleerd hoe te sturen en beendruk te ervaren. Daarom zou ik de rijder in deze situatie altijd teugels geven, náást het leidtouw dat de begeleider in handen heeft. Iedere rijder die een beetje juiste timing en balans heeft kan in kritieke situaties het paard omtrekken als het er echt op aankomt. Ook als het paard de ORS vanuit het zadel nog niet beheerst en je bovendien niet zeker weet of hij de zithulpen al snapt (wat ik vrij logisch vind). Natuurlijk hoop je/ga je ervanuit dat zoiets niet hoeft te gebeuren want dat is een heel sneu begin.

Hetzelfde met gewichtshulpen. Een paard moet eerst leren zijn balans onder de rijder te vinden voordat je hem gericht leert te reageren op je gewichtshulpen. Ik ben al paarden tegengekomen die nerveus werden als je mee ging hangen, teveel mee bewoog met je bekken ,dus ik ben wat terughoudend in het begin met het geven van zithulpen zoals ik die bij de ervaren paarden wel doe. Dat neemt niet weg dat ik er wel gelijk heel miniem mee begin, maar de balans is aanvankelijk het voornaamste.

Ik houd ook de benen wél tegen het paard om het paard vanaf dag één ermee vertrouwd te maken (dat heb je immers op de grond geoefend).
Júíst door het weglaten van deze hulpen en de benen heel ver van het paard te houden creëer je een wat ongewone situatie die wat krampachtig overkomt. Bovendien is door de onderbenen er zo vanaf te houden ga je juist weer drukken met je knieën, probeer maar eens uit....

Enne.... Piet, Angela: Ademhaling láág houden....

Groet, Pien

Piet schreef :

Dáár heb je gelijk in. Het hoofd van een onervaren paard in een situatie als deze dient inderdaad altijd in jouw richting te zijn, vind ik ook!

Groet, Pien

Locanda schreef op zaterdag 29 december 2007, 10:05:


Hoi Lucie, welkom hier! Wat fijn dat je dit voor dat paard hebt kunnen doen.

Over Seme: Zelf hebben wij hier 5 eczeempaarden staan waarmee wij al jaren 'experimenteren' , maar geen van alles is vooralsnog blijvend verlost van deze rot kwaal, hoewel ze nu allemaal op dit tijdstip van het jaar geen eczeemklachten hebben. Het zomer schuurseizoen is voorbij en alle eczeempaarden hebben nu een wintervacht.

Komende zomer zul je waarschijnlijk pas zien of de eczeem weg is.
Zeker is stress een zeer belangrijke oorzaak, naast voeding. Daarnaast zijn wij er steeds meer van overtuigd aan het raken dat het bij sommige paarden een zonne-allergie is. Eind komend jaar zullen we daar meer van weten want komende zomer gaan hier weer meer paarden onder een eczeemdeken vanaf het voorjaar. We hebben geëxperimenteerd met en zonder gras, met en zonder supplementen in de vorm van omega vetzuren e.d. maar er is nooit iets blijvends uitgekomen. (En dan nog zijn we niet achter de oorzaak van het ontstaan van de zonne-allergie dus je blijft zoeken). Feit is dat de eczeempaarden liever in het donker dan in de zon staan, daar moeten we meer mee, denk ik.

Baladeika schijnt er volledig van verlost te zijn. Ik vraag me af of de grondsoort daar ook iets mee te maken heeft, zij staat op veengrond, onze paarden lopen op vette klei.
Ilona zal zich wel melden hier.

Groet, Pien

Spirithorses schreef :


Sorry, ik was niet volledig:

Feit is dat sommige eczeempaarden liever in het donker dan in de zon staan. En net die 'sommige' paarden zijn de paarden die we verdenken van zonne-allergie: Bombita, Eining en misschien Oakley ook (twijfelen we nog over).

Bij Izzy niet, bij haar is het zeer zeker gras-gerelateerd; die gaat alleen schuren door het eten van gras, verder nooit, en zij kiest zelf voor de volle zon.
Ophir dat weten we nog niet, die kwam hier heel ziek en zwaar ondervoed aan met een zwaar leverprobleem en overal eczeemplekken, dat gaat nu goed, maar we moeten nog afwachten of de jeukende plekken bij hem door zijn leverprobleem zijn ontstaan.

Misschien heb je hier wat aan.
Groet, Pien

Simon Lingbeek schreef :


Ik herken het wel, Simon, maar dan niet zozeer van het doorbrengen van de dag op harde ondergrond, maar van het veelvuldige lopen op harde ondergrond, zoals bij ons:

Onze Holly (Quarter) en Bombita (Appaloosa) hebben ook heel platte voeten, die zijn zo afgesleten en met name aan de achtervoeten bij Bombita zijn de straalgroeves bijna vlak. Toch loopt zij niet extreem gevoelig.
Bombita heeft enorme flaptonen als je daar niks aan zou doen (echte schuiten maar dan wel heel plat aan de achterkant) en Holly slijt wel haar tonen iets af, zij heeft echter ook een wat slepende gang, we denken dat dat met haar weke koten te maken heeft.

Beiden zouden we liever iets meer hiel laten kweken maar dat lukt van geen meter, ook niet als ze uitsluitend op zachte ondergrond staan en niet buiten komen, zoals afgelopen weken met die paardenziekte hier in de buurt. Blijkbaar is dit hun stand geworden Of komt het door hun manier van lopen (er is al vaker een osteopaat bijgeweest).

Soms komt het hier wel eens voor met nieuwe paarden, dat ze tijdelijk meer slijtage hebben dan groei, en het duurt een tijd voordat dat in evenwicht is. In theorie zouden zulke hoeven inderdaad sneller moeten gaan groeien, maar feit is dat dat niet altijd meteen gelijk opgaat. Later wel, deze paarden komen er altijd doorheen, maar dat kan heel lang duren. Ik herinner me dat dat bij Stef zo was toen hij 4 jaar geleden bij ons was. Toen jij hem onder handen kreeg was hij net door die fase heen, dat heeft zeker twee jaar geduurd. Nu, weer terug bij ons, heeft hij goede sterke hoeven gekregen.

Misschien staan de paarden waar jij het over hebt teveel stil (hoefmechanisme) of hebben de eigenaars niet lang genoeg geduld kunnen opbrengen?

Groet, Pien