Arabesk schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 20:06:
> Ze wilde niet IN de tent, gezellig bij het baasje?
Nou bijna goed. Ik zal je een leuk verhaal vertellen op ons overnachtingsadres.
Isabella had daar een reusachtige wei tot haar beschikking (althans vergeleken bij dat priegelstukje bij ons). Dus wij komen daar aan, spannen uit, zetten tent op, pompen luchtbed op en Isabella gaat tevreden staan eten (ja gras he?). Maar toen kwam het moment waarop onze gastvrouw ons uitnodigde voor een drankje op haar terras, wei wel in het zicht, maar zo'n 50 meter verderop. Afijn, Isabella geeft een kreet toen we gingen en als een idioot aan het rennen daar. Kan ik niet tegen als ze zo doet (die hinnik dan) en dus haalde we haar ook maar naar het terras. Gezellig, niet dan?
Wat ik toen nog niet had verwacht, was dat we later een nog veel groter probleem kregen. Toen het kouder werd wij naar binnen, Isabella in dat weitje gezet. Weer die vreselijke hinnik. Hij ging mij door merg en been. Dat was dus niet de bedoeling dat we haar daar (in die vreemde omgeving) achterlieten. Ze is gewend alleen te staan, dus dat kon het niet zijn overigens.
Nu vonden mijn man en die gastvrouw (ook altijd paarden gehad daar, vandaar die weilanden nog) het nogal overdreven van mij om steeds naar die pony te willen, dus ik bleef maar binnen, maar zat op het puntje van mijn stoel te wippen hoor. En buiten door het enorme venster zag ik Isabella op en neer draven en maar hinnikken. Gelukkig werd het tijd om te gaan slapen. We mochten ook in de logeerkamer liggen, maar ik had het niet meer en wilde naar die pony toe. Dus toen wij kwamen, klonk nog een boze begroeting (zo van hehe zijn jullie daar) en toen kropen wij ons tentje in. Ze is er voor gaan staan en heeft daar de hele nacht gestaan. Af en toe hoorde ik hoe ze een hap nam (tegen de scheerlijn aan, dat gaf nogal een tongtong geluidje binnenin), maar als ik door de rits keek, boog ze even haar hoofd en liet een zacht huhuh horen. Ze wist dus waar we waren en ze waakte over ons.
Mooi paardje is het toch he?! En heel lief begroette ze ons in de vroege morgen weer. Toen we gingen ontbijten namen we haar ook maar mee weer naar het terras. Tja, heb een beetje een rare pony misschien, maar ik denk als de tent groot genoeg was geweest, ze er inderdaad in was gaan staan. Ze bleef in ieder geval wel over het baasje waken.
Ik vond dit zo mooi dat ik alleen daarom al in haar eigen wei ook eens in een tent wilde slapen. Nog een keer die pony pal voor je tent. Helaas, Isabella kwam af en toe wel dichtbij, maar merendeels als ik keek stond ze een heel stuk verderweg. Maar ja, bekend terrein he. Baasje minder belangrijk.
Groeten,
Ingrid