Böske schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 20:10:


Planten"kenners" weten ook niet alles...
DÉ WALNOOT heet of z'n officieel Juglans regia.
Juglans nigra (of: zwarte walnoot) is dus een andere soort... maar een uit vele die ik niet ken, en hier evenmin inheems zijn. Met exoten en cultivars moet je zowiezo altijd oppassen.
J. regia staat overigens niet op mijn vergiftenlijst voor paarden.

Groeten, Egon

Jolijn Zegwaard schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 22:29:


Op hoeveel paarden he je deze expertise al succesvol uitgeprobeerd?

Groeten, Egon

Jolijn Zegwaard schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 22:41:


Nee, maar heb jij de bronnen van meneer Hempfling al eens geprobeerd te controleren?
Ik beweer hiermee niet dat zijn boek vol onzin staat, maar het is ongeveer even uit de lucht gegrepen als de meeste "kennis" uit populaire paardenboeken, nmm. Dat noem ik geen "theoretische kennis" maar anecdotisch.

Groeten, Egon

edward larkens schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 22:50:


Evenmin noodzakelijkerwijs. Ooit een litteratuur onderzoekje moeten doen voor je studie?

Groeten, Egon

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 15:16:


Tsja.... wat is verkeerd?
Jullie hebben het toch altijd goed en gezellig gehad? Ik heb Isa en jou nog nooit meegemaakt, maar slechts een indruk via je verhalen. Ik durf daar dus weinig van zeggen.

Dan is een andere mogelijke vraag: wat is er veranderd?
Duidelijk nmm. Jij hebt iets (bij)geleerd op die cursus en wil dat gaan toepassen. Dat vindt Isa blijkbaar een minder lumineus idee... zoekend in die verandering kom je op:

Waarom is Isa daar niet zo content mee?
Mij valt op dat je op een "soort" Parelli-cursus was - dat stelt me voor weer een probleem want nu weet ik niet wat er van Parelli is afgekekeken en wat niet, en of het nog wel klopt... etc. Maar stel nu eens dat het parelli-aandeel heel groot is, dan weet ik vrij zeker (uit jouw verhalen) dat jouw Isa het leren d.m.v. aversieve prikkels via jou niet gewend is. Je doet in haar ogen dan dus ineens stukken minder aardig tegen haar en dat neemt ze niet. Ik vrees dat ze die gedragsverandering bij jou ook zo snel niet begrijpt!

Dat heeft, voor de zoveelste x hier, nmm geen pest met dominantie te maken maar eerder met (nog niet!) geleerde hulpeloosheid. Je kunt natuurlijk haar eigen wil afbreken, maar dat heb je eerder nooit gewild dus waarom nu ineens wel?

Nu schrijf je hierboven: "Het ging eigenlijk goed, totdat ik het anders wilde gaan doen"... maar waarom wil je dan repareren wat niet stuk is? Begrijp ik verkeerd dat als je gewoon lief voor Isa bent, dat ze dan wel haar best doet met alles wat je van haar wou?

Groeten, Egon

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 15:43:


Ik denk dat als je je zin doordrijft in wat in feite een gedragsverandering bij jou is, dat logische gevolgen heeft voor jullie relatie. Misschien ten goede, misschien niet. Kan ik echt zo niet zeggen.


In welk tijdsbestek is dat gebrek aan enthousiasme dan ontstaan?

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 16:38:


De "touwdraaitruuk" ken ik natuurlijk wel - maar niet dat daar een dikke knoop op het eind in moet. Die geeft namelijk massa mee aan de beweging waardoor de botsing vele malen gevoeliger aankomt (1 van die wetten v. Newton). Dit vindt ik dus regelrechte tortuur. Ik snap niet dat je met zulke mensen wilt omgaan.


Valt me enorm van je tegen.


Valt me even vaak van je tegen, en heb zin je met diezelfde knoop een pak ransel te geven.


Vind ik wel logisch.


Wat is nou weer NH-vriendelijk???
In ieder geval niet paardvriendelijk, maar dat is parelli toch al niet. Althans niet in meerdere mate dan meer traditionele wijzen van rijden onder druk.


Ik denk nu ik DIT zo hoor dat dat al een aardig eind op weg is. En het doen uitdoven van een ervaring onder aversieve stimulus is verrekte lastig, omdat "extinction" niet werkt.

Grrrroeten, Egon

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 16:45:


Ik denk dat, na al het voorgaande, jouw werkelijke probleem ligt in consequent zijn. Dat heeft niets met dominantie of wat dan ook te maken.

Ik heb altijd zo veel leuks herkend in jouw verhalen met Isa. Die "wat veranderde" touwzwaaitruuk viel me dan ook even heel rauw op het dak.
Was nmm niet nodig geweest en een heel zwaarwegende fout, maar valt niet meer terug te draaien.

Ik denk... dat mijn ponies minstens even veel "in de watten gelegd worden" nagelang ze erom vragen. Daar ligt het niet aan. Nu moet ik eigenlijk denken aan Piet, met zijn conclusie dat ik met Els een "jaren 50 huwelijk op zjin Turks" heb - dat past me ook wel Ik ben redelijk consequent in mijn gedrag, én heb het laatste woord.

Ik kan jou op afstand, over een forumpje, niet leren consequent te zijn. Kan de bejaarde boer, waar je mee kennis gemaakt hebt, je niet helpen?

Groeten, Egon

Piet schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 18:15:


... en een snoepje geven op zichzelf al een ritueel is dat, wil je geen bedelaar van je paard maken, aan diverse voorwaarden moet (gaan) voldoen. Eindeloos plezier voor een ratiotechneut als ondergetekende... maar ook OC is maar een deel van het plaatje waarin de individualiteiten van zowel mens als paard samenkomen.

Uiteraard zijn wij het denkelijk wel eens dat Ingrid veel meer zou hebben aan het leren van de positieve kanten aan OC, maar daar neem je haar inconsequente gedrag, wat naar mijn indruk de eerste oorzaak was (later volgt in de neerwaartse spiraal dan de ongewenste bijgevolgen van het touwdraai en op neus slaan gedoe), niet mee weg.
Als je inconsequentheid, of dat nou is omdat je in de lach schiet of welke goedbedoelde reden ook, combineert met een uiterst gevoelige en krachtige techniek als klikkeren, veroorzaak je een partij ruis waar je nooit meer uitkomt.
Ik vind Ingrid's aarzeling om daar ongehinderd door kennis ad hoc mee te beginnen echt verstandig! Wat Ingrid nmm nodig heeft is regelmatig goede begeleiding die bij haar past.
Vandaar eigenlijk dat ik aan de bejaarde boer dacht die ze ontmoet had en die zich in tegenstelling tot het gebruikelijk hedendaagse wél weer in NH kan vinden. Ik ken er hier op de streek ook nog een paar bij wie de tijd in hun hoofd 50 jaar is blijven stilstaan, en omgaan met paarden is hun 2e natuur. Zoals ik laatst vertelde loopt de Belgische merrie van een van hun dus net zo min weg als mijn clubje... ik vind het altijd prachtig als ik ze op het zandwegje tegenkom als ze bijv. op weg zijn van de wei naar huis. Ook dan loopt ze gewoon los haar eigen gangetje te gaan.

Groeten, Egon

Jolijn Zegwaard schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 23:01:


Ja, Hempfling's ideeën heb ik jaren geleden, vrij kort nadat zijn boek Mit Pferden tanzen uit kwam, zelf uitgeprobeerd. Lang niet alles overigens, gewoonweg omdat ik het niet nodig heb gehad of niet ambieer....

Het lijkt me geen onzin toe. Evenmin als dat me de joinup van Roberts onzin lijkt, of de cursus van de Parelli's - dit even volkomen los van andere waardeoordelen! Maar als bron heb ik er toch maar in beperkte mate wat aan - alleen anecdotisch dus.
Ik ben al jaren bezig met 1 en ander in te passen in een wél uitgebreid onderzochte context, nl. die van leermethoden. Zo makkelijk en voor de hand liggend blijkt het niet te substitueren... wat er bij komt en waar niet in voorzien wordt is een communicatiemodel tussen twee soorten, waarvan de individuen heel uiteenlopende "persoonlijkheden" kunnen hebben. Met alleen de "paardenkant" (als in: de ontvanger is bepalend) van het verhaal kom je er niet, omdat gedrag zich aan de situatie aanpast, feedback teruggeeft die vervolgens weer geïnterpreteerd wordt (juist, door die ándere soort ) en respons oproept, een hoogst interessante puzzel dus die niet zomaar in een paar dagen of maanden af is.
En dan vraag je me wat ik onzin vind... nou, zo langzamerhand ben ik aardig overtuigd dat de theorien en verhalen die de diverse "paardenguru's" bij hun kunsten hebben bedacht veelal wél onzin zijn. Ik geloof bijv. totaal niet meer in dominantieverhoudingen tussen verschillende soorten, met een klein voorbehoud: wanneer er aantoonbaar zoömorfie bij komt (v. Hooff c.s.). Het zal het merendeel van de lezers, ook hier, misschien geen biet interesseren, zolang het kunstje maar werkt. Echter, je hoeft maar om je heen te kijken om te kunnen concluderen dat al die kunstjes behoorlijk onregelmatig wel of niet werken. Daarom denk ik dat het nuttig kan zijn (en leuk) om te proberen uit te zoeken WAAROM.

"It depends" mag heel waar zijn, maar je schiet er toch nmm weinig mee op

Groeten, Egon