Piet schreef op vrijdag 24 april 2009, 7:56:
>
> Nu gaat het mij niet om 'de dressuur', het gaat mij
> erom dat wanneer je iets van je paard vraagt het
> Heel goed mogelijk en zelfs heel aannemelijk dat we dus
> veel holistischer, het hele lichaam erbij moeten betrekken
> en er niet alleen vanuit gaan dat een moeilijk lopend
> paard een probleem in de voeten heeft.
Goede opgooi van Piet, ik wil mijn steentje bijdragen, misschien heeft iemand er wat aan.
Een paard loopt van nature met meer nadruk op de voorhand. Geen probleem, daar wordt hij oud mee. Precair is echter dat de voorbenen niet met een vaste gewrichtsconstructie aan de schouderbladen vastzitten. Een paard heeft nl geen sleutelbeenderen en de voorbenen zitten dmv banden vast, het paard hangt in zijn schouders. De achterhand is beter/sterker geconstrueerd, allemaal gewrichten die eea bij elkaar houden, beter belastbaar dus, een sterkere constructie die veel meer kan dragen.
Als wij erop gaan zitten wordt het moeilijker. De voorhand wordt zwaarder mee belast. Dressuurruiters leggen hun zadel (kleine kussens, puntbelasting) vaak ook nog eens vlak achter de schoft, waardoor het ruitergewicht vóór het diepste punt van de rug ligt en de voorhand nóg zwaarder wordt belast.
Dan begint men te rijden. Het is hip en goed en in wanneer het paard de hals voowaarts neerwaarts strekt, tot rollkuren aan toe. Want: halsstrekken = ontspanning dus goed!
Was het maar zo simpel dat je ontspanning kon afdwingen door de hals naar beneden te sjorren en was het maar zo simpel dat je er bent zodra je paard uit eigen beweging de hals laat zakken. Bereidwillig de hals laten zakken is prima, maar daarmee wordt de achterhand niet sterker en we wilden die nu juist mobiliseren om de zwakke constructie van de voorhand te omzeilen. Rij je 2x per week met een los teugeltje, dan is er niets aan de hand. Maar dan gebeurt er ook niets. Ga je planmatig heuveltjes en tempowisselingen rijden, dan wordt de achterhand meer aangesproken en de voorhand dus ontlast. Steekt het paard bij planmatig heuveltjes en tempowisselingen rijden het hoofd in de lucht, maw drukt het de rug weg, dan creëren we een ander probleem: foutieve rugbelasting. Komt dit echter slechts 1x per 2 weken voor, dan valt de schade relatief gezien wel weer mee en kan het paard oud worden. Maar niet iedereen woont in de heuvels, dus je zult creatief moeten zijn.
Fanatieke dressuurruiters die rollkurend door het leven gaan, kunnen hun paard al op 4-jarige leeftijd
hko bezorgen. Dit heeft niets te maken met niet-natuurlijk bekappen, maar met scheve belasting. Naarmate de belasting veelvuldiger en grover plaatsvindt, zal
hko of kreupelheid zich eerder openbaren. Het effect is ook nog eens sterker op een paard dat al van nature een voorover-bouw heeft en 'op de kop' loopt, dus niet zo snel een tuiger of iberisch paard. Ook wordt er gefokt op een meegaand karakter. Een meegaand karakterpaard laat zich zonder protest de
hko insjorren. Een paard laat zich weliswaar dwingen (of 'uitnodigen', een vriendelijker woord dat hetzelfde betekent) om zijn kop naar beneden te houden, maar dat gaat altijd gepaard met tegendruk/trek als de rug het nog niet aankan, of de ruiter zit te bonken, of de druk op de mond te pijnlijk is. Dan krijg je de zere armen waar Stumperd over schreef. "Hij geeft het je niet kado en vraag hem maar eens door" is het veelgehoorde advies.
Een paard dat zich verzet tegen een dwingende hand is NIET ontspannen, alle focus gaat naar de voorhand waar de pijn en de druk is, en het paard piekert er niet over om zich bewust te worden van zijn achterbenen als er zo aan de voorkant wordt getreiterd. Toch denkt men tot op Olympisch niveau aan toe dat dit de juiste manier is, de macht van bondscoach en zijn systeem is daarin ook niet te onderschatten. "Heb je aanleuning, dan heb je het hele paard". Dus wordt alles in het werk gesteld om de aanleuning voor elkaar te krijgen, waarvoor gretig de stang gebruikt wordt die daar niet voor is bedoeld. Aanleuning zit nl in het hele paard, aanleuning is het gewicht dat het paard in je handen legt, aanleuning is niet dat wat je krijgt door je paard langdurig beurs te maken. Op Olympisch niveau lopen zeer talentvolle paarden, die door de fokkerij al gezegend zijn met een erg goed achterhandgebruik, waardoor de rijkunstige onlogica niet opgemerkt wordt. De afgelopen OS was er maar 1 deelnemer die zijn achterhand goed gebruikte, en alle gewrichten daaro goed boog, bovendien de menigte inkeek ipv gefrustreerd naar binnen: Balagur van Korelova, de russische inzending. Laat zij nu trainen bij Georg Theodorescu, een fervent tegenstanden van rollkür. Laat Balagur nu voormalig circus- en politiepaard zijn geweest, een trotse evenwichtige patser, met 17 jaar nog steeds groeiend en niet uitgebloeid zoals de gemiddelde OS-topper.
Maar ik dwaal af. Een paard dat op de voorhand loopt en daar niet van af wordt 'gereden' door zijn onoplettende ruiter, diens onoplettende instructie, te weinig achterhandtraining door heuveltjes- en overgangenwerk en anders zeer veel zijgangen in de rijbaan, teveel en te vaak afdwinging door rijden op de hand (los van wel of geen bit) en daardoor sterkere focus op die voorhand, aanleuningsproblemen oplossen met hulpteugels waardoor nog meer verzet tegen en fixatie op de voorhand, voorover gebouwd zijn, een te meegaand karakter hebben, zo'n paard ontwikkelt gemakkelijk
hko. Want omdat elk paard rechts- of linkshandig is, wordt 1 voorbeen zwaarder belast dan het andere. Ik heb ook last van mijn muisarm als ik geen oefeningen doe. Dat zwaarder belaste voorbeen gaat uiteindelijk een blessure ontwikkelen op de zwakste plek: het
hko.htm">hoefkatrolgewricht. Dan is
hko een feit, en trouwens nog meer harde beengebreken.
Voorkomen is nog beter dan genezen. En laat daar nu net de dressuur voor zijn uitgevonden. Rechtrichten is een basisklus van de dressuur maar door de fixatie op de krul en het zweefmoment (door de opkomst van het roze dressuurgedoe) is dat verwaterd. Instructeurs 'zien' het niet, de leerling voelt het niet, ruiters accepteren dat ie linksom nu eenmaal beter gaat dan rechtsom zonder iets met die wetenschap te doen. Want als ie voor maar mooi afknikt zijn we blij.
Ik heb het vermoeden dat
hko voor de oorlog minder voorkwam dan nu. Hoewel je je kunt afvragen of er toen zo snel naar een kliniek werd gegaan voor foto's. Maar voor de oorlog was het verwoestende Anky-effect er nog niet en werd er dus niet zo aan die kop gesjord.
Ik heb dit alles geleerd door mijn kameraad Buck, die zo'n meegaand voorover paard was waarmee ik voornamelijk aan een losse teugel door het bos scheurde. Op 13- (of was het 14?) jarige leeftijd werd hij kreupel, 8 maanden wist de
da er geen raad mee en toen kreeg AdB hem in een kwartier aan de praat. Inmiddels weet ik wat rechtrichten is, ik heb de dressuur moeten herwaarderen en het paard loopt nu met 17 jaar beter dan ooit. Ik heb in mei 2008 mijn dressuurinzicht finaal omgegooid, wij trainen ALLEEN nog maar de achterhand. Met zijgangen en overgangen, subtiel en groot. In het bos, in de bak, in de paddock, in de duinen, op straat. En dan zie je dat oprichting en aanleuning een natuurkundig verschijnsel zijn en niet afdwingbaar. Want hoe harder dat sterke achterstel werkt, des te losser en vrijer wordt de voorkant. En dat was precies de bedoeling.
Warboel
