josien schreef op maandag, 18 oktober 2004, 22:35:
Het paadr gebruikt altijd zijn lichaam om

Oeps, ik voel me nu wel heel onPN eigenlijk, terwijl ik toch zo mijn best doe. Galand heeft vaak last van vreselijke vreetbuien tijdens buitenritten. Afgelopen zaterdag probeerde ik hem kwa richting even min of meer vrijheid te geven. Gevolg: we belandden samen in een greppel met water, Galand ging vervolgens op zijn knieen vanwege de drassige grond en ging daarna rennen van graspol naar graspol. leuk hoor die vrijheid, maar als ik hieraan toegeef kom ik niet verder dan het eerst veldje gras, tot dit is opgegeten.

Als ik vervolgens vriendelijk te kennen geef dat ik toch graag iets verder wil dan deze eerste heerlijke graspol dan zegt Galand: ok ik zie 3 meter verderop ook een lekker stukkie hoor....

Parelliërs noemen dit waarschijnlijk een respect- of dominantieprobleem. Hoe noemen jullie zoiets? en hoe lossen jullie zoiets op met die vrijheid?

ik ben benieuwd of jullie nog nieuwe ideeën kunnen opbrengen die volgens jullie paardvriendelijker zijn dan mijn methode van het verhogen van druk.

Coralie schreef op Tue, 19 Oct 2004 22:52:52:


als ik in de wei oefen reageert Galand perfect op mn houding en op het wijken voor druk. maar zodra ik de wei uitga is dat over en sleurt hij mij van de ene graspol naar de volgende. Ik geloof dat jouw manier dan nauwelijks zal werken want hij neemt me gewoon mee.
hoe sta jij niet toe dat zij haar plan uit gaat voeren?

ebby schreef op woensdag, 20 oktober 2004, 15:58:

Klinkt allemaal prachtig. Misschien moet ik mijn wederhelft in de paardenwereld nog tegenkomen. Toch beslis ik nog steeds waar ik heen wil. toch maak ik uit of er gegaloppeerd wordt of niet. Galand wil zo snel mogelijk terug naar huis. Brr, ik moet er even niet aan denken wat er gebeurd als ik Galand het tempo laat bepalen. Natuurlijk denk ik na over de achterliggende reden. Deze ligt waarschijnlijk bij het wederzijdsvertrouwen, maar ook bij het feit dat ik geen paard ben. Misschien wil galand mij nog wel zien als kuddemaatje, maar ik ben geen paard. en helaas, ik wordt ook geen paard.
Als het aan Galand lag bleven we op de wei hoor.
Ik probeer wel met hem mee te denken. ik laat hem zijn route bepalen tussen obstakels door en zo. hij mag plassen omzeilen, hindernissen als boomstammen ook. Maar hij mag van mij niet terug en ook niet ongevraagd stilstaan of versnellen in gang (hij mag wel harder draven of zo). En natuurlijk, als Galand zijn dag niet hebt ben ik echt niet van plan hem lastig te vallen. Maar als er niets aan de hand is mag ik toch zeker wel bepalen waar we heen gaan. Tja misschien denk ik meer als "leider". Ik zie daar geen kwaad in. Jullie zeker wel... Ik ben nog bezig een band op te bouwen en ben nog lang niet zover als ik zou willen zijn. Maar met een ander paard had ik wel een hele goede band "ondanks" dat ik de route en het tempo bepaalde.

Is dat zo? of denk je dat alleen maar. Is het echt Stella's wens om de wei achter zich te laten en met jouw te draven en te galopperen? Of is het haar wens omdat ze weet dat jij het van haar wil?

ebby schreef op vrijdag, 22 oktober 2004, 18:10:

Hoi Ebby.
sorry, had je berichtje helemaal over het hoofd gezien in de drukte
Ik ben met Galand nu zo'n 3 maanden bezig. Het vertrouwen in de wei is goed te noemen. Galand volgt me nu los overal en houdt netjes afstand. Helaas is zijn humeur (tenminste zo lijkt het) niet geweldig te noemen. Zijn oren staan constant naar achteren.

Niet alle paarden zullen
Ik denk inderdaad dat galand wel een beetje zo'n paard is. Maar hij heeft geen steun nodig om de richting te bepalen...

Ik rijd Galand niet vaak. Ik kan helaas maar 2 keer per week komen. op zich lijkt dit een goede regelmaat voor Galand te zijn. Hij heeft zo de tijd het geleerde te verwerken en ondanks dat ik er niet vaak ben lijkt hij wel blij te zijn als ik kom. vrijdags ga ik meestal alleen grondwerk doen en een beetje freestyle rijden. zaterdags gaan we als het goed weer is de hei op. Tot nu toe steeds een kort rondje omdat de terugweg altijd een beetje te snel gaat en ik liever een "korte" terugweg heb...
Ik moet zeggen dat het tempo al een stuk beter gaat. Maar nog steeds wil Galand naar huis onderweg...

Natasja Cornelissen schreef op dinsdag, 2 november 2004, 8:15:


als dat de rede is van haar gedribbel is misschien het spelletje "haasje over" een idee. de een gaat stappen, de ander draaft door tot 50 meter verderop en gaat dan pas stappen. Zodra deze is gaan stappen, draaft de achterste aan, haalt het voorste paard in en gaat dan 50m verderop stappen, en zo verder. Zo leer je een paard dat eventje achterblijven niet erg is. Dit spelletje kunnen je natuurlijk uitbouwen tot galop he.

groeten

sannie

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 2 november 2004, 13:52:


Op de Cursus van Frans werd gezegd dat het paard juist eerst moet landen op de hiel en dan pas op de toon moet "afwikkelen" Dus van achter naar voren. Hierop baseer je ook je manier van bekappen min of meer.
Het lijkt me ook een logische beweging. Ik vond de vergelijking van Nick WEL opgaan. Het landen op de hiel heeft denk ik een remmende werking, het afzetten op de toon een versnellende werking, zodat het paard zichzelf in balans kan houden. Gaan wij op onze tenen lopen dan gaan wij toch ook vanzelf steeds harder? Lopen wij op onze hiel dan vallen we achterover (gaan we vertragen)
op het draag moment moet de hoef stil komen te staan dus remt hij op de hiel, vervolgens moet hij naar voren en versnelt dus op de toon.
of zit ik hier onzin de bazelen?

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 2 november 2004, 14:14:
even denken hoor. ben ook nog een beginner, maar vind dit wel interessant (met name omdat het paard dat ik bekap op de toon landt)
de zool zou slijtvast moeten zijn. nu was jij het geloof ik die zei dat je paard hele dunne zool was, niet waar?
Maar stel dat de zool wel goed dik en slijtvast is. Dan zou je ervoor moeten zorgen dat je de hoefwand dusdanig afrondt dat hij niet of weinig hoeft te dragen, zelfs voor de kar. Misschien dmv een zgn opzet?