Piet schreef op dinsdag, 11 januari 2005, 23:30:



Alles heeft zijn eigen zin, zo ook dit boek. Ook al is het niets voor ons, de schrijfster heeft zelf de stap gemaakt van traditioneel naar iets meer natuurlijk en heeft daar een boek over geschreven. Perfect dus voor anderen die ook toe zijn aan het zelfde kleine stapje.

Lang niet genoeg voor ons, dat begrijp ik, de realiteit is, dat het zo begint voor de meeste mensen.

Michiel

Nick Altena schreef op donderdag, 13 januari 2005, 12:46:




Hoi Nick, mooi dat je de onzin uit dit boek duidelijk maakt. Sommige mensen moeten dit doen, ieder op zijn eigen wijze, ieder zijn taak. Er komt geen maar ... echt iedereen heeft zijn eigen zinvolle inbreng. Zelfs die mensen die dit boek geschreven hebben, en hen die het lezen ... of is dit toch nog een maar ...?

Ik hou van dat wat is, en dat brengt me op het onderwerp Spirituele omgang met paarden. Waarvan een definitie niet zo gemakkelijk te geven is, houden van elk moment wat je paard ook doet, is er echter wel een onderdeel van. Kunnen we ook zo tegen mensen zijn? Als mij dat wel lukt, dan komt dat vanuit diepgaand begrip van hun situatie. Net als met paarden, geen verschil.

Michiel

Een kudde samen in de wei, op blote voeten en ergens kunnen schuilen als ze willen. Hoord daar ook geen hengst bij? Voor een natuurlijke evenwichtige kudde? Logisch gedacht zou dat ook zo moeten zijn. Waarom doen we dit dan niet? Waar zijn we bang voor? Er zal hier best wel eens over geschreven zijn hier, ik heb niet alles gelezen.

Natuurlijk omgaan met paarden, wat daar ook bij hoord voor mij is "going with your horse". Paarden willen graag een weidere omgeving verkennen, laat het hek maar eens open staan, dan wordt dit direct duidelijk. Het paard zijn eigen weg laten zoeken is de vervulling van deze nieuwsgierigheid behoefte. Het rijden wordt er ook zoveel leuker op, voor paard en ruiter als het paard gedreven door nieuwsgierigheid en levenslust helemaal in zijn element komt.

Het hoogtse doel in de omgang met paarden, en daar begin ik net woorden en gedachtes aan te geven, is het spirituele rijden. Door sommigen omschreven, als rijden zonder armen en benen, puur vanuit wederzijds begrip, waarbij er geen gehoorzamen meer is, wel in eenheid samen bewegen. Deze perfectie is altijd al spontaan gegeven, enkel onze gedachtes dat het anders zou moeten zijn dan het is, schept de illusie dat het heudige moment die perfectie niet bevat. Dit spirituele of verlichte perspectief, geeft interessante visies. Alhoewel voor velen dit een straatje te ver is, mag ik er toch graag over uitwisselen, de komende jaren. Iedereen zijn eigen gekte

Michiel

Sorry voor de taalfoutjes, ben een beetje dislectisch, met spellings correctie is het zo:

Een kudde samen in de wei, op blote voeten en ergens kunnen schuilen als ze willen. Hoort daar ook geen hengst bij? Voor een natuurlijke evenwichtige kudde? Logisch gedacht zou dat ook zo moeten zijn. Waarom doen we dit dan niet? Waar zijn we bang voor? Er zal hier best wel eens over geschreven zijn hier, ik heb niet alles gelezen.

Natuurlijk omgaan met paarden, wat daar ook bij hoort voor mij is "going with your horse". Paarden willen graag een wijdere omgeving verkennen, laat het hek maar eens open staan, dan wordt dit direct duidelijk. Het paard zijn eigen weg laten zoeken is de vervulling van deze nieuwsgierigheid behoefte. Het rijden wordt er ook zoveel leuker op, voor paard en ruiter als het paard gedreven door nieuwsgierigheid en levenslust helemaal in zijn element komt.

Het hoogste doel in de omgang met paarden, en daar begin ik net woorden en gedachtes aan te geven, is het spirituele rijden. Door sommigen omschreven, als rijden zonder armen en benen, puur vanuit wederzijds begrip, waarbij er geen gehoorzamen meer is, wel in eenheid samen bewegen. Deze perfectie is altijd al spontaan gegeven, enkel onze gedachtes dat het anders zou moeten zijn dan het is, schept de illusie dat het huidige moment die perfectie niet bevat. Dit spirituele of verlichte perspectief, geeft interessante visies. Alhoewel voor velen dit een straatje te ver is, mag ik er toch graag over uitwisselen, de komende jaren.

Michiel

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:19:


Hoi Ingrid,
het boek van Nanda ken ik, het leest als een roman, erg mooi. Ik deel haar inzichten en zie het op mijn manier. Bijvoorbeeld als Nanda ervaard dat haar paarden haar levenslessen leren, dan zie ik het zo, dat onze eigen realiteit, het enige is wat teld en dát is onze levensles. Kortom mijn omschrijvingen zijn iets minder magisch, de uitkomst is hetzelfde.

Voor mensen die haar nog niet kennen:
http://www.paardenfluisteraar.com

Waarin ze o.a schrijft:
Spiritualiteit is in mijn beleving het streven naar een perfecte balans tussen het aardse en het hemelse, zonder dat een van beide overheerst. Het is dus niet zweverig, maar juist heel praktisch. Stevig met twee voeten (of op de rug van je vierhoevige vriend) op de aarde staan en je tegelijkertijd verbonden voelen met 'Al wat is'. Het is bewust leven, bewuste keuzes maken en bewust zijn.
Hoe paarden ons kunnen helpen bij ons spirituele bewustwordingsproces staat uitgebreid in mijn boek beschreven. Maar hier nog even heel in het kort:

- Het begint er mee dat paarden ons helpen om ons evenwicht te vinden en bewaren. Niet alleen heel letterlijk, maar ook figuurlijk.

- Paarden zijn zich steeds bewust van onze ware emoties en gevoelens. Ze spiegelen die naar ons terug, zodat we ons zelf kunnen zien zoals we werkelijk zijn.

- Bovendien kunnen paarden ons helpen om ons weer te verbinden met de natuur en 'Al wat is'. Door deze verbondenheid worden we ons ook steeds meer bewust van onze eigen ziel.

- Als tegenwicht houden de paarden ons met beide benen op de grond en helpen ze ons om te aarden.

- Paarden helpen ons om onze innerlijke kracht te vinden zodat we ruimte in durven te nemen om te zijn wie we (in al onze prachtige imperfectie) werkelijk zijn.

- Ze helpen ons om duidelijke grenzen te stellen die recht uit ons hart komen en die voorkomen dat we ons gekwetst of gefrustreerd hoeven te voelen.

- Paarden leren ons om een natuurlijke leider te worden; iemand die helemaal zichzelf is en het waard is om gevolgd te worden

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 10:39:


Kan ze niet vinden, heb overal gezocht.
En zou ze wel graag willen zien.

Michiel

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 15:13:


Hoi Ingrid, Egon en anderen

Mooi dat er mensen zijn die duidelijke standpunten innemen. Hoe kan echter iets wat werkelijkheid is, absoluut fout zijn? Voor mij is hoefijzers of je paard binnen laten staan, of iemand die de zweep gebruikt, niet absoluut fout. Zonder veroordeling (en alleen theorieën kunnen veroordelen) is het gewoon dat wat is, een stuk werkelijkheid met zijn eigen schoonheid. Ik zou het zelfde doen als ik de kennis en ervaringen had van die andere mens.

Als ik iets absoluut fout vind, dan ben ik in oorlog. Als ik in harmonie ben dan geef ik mijn mening over blote voeten en paarden 24 uur buiten houden, vanuit begrip en vriendelijkheid. Het lijkt subtiel in werkelijkheid ligt het net zo ver uit elkaar als haat en liefde. Ik denk dat we allemaal in wezen vriendelijk zijn en oorlog een vergissing is.

En ook in oorlog zijn kan ik begrijpen, het is zo makkelijk een ideaal verwijtbaar te maken of te zien als iets wat nu al absoluut zo zou moeten zijn. De realiteit is echter het enige wat schoonheid en harmonie heeft. Ik weet niet of dit wel gehoord kan worden? Theorieën over wat zou moeten zijn, blijven slechts theorieën. De werkelijkheid zelf is een paard, een mens, een mooie schuur en fraaie hoefijzers, dagelijkse dingen meestal met zorg en beste bedoelingen gedaan.

Parden zelf zijn ook niet verwijtbaar. Niets aan een paard is absoluut fout en niets aan paarden rechtvaardigt het gevoel van oorlog, in mijn wereld kan ik niet geloven dat een actie van een paard er niet had mogen zijn ... begrip en waardering voor alles wat hij doet ... en vandaaruit aansturen op verbeteringen.

Vroeger was ik ook zo een prachtige denker die alles kon veroordelen om van daaruit de wereld te verbeteren, wat natuurlijk nooit echt lukt. De wereld is zoals hij is, altijd mooier dan mijn verhaal van afkeuring, dat weet ik nu heel zeker. Nu is het bijna verleden tijd dat ik anderen zaken verwijt, begrip en vriendelijkheid is daar voor in de plaats gekomen. En ik hou mijn mond niet stil en ga mijn eigen weg samen met anderen.

Wat me daarbij geholpen heeft is te vinden op www.thework.org of in onze egroup http://health.groups.yahoo.com/group/Liefde-voor-dat-wat-is

Michiel

e m kraak schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 23:49:


Je heb het niet goed begrepen Egon.
Wil het best verder uitleggen als je wilt.

Groet, Michiel

Collane schreef op zondag, 16 januari 2005, 11:13:


Hoi Collane

Juist wij paardemensen weten als geen ander, hoe vriendelijkheid en begrip uitwerkt op ons paard. We kunnen denk ik bijna allemaal (en bijna altijd) zonder veroordeling zijn, wat ons paard ook doet. En vanuit die innerlijke harmonie aansturen op verbeteringen. Ook al bijt het, ook al slaat het op hol, kan het soms niet doen wat wij van vragen, ook al vecht het met andere paarden ... in kalmte en waardering voor het dier, vinden de grootste transformaties plaats. En niet alleen dat, het voelt gewoon ten alle tijde het beste om uit te gaan van onschuld en vriendschappelijkheid. We weten het, en we doen het zo. Mijn ervaring en pleidooi is, met mensen kan het precies eender zijn. Wat mooi dat we dit samen met ons paard kunnen leren.

Michiel

e m kraak schreef op zondag, 16 januari 2005, 18:22:


Mooi, dat niet opwinden
Ik hou ervan de dingen helder en duidelijk uit te leggen en de logika zo passend mogelijk te laten zijn. Is het je opgevallen dat ik het al uitgelegt heb? In het verhaal, hoe wij met paarden omgaan, en elk gedrag van hen opvatten als onschuld en met vriendelijkheid en begrip beinvloeden. En dat we ook kunnen leren met mensen zo om te gaan. Zelfs in de extreemste situaties, zoals de concentratiekampen. Als ik kampbeul was, wie zou mij dan uit mijn verwarring kunnen halen? Als ik gevangen was, wie zou dan mijn lijden kunnen verlichten? Onschuld, vriendelijkheid en begrip ... zijn sterke partners. Zoiets Egon.

Michiel

Collane schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 0:53:


Ja iets begrijpen is nog geen goed praten. Onvoorwaardelijk liefdevol zijn, tegen alles en iedereen, dat is niet zo makkelijk te verwezenlijken. Ik begrijp dat de meeste mensen de extreme voorbeelden alleen maar met geweld kunnen beantwoorden. Als je de kampbeulen van deze wereld zou willen doodschieten, dan wil je dat uit medeleven met de slachtoffers en dat je daar een eind aan wil hebben. De intentie is goed, de uitvoering is verwarring, omdat de kampbeul iets soortgelijks denkt, hij denkt ook de wereld te verbeteren met geweld. En laat niemand denken dat ik geweld in welke vorm ook goedkeur, wel begrijp.

Laten we het maar over paarden hebben, de liefde-voor-dat-wat-is egroep is er meer geschikt om de extreme voorbeelden (buiten de paardenwereld) te bespreken.

Michiel