Hoi Virginie,
Ik herken jou probleem heel goed.
Ik zit er namelijk ook mee. Mijn dames zijn moeder en dochter ook nog ...
Jarenlang heb ik iedere keer weer moeten zoeken naar mensen om met mij mee te gaan en als ik die niet had en ik ging eens alleen, werd het ook vaak een drama.
En ja daar werd ik ook een beetje bang van.
Nu ben ik er steeds meer van doordrongen dat ik het toch alleen moet doen.
En dan wil ik ook nog
bitloos 
Ik ben helemaal opnieuw begonnen.
Elke dag, soms 2 x, een heel klein stukje ernaast lopen, met alleen een halstertje en een touw.
Gewoon alleen even de straat op en neer, of 2keer, alsof het de gewoonste zaak is (was het ook, want dat deed ik vaak ook als ik met bekappen bezig was) , en dan weer lekker terug bij de ander.
Gewoon niet verder gaan dan ik voel dat goed gaat, dus zonder stres,
Eerst dacht ik bij de heuvel, we gaan terug, niet omdat er stres was maar omdat IK bang was dat er stres zou komen. Een dag later zijn we gewoon de andere kant gaan zien...
Allebei goed en zonder stres terug gekomen...
Nu doen we een rondje van een km.door de polder en vandaag ben ik het park eens ingegaan.
Onderweg laat ik haar dan soms een hapje eten of ik vraag haar of ze iets wat eng zou kunnen zijn niet eens van dichterbij wil bekijken...
Het enige dat ik mezelf voorneem is DAT ik elke dag een stukje ga lopen, met allebei apart minimaal 1 x...HOEVER en WAARHEEN besluit ik pas op het moment dat ik ermee bezig ben aan de hand van hoe mijn paard is vandaag EN hoe ik mezelf voel EN of ik er in geloof...
Loop je tegen een probleem op kan je dat hier eens voorleggen...
Ikzelf leer veel door gewoon mee te lezen hier...
De tip bv. van Pien om easy te zeggen en dan zachtjes "pompend" te remmen, als je paard je steeds voorbij wil lopen heeft bij mij echt geweldig goed geholpen. Uiteraard prijs ik haar dan uitbundig als ze dat doet.
Vroeger liep ze vaak te dribbelen en rondjes om me heen en dan luidkeels te hinniken.
Sinds ik opnieuw ben begonnen, doet ze dat helemaal niet meer
Wie weet duurt het zo nog eeuwen, hoor, maar voor het moment voel ik me er goed bij...En wie weet gaat het bij jou en jou paarden ook nog wel veel sneller...
En ik kom wel steeds verder zonder gehinnik, alleen degene die thuis alleen achterblijft hinnikt nog af en toe.
Maar dat word ook al minder.
En wie weet komt er een moment dat ik het vertrouw om er zo (zonder bit dus) op te gaan zitten.
Daar krijg ik nu wel steeds meer vertrouwen in...
En die paar brokjes(appeltje,boterhammetje peentje?) kan je ook wel weglaten hoor, hebben ze echt niet nodig.
Groetjes Marlies
Warboel
