Ik wil toch even mijn verhaal kwijt of het nu aan mij ligt en ik echt zo'n Pennymuts ben zoals beweerd wordt.
Gisteren heb ik een dag meegelopen in een dierenkliniek, ik ben opzoek naar een baan en aangezien ik de landbouwschool heb gedaan en zelf 2 paardjes heb en er een vacature vrij is dacht ik waarom niet??
Dit is de ideale baan voor mij dacht ik idealistisch, een baan waar ik veel voldoening uit ga halen en daarbij een beetje bijdraag aan het herstel van die paarden die daar in behandeling zijn.
De dag begon om 8.00 uur, na een rondleiding gehad te hebben van een van de medewerksters begon ik met stallen uitmesten.
Rond een uurtje of 10 gingen we even aan de koffie en daarna weer wat opruimen , paarden hooi geven en het stalpaard van daar mocht in de paddock.
'S middags werd het pas echt interessant aangezien wij moesten helpen op de poli, voor mij erg leuk omdat ik daar zelf veel interesse voor heb (de Anatomie).
Het eerste paard kwam binnen en werd klinisch gekeurd een draver van 1 jaar, als hij goed wordt gekeurd kan hij de baan op over een paar maanden, huh pardon hij is pas 1!!!
De een na de andere draver werd aangevoerd voor goedkeuringen voor die ellendige sport.
Na 2 paarden te hebben begleidt (vastgehouden) voor de foto's ben ik even met een assistente in opleiding mee gaan kijken hoe wolfskiesjes werden getrokken bij wat een verassing ook een draver van 1.
Wolfskiesje zat erg vast en was in verhouding groot, na een minuut of 15 wrikken en trekken begon pony het zat te worden (verdoving begon naar mijn idee ook uitgewerkt te raken) en begon te trekken.
Nieuwe verdoving erin na voor mijn gevoel te lang ( 2 min) en weer verder naar de andere kant.
Ik weer terug naar de röntgenafdeling, daar was inmiddels een hengst gearriveerd die Ataxie had, 12 jaar erg mooi beestje.
Hij moest nog even voor de verzekering op de foto want die kop gaat er toch af en ach er zijn genoeg paarden (werdt er door de dierenarts gezegd) , ik was werkelijk met mijn oren aan het klapperen, wat is dit voor zieke opmerking, ondertussen keek hengst mij ook versuft en zielig aan uiteraard.
Bah!
Laatste draver van de dag werdt binnengebracht voor een keuring, was heel erg versuft van zijn roesje en stond niet stevig op de benen.
Dierenarts wordt boos want paard wil niet naar achter of naar voren en krijgt een paar tikken op het hoofd om wakker te worden.
Eerst geeft ze hem een flinke roes waardoor hij zo versuft is dat ie amper op de poten kan staan en vervolgens geeft ze hem een tik en wordt ongeduldig omdat hij niet wakker wordt
Bij ieder kniefoto werdt er een praam op de lip gezet, ik vroeg of dit niet pijnlijk was (domme vraag natuurlijk kreeg ik later te horen wij werken diervriendelijk en zijn wel een bedrijf, mijn god wat een vergissing van mijn kant ik dacht dat ik bij kon dragen aan maar voor mijn gevoel wordt er weer alleen aan geld gedacht)
Paardje met koliek dat eerder de dag binnen werdt gebracht liep rondje in de box en rolde (voor mijn gevoel pijn) heb dit gemeld en krijg als antwoordt ze verveeld zich en vindt het hier niet leuk
Ik had al een hekel aan paardenmensen en deze wereld en kan nu melden dat dit niet beter is geworden na gister en al zou ik de baan krijgen (wat mij zeer onwaarschijnlijk lijkt) zou ik hem niet eens meer willen.
Ben ik nou zo'n pennymuts die alleen (volgens diegene die mij aan moet nemen) paarden wil knuffelen en een beter leven geven , of is dit gewoon een rare manier van werken (zoals ik het zie) en wordt er geen waarde gehecht aan wat er überhaupt in een hoofd van een paard omgaat?
Sorry voor het lange verhaal maar moest het echt even kwijt.
Warboel
