Spirithorses schreef op vrijdag, 3 juni 2005, 23:58:

Haha! Wat je gelijk hebt.
Per slot van rekening wonen wij van nature ook niet in met een CV-tje verwarmde huizen, maar het is toch wel errug prettig op zijn tijd.
Dus reken maar dat dat trillend veulentje dat droge stalletje waardeert!

Over onweer gesproken, bij mij gaan ze dus wel naar binnen. D.w.z. van de wei af op de binnenplaats met de mogelijkheid om in de loopstal met bliksemafleider erop te gaan staan, waar ik heel veel hooi neergooi zodat ze dan ook doen . En het hek gaat ff dicht tot het onweer weer over is.
Ik mag graag naar de bliksem op het veld kijken, maar als ik mijn paarden daartussen zie lopen vind ik er niks aan.

Als jullie de kans zo groot achten dat de stal in de fik gaat, waarom dan geen afleidertje erop??? Die kans is namelijk inderdaad vrij groot. Zo ook de hooiberg en de boerderij zelf, bij iedere donderbui gaan er wel een paar in de fik. Bliksemafleiders... simpel, veilig, handig en o zo geruststellend!!

CooLLady schreef op woensdag, 15 juni 2005, 22:52:

Hahahahahahahahahahahahahahaha!!
Dit is nu wat ik steeds zie in onze - ja ja - NH pensionstal in - ja ja - de Randstad.
En raad eens hoeveel in eerste instantie o zo blije baasjes daar uiteindelijk iets mee doen?! En dan nu 3x raden wat.

Ik had geen zin om te reageren op de randstadmails, maar deze kans kan ik niet laten lopen.
Het is moeilijk een NH pensionstal. En bovendien moet ik zeggen dat het hebben van een pensionstal zowiezo een twijfelachtig genoegen is. De paarden zijn leuk maarre....

NH pensionstallingen zijn schaars, maar mensen die daar ECHT voor in zijn zijn nog schaarser. Want het is...

of toch niet niet dicht genoeg in de buurt...
of toch net iets te duur... (m2 prijs in de randstad is net ff wat anders dan in Friesland en toch zitten we nog ver onder de manegeprijzen en hoeven de baasjes uiteindelijk niets meer te doen)
of ze vinden het helemaal "niet nodig dat de paarden hier niet in boxen staan" (!)
of o, o, het is toch zo zonde van al die mooie Ankydekens.
of de paardjes zijn zo blij met hun zojuist verworven vrijheid en bewegingsruimte dat inderdaad....

Ik zie paarden groeien, ontspannen, zelfverzekerder worden en gelukkig zijn er een paar mensen die daar ook blij mee zijn.
Dus die blijven. En de rest mag wat mij betreft.....

spinnetje schreef op donderdag, 16 juni 2005, 16:33:

Pijnacker. Maar we kunnen er nu ff niks bijhebben....
Want inderdaad, de paarddichtheid is een stuk lager dan bij de buurman

trea hoex schreef op maandag, 20 juni 2005, 11:44 (o.a.):

Naar mijn idee gaat Parelli er vooral vanuit dat de mens opgevoed moet worden.
En in feite is dat ook zo. De paarden kunnen alles al, het is onze taak om de juiste boodschap over te leren brengen.

En daar heeft hij vind ik een heel duidelijk systeem opgezet dat overal antwoorden op geeft met een hele goede opbouw van het allereerste begin af. Les 1: Friendly game - leer je paard kennen en vertrouwen en zorg ervoor dat dat wederzijds is. Ga hier vervolgens steeds naartoe terug.
Prachtig toch!!

Ik ben toen ik na 20 jaar weer "opnieuw" begon met een eigen paard ook met Parelli begonnen en was daar heel erg blij mee. Het heeft mij vertrouwen gegeven omdat ik duidelijk en helder leerde communiceren en ik zag dat ze mij snapte.
Door vervolgens in rap tempo een aantal paarden dag en nacht op je erf en in de wei te hebben leer je al heel snel van hen nog veel meer.

Mijn vertrouwen groeide en ik begon Parelli steeds meer los te laten en me te interesseren voor andere ideeën en die ook te gebruiken. En steeds meer durf ik op mijn eigen gevoel af te gaan. En mijn acties (of passiviteit) af te stemmen op de situaties die zich voordoen of die ik zelf gecreëerd heb.

Maar ik ben nog steeds blij met de basis die door Parelli gelegd is.

en

oftewel dat merries en ruinen gescheiden moeten blijven

Daar lig ik hier in de buurt (Randstad dus en dan het laaaaagste deel) vaak met mensen over in de clinch. En ik wordt er zo moe van.
Hier - laag laag, klei en veen - staan de paarden het hele jaar op de wei, merries en ruinen door elkaar. Alleen als er een laag water op staat hou ik ze van de grote wei af in het binnenterrein, omdat ze dan het land wel heel erg kapot lopen en het voor mijn mokgevoelige paarden nou ook niet je dat is.

1. Wat is er mis met een stuk land beschikbaar stellen, helemaal kapot laten lopen als dat zo uitkomt en in het voorjaar opnieuw inzaaien als dat al nodig is?
en 2. Het ligt er natuurlijk wel aan hoeveel paard en hoeveel hectares, maar een klein beetje beschadiging van het land maakt geen bal uit, want in het voorjaar zie je het in no time weer groen worden.

Ruinen en merries doorelkaar is geen enkel probleem. Juist goed naar mijn idee, kinders erbij, een groot paardenfeest van communicatie, organisatie, opvoeding, hulpverlening!! Waarom doen de meeste het dan niet? Omdat de meeste paarden of alleen overdag naar buiten mogen of af en toe een paar uur. Dan krijgt een groep nooit de kans om in evenwicht te komen en blijf je dus gedoe houden. Merries en ruinen doorelkaar geeft agv de hormoontjes bij tijd en wijle wat extra onrust, dus die factor wordt door scheiding uitgeschakeld. Simpel toch?

Allemaal gemakzucht en vooral gewoonte!

Dus: laat lekker een stuk land kapot lopen in de winter en zaai het desnoods in het voorjaar weer in.
En: laat zoveel mogelijk paarden gewoon lekker bij elkaar, geef ze de ruimte en laat ze zonder al te veel bemoeienis in evenwicht komen.
Gevolg: reacties als: "Goh wat zijn die paarden lekker rustig en goed van vertrouwen zeg!"

Tuurlijk. Logisch toch? Het kan zo simpel zijn.

fairytale schreef op dinsdag, 21 juni 2005, 15:32:

Ja, das een probleem als je van anderen afhankelijk bent.
De meeste boeren snappen hier helemaal niets van.
Ze verklaren ons ook helemaal voor debiel.
Die willen alleen maar hooi en vooral kuil van de wei halen dus alles om maar 2x te kunnen maaien. Beesten erin laten lopen.... nou... af en toe dan.....
En dan ook nog Shires.... "ze lopen met die grote platpoten je hele veld....."

Ja hoor!
Tis goe met oe
Gelukkig zijn we errug eigenwijs.

Huertecilla schreef op woensdag, 22 juni 2005, 9:58:


Hahahahahahaha! GAAF paard!!

Nee die ORS... dat ziet er niet naar uit dat dat onder deze omstandigheden gaat lukken.
Vraag me zowiezo al een tijdje af welke reflex gaat winnen op sommige momenten. Gelukkig doen Shires niet aan wedstrijdjes....

Misschien nog wat aan je charisma werken? Ik heb Hempfling nog wel es een (parate) hengst met gemak bij een hengste merrie vandaan zien houden... is ongeveer net zo'n uitdaging als een uitdagend hardlopend gemotoriseerd pk-tje denk ik?

Sorry. Flauw. Maar mooi verhaal en gaaf paard!