Michiel schreef op maandag 17 oktober 2005, 13:47:


Ik zit voor het eerst op mijn werk vrijetijds dingen te doen. Voelt niet goed maar ik heb even niets anders omhanden.

Ik koester elke belevenis met Ilonka. Ik mis haar heel erg. Ze is zo veranderd na de dracht van Cadeau. Heeft daarna nog twee keer een fikse trap in haar vulva gehad (ja, echt erin). Daar heeft ze echt wat aan over gehouden, de wonden zijn wel steeds goed genezen maar het vertrouwen in haar omgeving is weg. Ik kan daar heel verdrietig van zijn.

Tijdens de wandelingen loopt Cadeau wel altijd naast me. Hij is heel kijkerig, dus nieuwschierig. Maar zo volgzaam.
Ilonka was een strenge moeder voor hem. Hij moest altijd bij haar blijven. Zodra hij te ver afdwaalde kreeg hij echt op zijn donder (toen was ze haar vertrouwen ook al wat kwijt in haar omgeving). Zijn rug zat onder de wondjes van mamma. Misschien heeft het daar mee te maken dat hij mij zo volgt. Je zet me wel aan het denken hoor. Ik moet hem gewoon wat dapperder gaan maken door hem zelf iets te laten ondernemen tijdens onze wandelingen. Ik zal wat allerter zijn op zijn reacties en daar op ingaan.

Dankjewel
Anna-Martine

biancawaamelink schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:05:


Whouw! Geweldig!

Ik houd me aanbevolen!
Succes ermee.

Groetjes,
Anna-Martine

Huertecilla schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:07:


Het heeft ook te maken met welke energie je op je paard zit/stapt.
Ik heb een keer gehad dat ik op Ilonka stapte om mijn hond te gaan zoeken. Deze was aangereden door een auto en het bos ingegaan.
Ik was zo geschrokken van dat bericht. Ben dus op Ilonka gesprongen en luid roepend, naar mijn hond,het bos in gecrost. Ilonka kon ik op mijn pinken rijden, wat zeg ik op mijn gedachten. Het kwam niet in haar op om ook maar even te denken een andere kant op te willen dan ik aangaf.

De periodes dat ik diep ongelukkig was heeft Ilonka veel intiatieven genomen tijdens onze tochtjes. Ik heb me vaak door hoor laten leiden. Ik heb me altijd veilig bij haar gevoeld.

Anna-Martine

Anna-Martine

epona schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:33:


Daar ga ik aan werken.
Wat een vruchtbare dag voor mij!
Echt waar, ik heb me er nog nooit eerder in verdiept. Het altijd vanzelfsprekend gevonden. Grappig.

Anna-Martine

Esther schreef op maandag 17 oktober 2005, 21:26:


Dag Esther,

Ik ben heel erg verbaasd te zien dat het kleine hoefblad ook in de lijst voorkomt van de giftige soorten Kruiskruiden.
Echt verbaasd! Ik heb altijd begrepen dat dit blad gezond is voor de longen. Ilonka heeft ze ook gegeten. Dit blad stond bij haar in de weide toen ik nog met haar in flevoland woonde. Mij werd toen verteld dat dat goed voor haar longen was. Uit de zelfde wei hebben we ook altijd hooi gewonnen. Altijd is 10 jaar. Kan het zijn dat dit blad minder giftig is? Ilonka is altijd gezond geweest.
Groet,
Anna-Martine

Huertecilla schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 10:13:


Dat is een hele mooie tip, vooral dat laatste.

Anna-Martine

Huertecilla schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 10:19:


Oeps,
deze discussie durf ik niet aan.
groetjes,
Anna-Martine

Wil schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 12:21:


Walgelijk!!
Weer in de zelfde omgeving?
Voor het eerst blij dat mijn paarden snachts op stal staan.

Ik leer mijn kinderen om mensen te vertrouwen. Zeg altijd dat er nog heeeeeeeel veel goeie mensen rondlopen als er weer eens iets naars is gebeurd. Ik wil ze geen angst geven in het leven.

Anna-Martine

Wil schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 12:35:


Deze mensen denken niet niet meer, deden ze dat maar.
ziek ziek ziek

Esther schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 13:31:


Dankjewel Esther,
Ik heb haar zelf wel eens een hoefblad zien eten, niet vaak. Het andere paard wat bij haar liep at altijd om deze bladeren heen. Daarom ben ik toen ook gaan vragen waar het hoefblad goed voor was. Mijn vader wist veel van kruiden en als antwoord kreeg ik, Longen. Schiet me ineens te binnen dat Ilonka in die periode licht dampig was. Van het hooi wat wij voerden lieten ze beiden het grove spul liggen, zoals dikstengelige distels (in het land was Ilonka dol op distels maar droog niet). Waarschijnlijk ook het hoefblad. Ik haalde die overblijfselen weg als ze weer nieuw hooi kregen, vandaar dat ik dat nog weet.
Hier in Driebergen zie ik geen kleinhoefblad staan.

Anna-Martine