Ilona Kooistra schreef op donderdag 26 januari 2006, 12:22:


Ilona,
Wat een foto, wat een berg hoeven, om sprakeloos van te worden. Ik moet er niet aan denken dat daar allemaal paardjes aan vast hebben gezeten, die niet allemaal zo hoefden te eindigen.
Brrr, niet aan denken, ik moet maar dankbaar zijn ik daar ook op mocht oefenen......
Monique

Alane schreef op vrijdag 27 januari 2006, 10:26:


Alane, wat heb je nu aan die hele discussie die eigenlijk als "chip-destroyer" begon. Lijkt wel of je dit forum als welkome aanleiding gebruikt om daar je eigen frustraties op los te laten.
Kunnen we misschien terug naar het onderwerp zodat er misschien ook nog wat zinnige dingen gezegd worden? Mijn dierenarts komt zo mijn paard inenten, ik heb hem het artikel uitgeprint en ben benieuwd naar zijn reactie. Hij heeft mijn paard namelijk enkele jaren gelden van een chip voorzien toen we haar mee namen naar Duitsland. Toen wist ik niet anders, ik dacht dat een chip verplicht was. Ik wil hem er graag mee confronteren dat een chip zo gemakkelijk te manipuleren is. Wie wil nog iets zinnigs zeggen van de dames/heren? Graag!!!!!
Monique

Alane schreef op vrijdag 27 januari 2006, 10:53:


Ach, Alane,
Alles wat ontwikkeld wordt, kan vast wel op de een of andere manier vernield of onklaar gemaakt worden.
Ik weet echt niet wat jou bezield. Ik heb geen zin met jouw op zo'n onzinnige manier te discussieren. Je wekt de indruk alsof je je dood zit te vervelen thuis en daarom maar weer op dit forum gaat zitten pruttelen. Sorry, maar ik snap eigenlijk niet wat je nu eigenlijk wilt?

Ik vind het heel goed dat Frans en Ilona en de andere mensen op dit forum met interessante dingen zoals de chip-destroyer komen. En het moet toch mogelijk zijn daar als normale volwassenen over te discussieren? Ik denk dat we de zandbak-mentaliteit (hij heeft mijn schepje afgepakt, bleee, daarom sla ik mijn schepje op zijn hoofd.....) toch allang ontgroeid zijn?

Ik ben vandaag vrij, ik ga nu fijn met Indy wandelen! :)

Groeten,
Monique

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Esther,
Wat een verschrikkelijk moeilijk onderwerp.......
Je doet me weer denken aan vijf jaar geleden, toen Indy zo verschrikkelijk kreupel getrapt was door een ander paard. Ik heb mij toen ook in allerlei bochten gewrongen, mijn bankrekening geplunderd en weet ik het wat niet allemaal gedaan. Toen kreeg ik midden in de nacht een telefoontje: je moet komen, ik denk dat ze dood gaat. Ik erheen, trof een doodziek paard aan dat kwijlend stond te zwalken van de pijn en dof kreunde. Ik heb toen haar hoofd vastgepakt en in haar ogen gekeken. Ik zag zo verschrikkelijk veel pijn en ellende, ze drukt haar neus in mijn gezicht en probeerde haar hoofd onder mijn trui te stoppen. Ze wilde bij me blijven, maar ze gaf ook aan dat ze eigenlijk niet meer kon. Haar blik was leeg, haar ogen gebroken. Toen heb ik de dierenarts gebeld met het verzoek haar af in te laten slapen. De dierenarts weigerde echter haar al te laten inslapen. Hij wilde het met zware pijnstillers proberen, zodat ze kon liggen en eindelijk uitrusten en dan de fysiotherapeut erbij. Volgens hem maakte ze 50% kans, als ze eenmaal wat uitgerust was en had geslapen zou ze de wereld met heel andere ogen bekijken. En dat was ook zo. Ze kreeg een enorme wil te leven en werkte aan elke behandeling geduldig mee. Had ik een andere dierenarts gehad die mijn verzoek in gewilligd had, dan had ik ook vrede gehad met mijn beslissing, Indy had mij immers duidelijk laten zien wat zij wilde, en dat was haar loslaten. De dierenarts kon haar echter met zijn pijnstillers weer zover kracht geven dat ze door wilde gaan.

Ik heb me die twee maanden daarna dat Indy behandeld werd vaak afgevraagd, mag ik dat wel doen, haar koste wat het kost bij me houden met behulp van zware medicijnen, ben ik egoistisch, voor wie doe ik het eigenlijk, moet ik haar niet uit haar lijden verlossen? Het gestrompel was zo erg om te zien. De gemakkelijkste weg was haar te laten inslapen, dan zou ik haar lijdensweg niet mee hoeven maken. Maar dan zou het mijn eigen egoistische keus zijn, want Indy wilde verder leven. Dat stond gelijk aan verraad! Ik heb er veel met mijn vriend over gesproken, hij is absoluut geen paardemens, pas door mij is hij er mee in aanraking gekomen. Hij zei tegen mij dat ik moest doen wat mijn hart mij ingaf, Indy en ik stonden zo dicht bijelkaar, Indy zou mij wel vertellen wat zij wilde, hij kon en wilde daar niet over oordelen.

Ik kan me heel goed jouw dilemma voorstellen: Je wilt niet dat een paard pijn lijdt of een leven moet leiden dat eigenlijk niet paardwaardig is. Maar wanneer moet je de knoop doorhakken en zeggen: "Het was genoeg, het kan niet meer". Als je er alles aan gedaan hebt en je paard geeft op een gegeven moment aan dat het niet meer hoeft, dan kun je je paard ook met een gerust hart loslaten en in laten slapen. Ik persoonlijk zou Maike nog even haar gang laten gaan, kijk of ze nog plezier heeft in kleine dingen. Waarom zou je het haar niet naar de zin maken als je de tijd en de middelen hebt. Je voelt het op een gegeven moment als het niet meer gaat en Maike het echt niet meer ziet zitten.

Een langer verhaal dan de bedoeling was.....
Beste Esther, sterkte, ik heb ontzettend veel begrip voor jouw situatie.
Monique

Hallo,
Net terug van een heerlijk rustig ritje samen met mijn collega. Indy was zo verschrikkelijk rustig en tevreden, ze stapte gemoedelijk verder. Ik had haar voor de zekerheid voor haar schoenen aangetrokken, omdat het laatste stukje vervormde hoefwand bezig is uit te groeien. Vooral haar hoef linksvoor ondergaat de laatste weken enorme veranderingen. Op lange stukken ongelijke ondergrond heeft ze daar toch wel wat last van, en die schoenen heb ik nu eenmaal, dus waarom niet. Achter loopt ze overal overheen, tot aan molshopen toe, niets aan de hand.
Op een gegeven moment moesten we een aardig stijl weggetje omhoog. Zag ik 50 meter verderop een boertje naar ons staan kijken. Wij komen langzaam met elkaar kwebbeldend zijn kant op, komt hij ook naar ons toe, vreselijk bezorgd, hij wilde mij er even op wijzen dat mijn paard niet goed liep, ze liep met haar hoofd zo laag terwijl ze het weggetje omhoog liep en ze trok iets met haar rechterbeen, achter liep ze wel goed......
Hij wilde nog meer zeggen, toen zag hij plotseling dat Indy haar schoenen aan had. Dat ik zonder bit rijd is hem niet eens meer opgevallen, ook de schapevacht die ik in de winter op mijn zadel leg (heerlijk warm achterwerk!) viel niet eens op. Hij bijna op de knieen voor haar schoenen. Nou die schoenen vond hij toch wel erg bijzonder. Ik heb hem even uitgelegd waarom ze die draagt en waarom ze soms even trekt als ze een inspanning moet leveren om ergens omhoog te klimmen. Hij knikte ijverig bij mijn verklaringen en vond ze erg logisch. Wat een goede uitvinding die schoenen! Maar dat Indy zo laag met haar hoofd liep, daar kon hij zich toch niet zo goed in vinden, paarden moet je toch met je teugels bij je houden.
Indy vond hem trouwens erg interessant, vooral het rare petje wat hij ophad. Ik kon steeds net voorkomen dat ze dat ding van zijn hoofd gristte.
Toen vervolgden we onze weg, een super-geinformeerd boertje achterlatend, die nog steeds gefascineerd naar haar schoenen keek. Als hij dat aan zijn buurman vertelt krijgt hij vast de opmerking terug:"Hest weer bie'd Korn zeet'n, Peer hem keen Schaun an!" (Vertaling: Heb je weer aan de jenever gezeten, paarden dragen geen schoenen!)
Groeten,
Monique