Piet schreef op donderdag 26 januari 2006, 12:04:


Voorgaande verhalen zijn dus ook de reden, dat ik aan de hoeven van de bevangen shet van de buurvrouw ben begonnen. Het dier is in haar leven twee maal eerder bevangen geweest en eigenlijk werd ze nu min of meer al opgegeven. Ben dus ook heel blij, dat het goed gaat met de pony. En dit laat in mijn ogen dus zien, dat natuurlijk bekappen echt werkt! Wat voor ervaring heb ik immers?

Overigens, als de pony van mij was geweest had ik bij de eerste tekenen van bevangenheid een natuurlijk hoefbekapper gebeld. En zeker nu ik tegen dingen aanloop (vermoeden van dubbele zool) die ik niet ken. Maar helaas, het is mijn pony niet. Dus doe ik maar mijn best en vraag ik jullie om (gratis) advies als ik het niet meer weet.

En echt, je hoeft niet echt NH te doen/zijn of hoe zeg je dat, om begaan te zijn met paarden. Ik zie hier in de buurt al jaren heel veel paardenleed (en echt leed! Een pony waar aan het eind van de winter de botten uitsteken, een jaarling die aan een halstertouw gelongeerd wordt met de zweep op zijn kont, een pony met krom gegroeide hoeven van zo'n veertig centimeter, etc. etc.) en ben pas sinds kort bij jullie en dus bij NH terecht gekomen. Ik probeer ook al jaren dat leed te verzachten, moet uitkijken dat ik geen naam krijg, maar meestal zonder resultaat.
Sluit nu af en toe m'n ogen maar, hoewel ook dat geen goed gevoel geeft. Maar we zijn dus inderdaad "God" niet, helaas!! (Om de opmerking van José richting Pien aan te halen.)

Groetjes, Els.

Ilona Kooistra schreef op woensdag 25 januari 2006, 20:31:


Naar aanleiding van jullie "bult" gaan wij er ook een aanleggen. Aan het einde van het (ook nog aan te leggen) verharde pad langs de bak (idem) gaan we een flinke hoop aarde storten. We willen niet graven, want het is hier altijd al zo zeikend nat.
Het viel ons van de winter op, dat de fjorden dolgraag op de opgang naar de brug stonden, die maar ietsje hoger is dan het land. Ze stonden daar te dutten en gingen er ook liggen. En als Willem het druk had met rennen, omdat ik met Froukje op straat liep te wandelen, stormde hij inderdaad ook telkens naar "boven".

Groetjes, Els.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 26 januari 2006, 14:15:


Da's nou juist het probleem. We zijn aan het kijken geweest of we een bak konden maken door gewoon de boel om te spitten en het zand boven te leggen, is lekker goedkoop. Maar dat gaat hier dus niet lukken. Het zand zit heel diep en in een hele dunne laag. En daarbij komt dat het een vreemd soort zand is, heel fijn en als het nat wordt verschrikkelijk glad.
En een gat zou zo weer vol lopen met klei of je zou het akelig diep moeten maken. 't Is hier m.a.w. niet echt ideaal. Maar we doen het er prima mee hoor, plannen genoeg!

Groet, Els.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 26 januari 2006, 14:36:


Denk ik ook niet, vind het juist leuk om iemand, die het begrijpt, van onze plannen te vertellen. De omgeving reageert nogal van: "Daar heb je háár weer!" Net als op het Natuurlijk Bekappen. Het is maar raar dat ik steeds met Froukje aan de wandel ben, een paard, daar hoor je op te zitten. Valt me op dat juist de "niet" paardenmensen, waaraan ik het waarom uitleg, het beter begrijpen dan degenen met eigen paarden.

Maar goed, we zijn hier helemaal een beetje de buitenbeentjes, en da's niet erg, we horen het meeste toch niet wat ze zeggen, toch?

Er zijn trouwens nog meer redenen om geen vijver te graven. Het is de bedoeling dat de paarden over het verharde pad van de heuvel naar de waterbak bij de stal gaan lopen. Lijkt me erg goed voor de hoeven.
En we willen vanaf de heuvel het land op gaan delen. Heuvel centraal en daarvandaan naar de sloot een draad. En dan steeds opschuiven. Steeds een klein stukje gras eraf en aan de andere kant er weer bij. Heeft als voordeel dat ze lange stukken land krijgen (veel lopen) en dat de heuvel en de stal altijd bereikbaar zijn. Is misschien een beetje moeilijk uit te leggen, hoop dat je het begrijpt. De Fjorden staan nu wel voortdurend op een groot stuk, maar ben bang dat ze van het voorjaar dan toch veel te dik gaan worden. Dan is het prettig als je ze gedoseerd gras kan geven.
Ach, en dat water sjouwen is niet zo'n probleem. 't Vriest hier toch behoorlijk minder dan bij jullie hoor. Blijf ik bovendien fit en (vol)slank van....

Groetjes, Els.

Cassandra Berg schreef op vrijdag 27 januari 2006, 10:40:


Heb daar ook problemen mee. Kan soms iets terugvinden door op het onderwerp te klikken, dan lijst te klikken, op naam of datum zoeken, aanklikken en dan lezen klikken. Snap je hem nog? Is ook een soort klikkertraining....

Krijg zelf trouwens vaak "nieuwe berichten"die ik al gelezen heb en zo.
Maar denk dat het aan mij ligt, ben een volkomen computer-nitwit. Vind het al reuze knap dat iemand überhaupt een site als deze kan maken!

Groetjes, Els.

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 9:20:


Heb de Rendac (gelukkig) pas eenmaal nodig gehad. Twee jaar terug toen mijn fjord totaal onverwachts 's nachts aan koliek overleed. We hebben 's ochtends pas tegen half tien gebeld, omdat het nog al moeite kostte het juiste telefoonnummer te vinden. Ze kenden ons dus totaal niet en we hadden ook geen klantnummer. Toch kwamen ze de fjord al aan het begin van de middag ophalen. Wij waren hier heel tevreden over.

groetjes, Els.

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 11:35:


Ben het met je eens Wil. De opa van John was ook slager. Dat was nog in de tijd van met een mes slachten. Toch hoor ik altijd verhalen dat de man in kwestie onwijs goed met dieren overweg kon. Zoals John zijn moeder altijd zei: "Hij knoeide de dieren niet". Ze waren ook totaal niet bang van hem. En honden en katten waren dol op hem en dat echt niet alleen door de geur.
John zelf is opgegroeid met eigen konijnen die geslacht werden. Bij hun thuis ging het erom, wie het dikste konijn had, want die ging als eerste in de pan en dan had je er heel goed voor gezorgd. John zou er ook nu geen probleem mee hebben om onze eigen dieren te slachten en op te eten. Maar ik wel en dus gebeurd het niet. Hoewel je bij je eigen beesten wel zou weten wat ze te eten hebben gehad en dat ze goed verzorgd zijn.
En toch is John absoluut een dierenvriend en geniet hij van al onze beestjes. Hij is er alleen heel anders in opgevoed.

Groetjes, Els.