marielle schreef op maandag 13 februari 2006, 18:20:


Ik weet bijna wel zeker dat niemand op dit forum zijn paard verkoopt omdat ie het niet doet, dus dat vind ik een licht onplezierige conclusie, Wat er naar mijn mening bedoelt wordt is dat als je niet de kunde of de mogelijkheid hebt om dit in te huren hebt, het meestal eerlijker is ten opzichte van het paard om het te verkopen aan iemand die de mogelijkheid wel heeft. Er worden maar weinig onhandelbare paarden geboren de meeste worden door goedbedoelde en soms door minder goedbedoelde opvoeding gemaakt door de mensen. Bovendien kan een jarenlange emotionele lijdens weg ook niet de bedoeling van paardenliefhebberij zijn, dan kan het beter zijn om kort verdriet te hebben van een dier (wat je misschien toch later weer tegenkomt wanneer je er wel aan toe bent), dan dat je na een paar jaar toch tot de conclussie moet komen dat het niet wil en er ondertussen al veel verdriet en zorg van hebt. Het blijft een moeilijke materie omdat ook oudere paarden hun geschiedenis hebben en er soms hele verkeerde verkopers tussen zitten waardoor je ook een zak met ellende aan kunt schaffen. Verder vind ik dat je gelijk hebt met jezelf zoveel mogelijk vertrouwd maken door veel verschillende paarden te rijden, dat helpt echt om je zelf minder gespannen te maken.

groetjes!
Ina

Piet schreef op maandag 13 februari 2006, 21:42:


Piet wat is er mis met verkopen? Natuurlijk geef je alles een kans en hecht je je, ik denk juist dat het een groot gebaar is als je kunt erkennen dat het niet voor je weggelegd is om een jonkie alles bij te brengen als je zelf bang en onzeker bent, maar het paard een goede opleiding gunt. Het paard hoeft toch niet naar de slacht of zo, je gaat voor een goede plaats of niet dan, als dat betekend dat die plaats niet bij jou is, is het dan eerlijk ten opzichte van het paard? Of gaat het dan puur om je eigen emotie. Waar het ene paard wel tegen een onzekere vriend/in kan, wordt het andere paard onhandelbaar omdat het alleen voor zichzelf gaat kiezen, dat is niet nodig als het de juiste mens vindt, Ik zou ze de kost niet willen geven die juist zo bij de slager terecht kwamen.
Natuurlijk moet ze zelf weten wat ze uiteindelijk gaat beslissen en ik neem aan dat ze van alles in overweging neemt. Ze kan ook een goede instructie uitzoeken en zo samen leren, maar ik geef alleen maar mijn overwegingen aan.
Met mijn allereerste paard ben ik ontzettend veel gaan wandelen in de bossen en het rijden vloeide daar op een totaal natuurlijke manier uit voort, ik was ook maar een kind van 18 op dat moment en lang zo bang niet om te vallen dan dat ik dat nu ben, nu weet ik zeker dat er wat breekt, dat zorgt er wel voor dat ik bij het jonkie van nu ontzettend op mijn gedrag moet letten om hem niet het idee te geven dat ie niet van mij opaan kan. Ik moet dus veel onwillekeurige spierspanning omzeilen, dat moet je wel kunnen en durven, je weet zelf hoe subtiel paarden zijn. Als ik ook maar iets van een idee krijg dat ik het niet aankan met deze kanjer, zorg ik onmiddelijk voor een ander mens voor hem, hij heeft toch ook recht op een plezierig leven?
Ina

Piet schreef op maandag 13 februari 2006, 22:44:


ik had er even overheen gelezen Piet, maar om je vraag te beantwoorden schets ik je de situatie van ons kleine hondje: Het diertje is een kruising jack russel met iets van een maltesertje, erg lief, en het hele gezin vind hem lief, je voelt hem aan komen er is een maar. Het diertje is erg gesteld op rust en regelmaat, komt er een verandering in zijn dag dan uit zich dat in het bevuilen van zijn leefomgeving, zelfs zijn eigen slaapplaats wordt beplast en bepoept, het diertje is zo labiel dat het bij grote onrust in zijn innerlijk, het liefst vast ligt hetzij in een bench het zij aan zijn riem, pas dan komt hij tot rust. Na enkele weken is er weer zoveel zelfvertrouwen opgebouwd dat hij zindelijker wordt. We kunnen alleen maar gissen hoe het diertje is gesocialiseerd, waarschijnlijk heeft hij altijd in een kennel gezeten en is nooit zindelijk geworden. Mijn gevoel zegt dat hij waarschijnlijk veel beter af is bij een oudere dame die de hele dag met hem bezig is. De kinderen zijn gek op hem en willen hem niet kwijt, ik vind hem ook lief en leuk maar vind het ook zielig dat ik hem niet de juiste behandeling kan geven. Deze situatie kan nog wel 20 jaar voortduren en dan heeft ie eindelijk zijn oudere dame, zijn de kids de deur uit maar heeft het hondje zijn hele leven niet gekregen wat het nodig had. En nu...ik zou het liefst voor hem een leuke mevrouw zoeken.

maar het is een ander gezichtspunt denk ik, uiteindelijk wil ik het best mogelijke.

Piet schreef op maandag 13 februari 2006, 23:37:


ik vond het ook niet persoonlijk hoor ik wou je alleen maar van mijn spinsels vertellen, tuurlijk verafschuw ik het "nou is ie stuk hé.... mam, ik wil een nieuwe" gedrag wat zo langzamerhand normaal is.... alleen soms is het goed om je af te vragen voor wie het nou beter is.
Anyway, topicstartster is er onderhand uit, we hebben geholpen bij de besluitvorming, mooi he zo'n forum!
Ina

Zoals jullie misschien gelezen hebben eas het met mijn Fill al een hele tijd moeilijk met haar beenwerk; met ijzers vaak dikke benen en gevoelige pezen maar wel goed lopen en zonder ijzers geen dikke benen maar heel gevoelig lopen.
Sinds ongeveer oktober ben ik ze zelf bij gaan houden nadat voor de winterperiode de ijzers eraf zijn gehaald, al eerder kwam ik op deze site terecht maar heb eerst met argusogen gelezen en dacht er het mijne van. Toch ben ik de theorie gaan toepassen op de hoeven van Fill met als achterliggend idee dat als dit ook niet hielp ze dan toch maar definitief op ijzers ging. Ooo wat een twijfel, ze was zo gevoelig en ik durfde pas mm voor mm de hielen te laten zakken, die waren zo hoog minstens 4 cm terwijl en de toon had een lichte eendesnavelvorm, die ging er vrij snel af omdat de mustangrol daar een eind aan maakte. Toen ik echter kwartierboogjes kon maken gingen de zolen redelijk snel omhoog maar te zool bleef gevoelig vooral bij de toon, let wel ze heeft naar alle waarschijlijkheid haar hele leven op ijzers met hoge hielen doorgebracht dus hiellanden was verschrikkelijk moeilijk voor haar, ze kon dat eerst niet. Ik heb vreselijk vaak in dubio gestaan en ging op zoek naar hoefschoenen maar doordat het fors ging vriezen en ik een paar weken ziek werd was het er niet van gekomen, ondertussen werden de zolen holler en holler tot ik op een gegeven moment de hielen eindelijk op het niveau van de straal had en deze contact ging maken met de bodem zag ik voor het eerst een beetje meer ruimte in haar beweging en ik zag dat ze meer op haar hiel ging lopen. Nog steeds gevoelig maar wel regelmatiger en ruimer ze bewoog meer vanuit haar schouder , ik voelde me iets minder schuldig als ik haar liet bewegen. Dit weekend voor het eerst sinds tijden galopeerde ze door de bultige halfbevroren wei (modder wei) zonder dat ze er gevoelig uit zag. Vandaag heb ik voor het eerst sinds weken op haar gereden en.....alsof ze op ijzers liep! ruimte in de schouder, zekere vast tred, allerlei oefeningetjes (side pass, two track , wijken voor het been in galop) zonder maar enige weerstand, als vanouds, nee beter want ze voelde veel zekerder aan, ook over de balkjes voelt ze meer wat ze aan het doen is en plaatst haar voeten beter neer. Ik kan met recht zeggen dat ik vandaag gereden heb zonder het idee dat ik haar aan het pijnigen was.
Ik hoop dat dit blijvend is, ik ben in ieder geval verlost van twijfel, ijzervrij ook voor mij!!

Ina

conny didden schreef op dinsdag 14 februari 2006, 21:15:


Hihihi
ik denk dat ik de meeste last heb, haar heb ik wel laten bewegen ondertijds maar mezelf wat minder. We hebben niet heeel erg hard getraind maar omdat er allerlei dingetjes zo leuk gingen, ben ik wat meer uit gaan proberen, ik was zo blij, ze krijgt nu weer even een dag of twee om de eventuele verzuring aan te pakken en dan gaan we weer verder. Bij het inrijden om de spieren soepel te maken gebruik ik vaak oefeningen als zijwaarts, wijken, cirkels met stelling en contrastelling voor dat ik echt begin met scholen , vandaag heb ik scholen laten zitten en genoten van de werkwilligheid en de nieuw verworven ruimte. Maar lief dat je er aan denkt, enthousiasme maakt soms blind idd.
Ina

CooLLady schreef op dinsdag 14 februari 2006, 21:03:


Ik heb interpolis
vorig jaar bleek dat mijn merrie geen veulen zou krijgen en ik had de vrucht verzekerd, ze hebben het hele bedrag zonder een enkel probleem overgemaakt binnen een week
Ina

Nick Altena schreef op dinsdag 14 februari 2006, 23:11:

beste Nick , nikki komt niet met de vraag, zij vind dit de(??) oplossing, ze reageerde op iemand anders probleem.
Verder heb je een punt, maar als je direkt begint te gillen wat mensen hier dan wel hebben te zoeken en ze komen nooit weer kun je ook niet meer beinvloeden denk ik, dat is toch ook weer niet handig. Ze ze zal na enige tijd hier doorgebracht te hebben waarschijnlijk ontdekken dat ze of zelf veranderd in haar opinie of beslissen dat dit niet haar ding is. Ondertussen komt er heus info tussen haar oren en zal ze later misschien bedenken dat die lui van deze site zo af en toe misschien wel gelijk hebben, soms moet je eerst wat groter groeien om bepaald advies te waarderen. Als je ze direkt wegdirigeerd ben je ze kwijt. Ooit zei een oude paardeman tegen mij; je hebt er eerst drie verknoeid voordat je de vierde goed begrijpt en op kan voeden.
Ina