Bedankt voor alle tips van iedereen, wou op een aantal berichtjes nog even reageren:

Michiel schreef op zaterdag 11 februari 2006, 13:49:


Of hij pijn heeft hebben we eerst gecontroleerd, tandarts is geweest, en een dierenarts/kraker, en ze rijdt hem met een boomloos zadel.
Mijn vriendin heeft hem zelf ingereden, en nerveus komt hij ook niet over. Zodra we op het ruiterpad aankomen wil hij het liefst het hele rondje racen. Als hij al in draf blijft, is dit een hele snelle draf en wordt hij kwaad als ze hem vraagt om rustig te draven, dat wordt dus bokken enz. en alsnog aangalloperen. Schrikt hij ergens van, dan doet hij dit dus niet, dan keert hij zich liever om om ernaar te kijken (hij is HEEL nieuwsgierig).


Een fiets interesseert hem niet. Als ik zelf met mijn merrie met hen mee ga dan stopt hij als ik bijvoorbeeld te ver achter ben, dan let hij goed op of mijn merrie nog wel in de buurt is. Maar met andere paarden doet hij dat ook niet, dan gaat hij helemaal alleen op pad, maakt hem niet uit. Hij vind het ook niet eng om alleen naar buiten te gaan.


Heb je helemaal gelijk in, het probleem is dat ze dat punt dus al voorbij is, want hij wordt alleen maar opstandig als ze hem nu vraagt terug te komen in tempo.

Gerard Wevers schreef op zaterdag 11 februari 2006, 15:16:


Ze heeft inderdaad eerst het bit én het bitloze rijhalster gebruikt, maar op het bit reageert hij ook bijna niet meer. Dat bit is dus sowieso geen 'oplossing' meer.


Bedoel je tijdens het longeren? of als je ernaast loopt en hij gaat te hard dat je hem een rondje laat lopen? Tijdens het wandelen zou ze dat inderdaad kunnen proberen, tijdens het rijden wordt dat moeilijker. We hebben hier veel ruiterpaden waar je aan de ene kant een dijk met een fietspad hebt en aan de andere kant een sloot. Vaak gaat hij al te hard daarvoor.


Wij rijden inderdaad ook beiden met boomlooszadel, we hadden dressuurzadels maar kwamen er al snel achter dat die helemaal niet goed lagen. Vooral het oefenen van de overgangen zal een goede oefening zijn voor haar en haar paardje, we gaan er snel mee beginnen!

Marjolein19 schreef op zondag 12 februari 2006, 23:31:


Lijkt me een goede, we gaan het proberen.

Edo van de Schootbrugge schreef op dinsdag 21 februari 2006, 13:13:


Hoi Edo,

Ik heb weinig verstand van het aanleggen van bakken, paddocks en het
bouwen van boxen, maar mijn merrie staat op een pensionstal en ik kan je wel wat vertellen over hoe het bij ons gaat en wat ik als klant belangrijk vind.

Ik woon zelf in Landsmeer, tegen Amsterdam aan, en volgens mij liggen de prijzen hier een stuk hoger dan in de rest van het land.
Ik betaal op dit moment 200 euro voor een pony, en dit is wat ik er voor krijg:

- iedere ochtend om 0800 worden de paarden gevoerd (krachtvoer en hooi/kuil)
- om 0900 worden ze buiten gezet in paddocks (behalve op zondag, dan moet je alles zelf doen behalve het voeren 's ochtends en 's middags)
- in de paddocks zijn ruifen waar ook hooi in gedaan wordt (helaas maar 1 keer, ik ben van mening dat de paarden de hele dag toegang moeten hebben tot ruwvoer, maar goed dat valt helaas niet te regelen)
- om 1600 worden ze binnen gehaald, ligt er hooi/kuil klaar bij de stal en wordt de mest uit de paddocks gehaald
- om 1700 krijgen ze krachtvoer
- De rest van de dag/nacht staan ze binnen (alweer helaas, maar is nou eenmaal niet anders hier)

Ik moet zelf uitmesten, dat scheelt me 20 euro per maand.

Ik betaal voor extra stro, omdat ik hier altijd ruzie over kreeg. De eigenaar heeft namelijk op de bodem van de boxen rubberen matten neergelegd, wat volgens hem ervoor moet zorgen dat de urine beter weg kan lopen. Deze matten worden bijna nooit schoongemaakt en de urine loopt juist voor geen meter weg. Mijn merrie kreeg rotstraal van het staan in de drek en dus ben ik meer stro gaan gebruiken om haar een goede droge bovenlaag te geven. Dit kost me 15 euro per maand extra.

De boxen zijn allemaal dezelfde maat, er is geen onderscheid gemaakt in pony- en paardenboxen. De prijs voor een paard lag eerst wel hoger dan voor een pony, maar daar zijn we tegen in protest gegaan omdat de boxen dus gewoon even groot zijn en er verder in mijn ogen geen verschillen zijn tussen paarden en pony's.
Iedereen krijgt namelijk maximaal 3 kg krachtvoer voor zijn of haar paard/pony, gebruik je minder betaal je hetzelfde.
Ik heb bijvoorbeeld mijn eigen voer en gebruik helemaal niets van het voer van de eigenaren van de pensionstal, maar er gaat niets van de prijs af.

Ik zou het als klant graag zo zien dat er een prijs werd samengesteld waarbij je gewoon het voer voor je eigen rekening moet nemen. Ik vind het namelijk niet eerlijk om voor 3 kg te moeten betalen terwijl mijn merrie maar een handje krijgt. Ook is het aanbod zeer beperkt (alleen maar bix, ook nog eens van lage kwaliteit) en ik wil niet dat mijn merrie deze bix krijgt.
Nu ik mijn eigen voer heb betaal ik alsnog voor 3 kg bix per dag terwijl ik er geen korrel van gebruik.

De faciliteiten op deze pensionstal:
- ruime boxen
- spuitplaats
- paddocks
- twee buitenbakken, waarvan 1 'dressuurbak' en één longeerbak
- veel weidegang
- veel ruimte om je eigen spullen kwijt te kunnen

Bij ons in de buurt is het zo dat er ontzettend weinig pensionstallen zijn waar de paarden overdag naar buiten kunnen, triest maar waar, dus waar dat wel gebeurd vragen ze meteen ook meer geld (zo ook op de pensionstal waar ik sta)
Ook ligt deze pensionstal vlakbij het Twiske, een recreatiegebied waar je heerlijk buiten kunt rijden, dus je betaalt ook meteen voor de omgeving.

In de zomer gaan de paarden zodra het kan het land op. Het liefst heeft de eigenaar dat je je paard dan dag en nacht op het land houdt, omdat hij dan geen werk heeft. Het gekke is dat je niet minder betaalt, terwijl je meestal én geen krachtvoer meer, én geen stro, én geen hooi gebruikt, én geen gebruik maakt van je box.

Een groot probleem bij ons is verder dat er gewoon onzettend veel regen valt, en het bijna niet meer wegloopt. Bij ons in de polders is dat erg lastig, eigenlijk moet alles gedraineerd worden wil je je paard ook na een dag regen buiten kunnen zetten/de bak kunnen gebruiken. Wat mij betreft kan mijn paard ook prima in de modder staan maar volgens de eigenaar vertrappen de paarden de paddocks dan. Een oplossing die hier gebruikt wordt is het ophogen van de paddocks zodat het water wel weg kan lopen. Maar goed ik weet niet of dat ook een probleem vormt in het deel van het land waar jullie wonen, ik geloof dat jullie een stukje hoger liggen dan wij :)

Goed, laatste tip is dat je je prijs het beste zo kan opbouwen dat het voor de klanten ook duidelijk is, dat voorkomt een hoop gedoe.

Er valt ongetwijfeld nog heel veel meer advies te geven, maar ik weet het even niet meer haha :)

Groetjes Sieta

Diestelmans Liesbet schreef op zondag 19 maart 2006, 20:20:


Lijkt het op een soort knakkende gewrichten? Want mijn merrie heeft het ook aan haar achterbenen, lijkt bij de kogel vandaan te komen. Toevallig sinds ze natuurlijk bekapt wordt (een half jaar nu). Het lijkt wel minder te worden, misschien heeft het iets te maken met een veranderende stand doordat haar hoeven aan het veranderen zijn? Er is niets drastisch veranderd door mijn hoefsmid maar haar hielen zijn nu wel al lager dan toen ze ijzers had. En sinds die eraf zijn heeft ze die knikjes... Ik weet het niet zeker hoor het is maar een idee...

Joan schreef op donderdag 23 maart 2006, 10:43:


Ik ben zelf begonnen op een manege, heb daar ook 'alles geleerd''en wist niet beter. Door het grove geweld waarmee gereden werd reageerden de paarden ook niet meer op subtiele hulpen. Ik was bijvoorbeeld 'te zacht in mijn hand', en dat zouden de paarden niet voelen volgens mijn instructrice. Mensen trokken het bit tot achter de oren van het paard, maar die gingen van de pijn alleen maar harder rennen. Dus scherpere bitten, wat niet hielp. Allerlei 'hulpteugels' eraan, die niet hielpen. Dat is voor mij al het bewijs dat een bit ook niet werkt als je geen goede 'afspraken' hebt met je paard. Mijn merrie komt van die manege (zou naar de slacht moeten dus heb ik haar gekocht, niets mee aan de hand), en was als 'afgestompt' te beschouwen. Nu, 3 jaar later, is ze bijvoorbeeld op je pinken te rijden. Het hangt er dus maar net vanaf wat voor afspraken je met je paard hebt. Ik rijd nog steeds met bit dressuur, simpelweg omdat IK het niet kan met alleen een halster (ik zou het leuk vinden om alles met halster te leren maar er is hier in de buurt gewoon erg weinig wat natural horsemanship etc. betreft) Maar als ik met mijn hoofdstel aankom heeft ze hem bij wijze van spreken al in voordat ík hem in kan doen. Ik ben er dus van overtuigd dat ze het bit niet ziet als iets wat haar pijn doet.
Ik laat haar in eerste instantie vertragen op mijn zit, maar het heeft wel even geduurd voordat dat lukte omdat ze daar ongevoelig voor was geworden. Werkt dat niet dan heb ik altijd nog mijn stem of het bit. Maar of je nou zachte kneepjes geeft terwijl ze een bit in heeft en die druk wegneemt zodra ze reageert of hetzelfde met een halster doet.. ik merk bij haar geen verschil. Ik kan haar buiten dus ook gewoon op een halster rijden. Ze heeft geleerd te wijken voor (lichte) druk. Het is dat ik het diervriendelijker vind zonder bit en ik dan nóg meer zekerheid heb dat ik haar geen pijn doe. Maar de oefeningen die ik in de dressuur met haar doe krijg ik aan een halster niet voor elkaar, met een bit kan ik toch nauwkeurigere hulpen geven (en dan heb ik het niet over vertragen want dat doe ik dus op mijn zit). Maar zoals ik al zei is dat omdat ik dat zelf niet kan met halster. Springen aan een halster kan ik wel, omdat dat slechts met sturen en vertragen/versnellen te maken heeft (op het niveau waarop ik spring dan).

Peet schreef op vrijdag 24 maart 2006, 21:24:

> Sieta, heb je het hier over een stalhalster? Daar is inderdaad

Ook met een touwhalster lukt dat me niet. Ik heb op de manege een paardje gereden wat tijdelijk niet met bit mocht rijden (want ja zn mondhoeken waren kapot getrokken), maar dus wel zijn hoofdstel om had zonder het bit. Die reageerde ook gewoon overal op zonder zijn bit in, ik merkte geen verschil, hij liep dus net zo nageeflijk als ik lichte druk op zijn neus gaf als dat ik hem met bit reed. Maar met mijn eigen merrie lukt dat niet. Ik heb toevallig vandaag net een 'echt' bitloos hoofdstel besteld, kan niet wachten :)

En wat betreft het over hun eigen pijngrenzen heen gaan, daar heb je helemaal gelijk in. Ik vind dat je dat eigenlijk nooit zeker kunt weten. Toen ik voor het eerst een tandarts liet komen voor haar, zij deze dat ze het ongelofelijk vond dat ik gewoon met bit in had kunnen rijden en dat ze dat het toe had gelaten dat ik het bit in haar mond deed, want de hele binnenkant van haar mond was kapot van de enorme haken die ze had. Ze vertelde me dat er zeker zo'n 6 jaar niets aan gedaan was. Dus ze gaat zeker over haar eigen pijngrenzen heen, maar ze heeft in die tijd ook wel geleerd dat ze het niet aan mócht geven, want dan ging gewoon de zweep er overheen. Inmiddels ken ik haar wel een beetje en 'durft' ze steeds meer aan te geven. Ze gaat ook twee keer per jaar naar dezelfde tandarts dus ik hoop dat ik daaruit mag opmaken dat ze van haar mond geen last heeft. Zeker weten doe ik het onderdaad nooit.

Marcelle van der Poll schreef op donderdag 30 maart 2006, 15:24:


Ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb heel anders dressuur leren rijden dan de meesten hier lijkt wel. Wendingen werden altijd gestuurd met je buitenbeen (het wijken voor druk principe dus ook tijdens de dressuur), als voltes te groot werden ook begrenzen met je buitenbeen en je buitenteugel. Als ik van de hoefslag af wil trek ik haar bijvoorbeeld niet naar rechts met mijn rechterteugel, die raak ik juist niet aan. Mijn linkerbeen stuurt haar dan van de hoefslag af. Als ik tijdens het buitenrijden voel dat ze ergens voor weg wil springen begrens ik haar ook op die manier, zo heeft ze dit geleerd. Maar ik vraag me inderdaad af hoe het gaat worden als ik mijn bitloze hoofdstel binnen krijg. Deze heeft namelijk ook de teugels kruislings. Als ik haar dan nu met links wil begrenzen wordt er in principe aan haar rechterkant getrokken... ik heb er waarschijnlijk niet zoveel verstand van als de meeste mensen hier maar dat lijkt mij ook verwarrend voor mijn merrie..

Ik ken deze site nu ruim een jaar en bezoek 'm zeer regelmatig, en toch kent niemand me hier. Omdat ik vooral veel lees en zeer weinig tot niets post. En dat heeft er mee te maken dat sommige mensen erg fel en afkeurend zijn in hun reacties en ik me daardoor niet altijd vrij voel om mijn vraag te stellen of mijn verhaal te doen. Ik ben zelf begonnen op een manege, en heb daar mijn toenmalige 'verzorgpony' letterlijk van de slacht gered. Op een gegeven moment kwam ik deze site tegen, wat voor mij echt een verademing was. Eindelijk bevestiging, mijn ideeën waren niet zo gek als de mensen op de manege vonden. En toch is het dan moeilijk om zomaar afstand te doen van wat er in al die manegejaren in is gestampt, terwijl alle mensen om je heen nog heel traditioneel bezig zijn en jouw manier afkeuren.
Ik heb mijn pony nu 3,5 jaar en er viel heel wat te veranderen, zowel in haar gedrag als in haar lichaam. Nu rijd ik bitloos en met een barebackpad, maar er zijn ook een hoop dingen die voor mij en mijn pony niet bleken te werken, zoals een boomloos zadel. Door mij zijn er nu een aantal mensen op mijn stal die wel met een boomloos zadel rijden, waarbij het super gaat. Ik ben een jaar lang ook met natuurlijk bekappen bezig geweest, en hoewel dat voor mijn eigen pony helaas niet mocht gaan zoals ik gehoopt had zijn er nu meerdere paarden bij mij op stal die blootsvoets door het leven gaan, en die ik zelf bekap. Ja, mijn pony heeft dus wel ijzers onder haar voeten, en ik weet hoe daar over gedacht wordt hier. Ik voel me daardoor als persoon ook afgekeurd hier op deze site. Mijn pony heeft echter zonder ijzers ruim een jaar zo kreupel gelopen dat ik het op een gegeven moment niet meer aan kon zien. Hoefschoenen van smit aangeschafd maar die bleef ze lastig vinden, stap ging nog net maar een drafje konden we wel vergeten. Haar hoeven zagen er verder prachtig uit, geen gebrokkel en gescheur en zelfs haar voorhoefjes waar 12 jaar ijzers onder gezeten hadden begonnen mooi hol te trekken. Niets aan te zien. Uitstekend begeleid door mijn 'hoefsmid' (natuurlijk bekapper). Helaas geen optimale omstandigheden op de pensionstal. Wel van 9 tot 4 buiten in paddocks, maar hele kleine. Helaas ook de enige stal bij mij in de buurt waar de paarden überhaupt buiten komen. Aangezien ik student ben en alles op de fiets moet doen geen andere mogelijkheid voor mij.
Bijna anderhalf jaar lang artsen bij haar gehad, röntgenfoto's gemaakt, osteopaten erbij, ga zo maar door. Er kon niets gevonden worden wat haar kreupelheid anders kon veroorzaken. Toen toch maar besloten om te kijken of het verbeterde als ik er weer ijzers onder zou laten slaan. En binnen twee weken liep ze weer goed. Ik vind het nog steeds een vervelend besluit maar ik heb haar nog nooit zo ongelukkig gezien als in de periode zonder ijzers. Ook ben ik nog steeds overtuigd van de wonderen van het natuurlijk bekappen, maar niet meer voor mijn pony. Verder zo natuurlijk als ik kan. Maar ook hier weer niet thuis.

Wil schreef op zondag 17 september 2006, 21:14:


Bedankt voor je reactie Wil. Ik ben het inderdaad met je eens dat een jaar proberen niet altijd lang genoeg is, maar het was voor mij een lang jaar met veel zorgen om hoe slecht mijn pony ging lopen. Ik kon het gewoon niet meer aanzien, en ja dat is egoïstisch. Ik ben wel van plan om het natuurlijk bekappen bij haar nog een keer een kans te geven, maar niet terwijl ze nog bij deze pensionstal staat. De omstandigheden zijn simpelweg niet goed genoeg om het uiteindelijk een succes te laten zijn. Hopelijk binnenkort afstuderen, werken en een auto zodat ik verder naar een stal kan zoeken.

Maar goed, wat ik bedoel te zeggen met mijn verhaal, is dat er genoeg mensen zijn die het beste voor hebben met hun paard, ze zo natuurlijk mogelijk willen houden, veel nadenken over wat dat dan precies allemaal inhoudt, open staan voor nieuwe ideeën en ga zo maar door, maar zij niet altijd de mogelijkheden hiertoe hebben. Je kent hun verhaal niet dus ik vind niet dat je zomaar over hen kunt oordelen. Maar dan liever zo natuurlijk mogelijk dan er gewoon helemaal niet mee bezig zijn. En op het moment dat 'nieuwe' mensen op deze site een kijkje komen nemen is het jammer als ze zich meteen afgekeurd voelen omdat ze nog niet 'volledig natuurlijk' bezig zijn, ook al zijn ze op de goede weg. Niet iedereen denkt hetzelfde en niet iedereen is zo kritisch als de mensen op deze site, maar ik zou het liefst hebben dat iedereen zoveel mogelijk natuurlijk met zijn paard bezig is. Ikzelf probeer op mijn stal zoveel mogelijk mensen te overtuigen en mee te krijgen in bitloos rijden, natuurlijk bekappen enzovoort, maar dat doe ik niet door hen constant te bekritiseren of zich minder te laten voelen. En als zij dan ook maar een klein beetje van mij over willen nemen ben ik daar ook al blij mee, beter iets dan niets.
Er zijn verder maar weinig plekken waar je zoveel informatie kunt verkrijgen en zoveel goede discussies kunt volgen als hier, ik ken er zelfs geen één. Dus mensen kunnen zeggen dat 'mensen zoals ik' dan maar op een andere site moeten gaan zitten, maar voor mij is dat geen optie. Ik blijf dus maar gewoon lekker hier van jullie lezen en neem mee wat ik wil en wat ik kan.

marjolijn schreef op woensdag 20 september 2006, 18:34:


Ik ben twee weken geleden nog op mijn oude manege geweest om te proberen een oud verzorgpaardje daar vandaan te kunnen halen. Arme dier staat al 16 jaar met zijn hoofd aan een ketting aan de muur, in een stand. Vanaf dat hij twee jaar was al. Bij de vorige eigenaren mochten ze tenminste nog op het land in de zomer en in de winter regelmatig los in de rijbak. Maar nu staan ze gewoon 22 uur aan die ketting vast, en moeten ze twee uur rondrennen terwijl ze van hot naar her geschopt, getrokken en geslagen worden. En ze mochten pas op het land deze zomer toen alle klanten op vakantie waren dus er geen lessen meer gegeven konden worden. Twee hele weken hoor!
En hoezo wordt er wel vanalles gedaan om al die arme beren en apen uit hun kleine kooitjes te halen, en mag dit wel gewoon allemaal nog?

Beste allemaal,

Ik heb net een tijdje zitten zoeken in alle berichten op dit forum, maar heb toch nog wat vragen over hoe jullie je materiaal onderhouden. Mijn probleem zit 'm vooral in mijn renetten, of eigenlijk in de manier waarop ik deze slijp, denk ik.Toen ik mijn eigen NF pony nog bekapte ging dit altijd prima, haar hoeven waren niet al te hard (maar groeiden wel keihard) en de steunsels daar kwam ik zo doorheen, alsof ze echt zin hadden om los te laten. Bij het arabiertje van mijn vriendin werd dit echter al een probleem, zijn hoeven waren zo hard dat ik die steunsels niet makkelijk weg kreeg. En momenteel kom ik er helemaal niet meer doorheen.
Mijn eigen pony staat nu (tijdelijk) weer op ijzers (lang verhaal, ze is al anderhalf jaar kreupel -waarvan 14 maanden zonder ijzers- maar er kan maar geen oorzaak gevonden worden, druk bezig met allerlei kreupelheidsonderzoeken en röntgenfoto's, maar ze kon absoluut niet zonder ijzers op harde ondergrond draven, en dat was volgens de dierenartsen nodig voor de onderzoeken) dus ik kan niet bij haar checken of het bij haar hoeven nog wel gaat. Mijn natuurlijk bekapper komt niet meer bij mij dus aan hem kan ik het niet vragen. Hij heeft het me ooit voorgedaan maar kennelijk doe ik iets niet goed. In mijn map van Pete Ramey kan ik het ook niet vinden.
Hoe kun je nou het beste je renetten slijpen? Ik schaam me er enigszins voor dat ik dit nou moet vragen maar het lijkt me niet normaal dat ik de steunsels van dat arabiertje niet eens meer weg krijg, dus ik doe echt iets fout.

Gisteren werd ik gebeld door iemand die vroeg of ik eens naar de hoeven van haar shetje kon kijken en er meteen iets aan kon doen omdat er overal gaten en scheuren in zaten (ze waren veel te lang). Aanstaande vrijdag ga ik er heen dus ik wil uiteraard dat mijn renetten goed geslepen zijn als ik daar aankom. (Erg leuk trouwens, het is 'maar een shetje' maar toch weer iemand over de dam!)

Saskia Kooger schreef op zondag 1 oktober 2006, 13:30:


Hoi Saskia,

Ik heb verschillende verhuizingen met mijn eigen paard en paarden van mijn vriendin meegemaakt. De eerste verhuizing van mijn eigen paard was 4 jaar geleden toen ik haar bij de manege weghaalde en naar een pensionstal bij mij in de buurt bracht. De omstandigheden op de manege waren zo slecht dat toen ze op de pensionstal voor het eerst in een box stond, ze er al niet eens meer uit wilde (op de manege stond ze in een kleine stand met haar hoofd aan een ketting aan de muur). Ze leek het geweldig te vinden, en elke keer als ik haar eruit haalde en los liet rende ze weer terug haar stal in, maar dit kan ook komen doordat het een angsthaas is en ze niets gewend was en haar box waarschijnlijk veiliger vond. Ondanks de sterk verbeterde omstandigheden en haar enorme opleving omdat ze nu eindelijk lekker buiten kwam in een paddock, was ze een lange tijd angstig. Ook omdat ze niet veel gewend was (op de manege was het van de stal naar de bak en weer terug en dat was het). Wat ik met haar gedaan heb is dag in dag uit (ook meteen de eerste dag al) het terrein verkennen. Ging natuurlijk gepaard met een hoop geblaas en gesnuif en protest, maar met een hoop geduld en lieve woordjes hebben we langzaam alle 'enge' dingen uitgebreid bekeken en besnuffeld. Dat is voor haar denk ik het belangrijkst geweest. De eerste dagen ben ik heel veel bij haar geweest, daarna heb ik haar lekker met rust gelaten om haar bij te laten komen. De verhuis-stress was toen snel over.

Binnen deze stal heb ik ook een keer van box moeten verhuizen. Ik stond naast een oude ruin, en er was een vrouw bij mij op stal die haar oude merrie graag naast die ruin wilde hebben omdat dat zulke goede maatjes waren (opa en oma noemden we ze). Mijn pony ging dus in haar box en die van haar in de mijne. Ik ben met haar mee de box in gegaan en heb haar daar eten gegeven en gepoetst en vanaf dat moment wist ze dat dat haar nieuwe plekje was. Ze liep er vanzelf in en ging nooit meer naar haar oude plekje. Alleen met haar nieuwe buren was ze minder blij. Veel getrap tegen de zijkanten van de box.
De oude merrie van die vrouw was helemaal niet meer te kalmeren, veel getrap tegen de wand en gegil naar haar 'maatje' en elke dag bezweet op stal. Na een week besloot de vrouw om toch maar weer terug te ruilen omdat het gedrag van haar merrie niet verminderde. Vanaf de minuut dat ze weer op haar oude plekkie stond as het over, de merrie was weer de rust zelve. En die van mij vond het ook weer prima. Een keer eten gegeven in haar oude box en het was weer helemaal haar plek.

Ik hoop dat dit voorbeelden zijn waar je iets mee kunt!