Els Kleverlaan schreef (ik heb wat moeten knippen) :
> Lijkt dit er nog een klein beetje op, of zit ik helemaal
> verkeerd?
> Begin als stijve, iets te zware en zeker niet onafhankelijk
> zittende ruiter aardig in een identiteitscrisis te raken. Voel
> me niet meer thuis bij m'n vereniging, waar ik al 25 jr. lid
> van ben en voel me ook niet meer op mijn gemak bij de manege,
> waar mijn zoon op gehandicaptenpaardrijden zit. Maar krijg ook
> het idee, dat ik zoveel achterloop bij de meesten op dit forum,
> dat ik het nooit meer in ga halen.
Niks nooit meer inhalen.
Het is voor ons allemaal begonnen vanuit onvrede met het traditionele.
En vervolgens ga je op zoek naar andere mogelijkheden, hoe het ook anders kan.
Ja, en dan moet je soms oude dingen, oude patronen loslaten.
Mooi proces toch eigenlijk? (Jeezes, ik word al 42....)
Dat van die zitbeenknobbels; ik ben er zeer veel mee bezig en ik zag zoveel scheve tegenstrijdigheden in rijden en dus heb ik er het volgende van gemaakt:
In feite laat je je paard ook in een wending
wijken voor druk.
Je 'sluit' hem aan de buitenkant op :
Buitenteugel tegen de hals (zonder spanning), buitenknie verlengen, op je buitenzitbeen gaan zitten, buitenkuit zachtjes aanleggen.
Vergeet je focus en het sturen vanuit je navel niet.
Daarmee maak je je paard mooi rond.
Aan de andere kant (de kant waar je heen wilt gaan) 'open' je.
Been en hand lichtjes van het paard af.
Je gebruikt daarbij je arm als aanwijzer.
Het paard dat geleerd heeft te
wijken voor druk zal dit begrijpen en naar de opening toegaan.
De sturende hand wijst de richting aan, je focust, stuurt met je navel, maar het been 'duwt' je paard om. (nouja duwt.... maar je snapt me vast wel)
Dit is de meest simpele en logische vorm.
Maar.... nu komt het : Je kunt ook met je binnenbeen sturen, maar wel alleen dan wanneer je paard naar binnen dreigt te vallen en/of zijn stelling naar binnen niet weet te behouden.
Je vangt hem dan met je binnenbeen op.
Terwijl je handpositie onveranderd blijft (dus op je binnenhand sturen).
Want je wilt dat dat hoofd naar binnen gesteld blijft.
Niet gauw de buitenhand het laten overnemen, want dan krijg je een paard dat alleen met zijn hoofd naar buiten loopt maar met zijn lijf naar de andere kant. (Heet dat niet over de schouder weglopen in dressuurtermen?)
Wanneer je paard naar binnen dreigt te vallen gebruik je dus binnenbeen en binnenhand om hem terug die hoefslag op te 'duwen'.
Ik vind het daarbij niet belangrijk dat het ene been bewust op de singel en het andere been erachter ligt.
Zal me eigenlijk zelfs worst wezen want wat wil je daarmee bereiken?
(Hoewel je het van nature een klein beetje zult doen, let maar eens op.)
Het enige wat ik daardoor steeds zie gebeuren is dat mensen dat been gaan optrekken, wat achter de singel 'hoort' te zijn, dus daar schiet je weinig mee op. Het brengt hun alleen maar uit balans.
En dan gaan ze scheef zitten op het verkeerde zitbeen met als gevolg nog meer tegenstrijdigheden.
Ben je echter in staat het gestrekt met de hak omlaag enigszins naar achteren te leggen om zodoende de achterhand van het paard 'mee te nemen' en tegelijkertijd op datzelfde (buiten)zitbeen te blijven zitten, zeg ik wel dat ik het ermee eens ben.
Maar je hebt er weer een onafhankelijke zit voor nodig en dat hebben er maar weinigen.
Je schreef:
> Om te sturen kwam ik dan niet aan de
> teugels, want dan was ik alles weer kwijt, maar bracht ik mijn
> gewicht iets naar binnen, waardoor Frouk die kant opging en
> vervolgens zat ik weer recht. Daarbij gaf ik licht druk met het
> buitenbeen iets achter de singel en het binnenbeen hield ik op
> zijn plaats.
Dat begrijp ik niet helemaal. Oké van de benen wel, maar niet van het gewicht want als ik het zo lees laat je je paard in feite naar jouw gewicht toe komen (leunen), dus het tegenovergestelde van het
wijken voor druk.
Je drukt dus met het juiste been, maar je zit op de andere zitbeenknobbel ?!. Bedoel je dat zo?
Verder schreef je :
> Om op een volte te blijven moest ik mijn gewicht
> wat naar buiten verplaatsen omdat Froukje anders naar binnen
> viel.
Is dus hetzelfde, ook andersom! Ik zou dat anders doen.
> Bij wijken voor het been deed ik het volgende: Binnenbeen iets
> naar achter, buitenhand van de hals naar de kant die ik opwilde
> en het gewicht iets op de buitenzitbeenknobbel. Ik heb altijd
> begrepen dat dit was omdat het paard onder jou gewicht wilde
> blijven en dan dus die kant op zou gaan.
Ik snap um niet. Wat bedoel je hierin met het binnenbeen? Het been aan de kant waar je naartoe gaat?
Moet die binnenhand niet van de hals en de buitenhand tegen de hals?
(De binnenhand noem ik even de kant waarheen je wilt gaan).
Want dan klopt het. Het paard wijkt juist weg van je gewicht.
> Voor vertragen of haldhouden: dijbenen iets meer aanknijpen.
> Voor versnellen: zit openen.
Ja, zit openen om te versnellen ja.
Maar niks knijpen om te stoppen.
Een stop is eigenlijk niet meer dan het weglaten van alle hulpen.
Dus ook zithulpen en teugelhulpen.
Niet trekken (wel teugels naar je toehalen in het 'leer'stadium van je paard, daarna niet meer) en stoppen op je gewicht en stem.
Door je bekken te kantelen, diep te zitten (zak aardappelen) uit te ademen, hakken uitdrukken (niet met je bovenlijf achterover hangen).
Maar dit is wel western hoor.
Pfff, heel verhaal, ik hoop dat je er wijs uit wordt.
(En dat ik niet ergens een verkeerd been benoemd heb....).
Anders vraag je maar he....
Groetjes, Pien
Warboel
