jose schreef op donderdag 2 maart 2006, 19:28:
> Buiten, is ze snel afgeleid met een losse teugel en ik heb de
> indruk dat ze ook minder schrikachtig is, als ik daar wat meer
> contact houdt. Net of leunt ze dan wat meer op mij, wat ze dan
> zo lijkt het, fijn vindt.
Je kan natuurlijk helemaal gelijk hebben, ik ken je paard niet. Afgeleid zijn, bestaat echter niet in mijn manier van rijden. Waar zou je paard van afgeleid moeten zijn? Dit kan alleen als jij vindt dat haar aandacht ergens anders moet zijn, dan het is. En als je op die manier rijdt, dan heeft je paard geen rust, het kan niet zichzelf zijn en de schrikachtigheid kan best daardoor toenemen. Wat weer tot gevolg heeft dat ze op je wil gaan leunen.
Als mijn paard ergens aandacht voor heeft, dan leid ik hem niet af, neem er de tijd voor en vraag pas weer wat als hij daar ook aan toe is. Dat is mijn aanleuning, mijn bereidheid te luisteren naar hem en snel te reageren op zijn impulsen. En dan wordt het wederzijds.
Hoe beter we elkaar leren kennen (2 maand nu) des te beter kan ik toerijden naar, of stilstaan bij, wat hij leuk vindt. Bij een ervaren paard dat in vol vertrouwen zijn eigen pad kiest is dit niet nodig die doet dit uit zichzelf al. Overigens we wandelen de laatste tijd alleen maar, de osteopaat komt een weekje eerder gelukkig, komende dinsdag.
Michiel
Warboel
