jose schreef op maandag 1 mei 2006, 13:04:


En behalve dat nog van alles meer, waaronder een gewone verwonding. Aan een dik been kun je dus niets aflezen, behalve dan dat er iets aan de hand is, en het betekent zeker niet dat er per definitie sprake is van een ontsteking.

Als er een dierenarts heeft gekeken (die in de regel ook niets zal doen, behalve het schrijven van een rekening en het toedienen van antibiotica) kun je daarna best het herstel bespoedigen door de wond schoon te houden.


Nog een geluk dan dat het niet gehecht is!

Groeten,
Frans

Anne Pepels schreef op maandag 1 mei 2006, 13:20:


Zou ik niet doen, zeker niet als ze al te dik is.

Groeten,
Frans

Karin Haneveer schreef op maandag 1 mei 2006, 14:04:


Het verhaal van het eiwit was altijd zomaar een idee, dat nooit kon worden aangetoond. De redenatie was: In het voorjaar raken veel paarden hoefbevangen, in het gras zit in het voorjaar veel eiwit, DUS zal het wel door het eiwit komen. Dat er ook paarden in de herfst hoefbevangen raakten (wanneer er nauwelijks eiwit in het gras zit), en dat het niet lukte om paarden "kunstmatig" hoefbevangen te krijgen door ze puur eiwit te voeren, legde men dan maar als "onverklaarbaar" naast zich neer.
Met het fructaanverhaal is het totaal anders. Het klopt volledig met de waarneming (ook in de herfst kunnen er dagen zijn waarin het fructaan hoog oploopt) en het is in allerlei onderzoeken gebleken dat het inderdaad om fructaan gaat (zo raken paarden zonder uitzondering hoefbevangen wanneer je ze een hoge dosis fructaan toedient) en heeft men zelfs bij slachthoeven de effecten van glucosetoediening kunnen meten.


Natuurlijk kunnen shetjes in het gras staan, als je maar rekening houdt met dagen waarin het fructaan hoog oploopt.


Het lijkt me een onhoudbare theorie als je beweert dat het bloed die stoffen kan afvoeren zolang diezelfde stof nog steeds in een veel te hoge concentratie in het bloed zit, en bovendien in de eerste plaats via het bloed naar de plek des onheils is toegevoerd.


Een paard dat loopt zal over het algemeen niet tegelijkertijd ook nog eten, dus wellicht dat het tijdig "stoppen met eten" de redding is geweest?
Hoe dan ook zou ikzelf ook adviseren om direct te gaan lopen, daar niet van. Baat het niet dan schaadt het niet. Je kan niet teveel bloedsomloop hebben.
Het ging me nu even om de theorie "meer bloedsomloop voorkomt hoefbevangenheid, ondanks te hoge glucosewaarden" waar ik grote vraagtekens bij heb.


Moet je ook niet doen.


1) Jij zegt: Door de zolen bij te snijden krijg je meer hoefmechanisme en bloedsomloop.
2) Ik noemde als argument dat gevoeligheid de beweging hindert en dat het uiteindelijke effect wel eens het omgekeerde kan zijn als wat je beoogde.
3) Jij zegt dat paarden sowieso te weinig beweging krijgen, en dat je daarom voorstander bent om de bloedsomloop te helpen door in de zolen te snijden.

Uit 3 kun je de conclusie trekken dat het snijden in de zolen het gemis aan beweging compenseert.


Nou ja, dat is bij ons ook zo. We benadrukken tot vervelens toe dat natuurlijk bekappen geen wonderen kan verrichten als het paard 23 uur per dag op stal staat en volgepropt wordt met krachtvoer en allerlei onnodigde voedingssupplementen.


Maar de mensen waar ik op doel hadden prima omstandigheden. Paard 24/7 buiten, nooit ijzers gehad, alleen op een gegeven moment een Strasser-bekapping omdat ze dachten dat het beter was, met als resultaat dat de paarden slechter liepen dan ooit tevoren, met veel abcessen e.d. En dat niet eenmaal, maar na iedere bekapping weer opnieuw.
En dit niet bij slechts 1 paardeneigenaar, maar bij verschillende.

Vandaar dus, nogmaals, de weerstand om in de zool te snijden.

Groeten,
Frans

Piet schreef op maandag 1 mei 2006, 15:26:


Collagen is dacht ik bindweefsel, en de laminae zijn toch echt wat anders.


Nu gaat het echt mis: Er wordt "collagen" afgebroken, maar omdat er geen "collagen" kan worden gemaakt zonder vitamine C zou het komen door een gebrek aan vitamine C?

Vergelijk: Iemand rijdt met zijn auto door de muur van je huis, waarbij uiteraard de stenen van elkaar losraken. Zonder water kun je echter geen specie maken. Eindconclusie: Door de muur nat te houden is hij beter bestand tegen een onzachte aanraking met een voertuig?


Volgens mij is het afdoende bewezen dat iedere diersoort vitamine C kan maken (wat dan strict genomen niet eens een vitamine meer is, want dat is per definitie een stof die je niet zelf kan maken) behalve de mens (en cavia's meen ik)?


Nou, hier ben ik dus wel benieuwd naar. Ontwormmiddelen die vitamine C tekort veroorzaken? Is daar onderzoek naar gedaan of is dit idee spontaan bij de auteur komen opborrelen?


Ja, net als je met heet water ook eiwitten kan vernietigen, huid, spieren, en, nou ja, eigenlijk het hele paard. Op een gekookt paard kun je niet meer rijden. We mogen dus blij zijn dat heet water niet in paarden voorkomt. Nogal vreemd argument.


Hele vreemde theorie, die niet klopt voor wat betreft de redenatie, en waarvoor ik nog nooit eerder aanwijzigen heb gehoord. Is er ergens een onderzoek te vinden die deze bizarre theorie kan staven?


Vitamine C is helemaal niet zo onschuldig als wordt beweerd. Het verandert de pH in de darmen (en daarmee de darmflora) en wordt verantwoordelijk gehouden voor het ontstaan van o.a. nierstenen.


Ik heb bij paarden nog nooit de tanden spontaan uit de mond zien vallen (behalve dan bij het wisselen), dus ook hieruit kun je afleiden dat paarden geen vitamine C gebrek lijken te hebben.
Die zeelui hadden overigens geen abcessen voor zover ik weet.
O ja, mensen zijn van nature fruiteters. Paarden niet.

Groeten,
Frans

Karin schreef op maandag 1 mei 2006, 15:09:


Mee eens, behalve het overjarig hooi. Energie blijft gewoon in het hooi zitten (suiker en vet verdwijnen niet spontaan), maar de vitaminen daarentegen breken wel snel af. Overjarig hooi is dus hooi dat net zoveel calorieen bevat als vers hooi, maar waarbij de vitamine D en E grotendeels zijn verdwenen, en waarvoor extra stoffigheid voor in de plaats is gekomen.


Meerdere keren per dag kleine porties voeren lijkt me.


Yep!

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op maandag 1 mei 2006, 16:49:


Ok dan, ik bedoelde eigenlijk "alleseters", waaronder ook fruit. In tegenstelling tot paardachtigen, die geen goede voorzieningen hebben om veel fruit te verwerken, en die ook geen fruit hoeven om gezond te blijven.


Foei toch! Kenmerken die behouden blijven als er geen omgevingsomstandigheden waren die wijziging aanstuurden? Er is in de evolutie geen wet van behoud. Als het nut van iets niet langer aanwezig is dan zal de eigenschap langzaam aan eroderen. Ooit konden pinguins vliegen, maar aangezien het geen nut meer voor ze had is die eigenschap verdwenen, idem voor het zicht van de mol, etc. Het feit dat wij frontale ogen hebben, die ook nog eens nauw aan elkaar gekoppeld zijn, is een indicatie dat we tot minstens in een zeer recent verleden iets uitspookten waarbij een fors 3D-blikveld belangrijker was dan groot rondom-blikveld. Aangezien een groot blikveld verreweg het veiligste is om eventuele belagers tijdig te zien aansluipen moeten er wel heel dwingende redenen zijn geweest om toch frontale ogen te blijven behouden. Aangezien we die niet nodig hadden om van tak tot tak te springen (zie verder) blijft eigenlijk alleen de reden over die verantwoordelijk is voor verreweg de meeste frontale-ogen-dieren: de jacht. Kennelijk hadden we vlees op het menu staan, en was dat belangrijk genoeg om tegen alle risico's in frontale ogen te blijven houden.


Het lijkt me nogal vreemd dat onze ogen uit die tijd bewaard zouden zijn gebleven, maar onze klimvaardigheid tegelijkertijd volledig verdwenen is. Waarom kunnen wij niet meer sierlijk van tak tot tak zwaaien en hebben de meesten van ons bovendien een dermate lomp gewicht dat er nauwelijks takken zijn die ons als "boomdieren" kunnen dragen? Kunnen we nauwelijks springen, hebben we geen nagels van betekenis, kunnen onze voeten niet grijpen, hebben we geen beschermende vacht tegen scherpe takken, etc. Niets aan ons lichaam dat wijst op een "boomverleden" behalve die frontale ogen die op miraculeuze wijze bewaard zijn gebleven?


Geeft dat alleen al eigenlijk niet aan dat paardachtigen GEEN fruiteters zijn? Ik heb nog nooit bijtjes of fruitvliegjes stomdronken over de grond zien rollen vanwege het "overmatig eten van fruit".


Ze zullen wel in gebieden leven waar van nature niet zoveel fruitbomen staan?


Goeie.

Groeten,
Frans

Esther schreef op dinsdag 2 mei 2006, 20:17:


Zoals met alle wetenschappelijke onderzoeken is er altijd een gevaar dat de statistische significantie verkeerd wordt geinterpreteerd. Je schrijft dat "maar" 1% van de zaden wel wist te vliegen, en zoek was. Je schrijft ook dat 1 plant wel 200.000 zaden kan produceren.
Hoeveel is 1% van 200.000? Dat zijn er altijd nog 2000. Je kan dus ook zeggen dat er wetenschappelijk bewezen is dat 1 JKK-plant 2000 zaden weet te lanceren die goed kunnen vliegen en een onbekende afstand weten te overbruggen.
Nu komt niet alles in kiembare grond terecht. Laten we uitgaan van maar 10 zaden die "op grotere, maar onbekende afstand" uitgroeien tot een volwassen plant. Dan zijn er na 2 jaar al 100 zaailingen, afkomstig uit 1 plant. Na 3 jaar zijn dat er al 1000... Even los natuurlijk van al die zaailingen die WEL rond de plant zelf zijn terechtgekomen.

Aan de explosie aan JKK is al te zien dat de plant zich prima weet te verspreiden. Je mag er van uitgaan dat weidebezitters de plant niet zelf hebben neergezet. Zo hebben wij ook in de wei een plek waar JKK opkomt, terwijl de dichtsbijzijnde bloeiende plant aan de overkant van een kanaal staat, hemelsbreed zo'n 400 meter van hier. Kennelijk zijn er zaden geweest die die 400 meter wisten te overbruggen, vliegend, al dan niet op eigen kracht.

Groeten,
Frans

Wil schreef op dinsdag 9 mei 2006, 10:29:


Je kunt hier het beste groeistof voor gebruiken (een plantenhormoon dat de groei bevordert), een mengsel van mcpa en mcpp. Wij hebben dat nu ook gebruikt (eens in de zoveel jaar is er geen ontkomen aan, de ene helft van de wei was inmiddels boterbloem, en de andere helft stond vol zuring, distels, en ander gespuis), en het werkt fantastisch. De zuring groeit tien keer zo hard (waardoor het kapotgroeit), de boterbloemen zien er inmiddels ook gek uit, de distels kwijnen weg, en het gras florieert! De paar JKK-rozetten die we hebben gevonden beginnen er ook slecht uit te zien, maar het is taai spul, dus we houden het scherp in de gaten.

Het duurt een week of twee, maar dan is de meeste troep dus wel verdwenen.


Ja, dat zal best werken. Ik heb in het gootsteenkastje van alles staan, en ik denk dat het meeste wel effect heeft, van vaatwasserblokjes, wc-eend, tot koffiezetterontkalker. Azijn zal het ongetwijfeld ook goed doen, en zout schijnt ook prachtig te werken.
Alleen.... wat heb je er aan? Dat soort spullen werken niet selectief. Je moet de hele wei doorkruipen, en dan het betreffende plantje met het middel overgieten. Waarschijnlijk krijg je een bruine plek eromheen waar de rest ook weg is. En het bodemleven help je met dit soort middelen eveneens effectief om zeep.

Praktischer is een selectief middel, iets waar JKK niet tegen kan, maar gras en beestjes wel! Groeistof is zo'n selectief middel, maar helaas is JKK er niet bijster gevoelig voor, alleen de zaailingen/rozetten schijnen er dood van te gaan. Dit is dus een goed moment om het toe te passen.

Groeten,
Frans

riafri schreef op dinsdag 9 mei 2006, 22:07:


Het heet mcpa en mcpp en is bij agrarische bedrijven verkrijgbaar.


Wij laten ze er een dag of 10 af, op voorwaarde dat er tussentijds een regenbui overheen valt.

Groeten,
Frans

Moira schreef op vrijdag 12 mei 2006, 11:01:


Waarom denk je dat? Ik weet dat het door sommige supplementen-fabrikanten als goed klinkend verhaal wordt rondgestrooid om hun middeltjes beter te kunnen verkopen, maar iedere grond hiervoor ontbreekt. Gras is nog steeds gras, nog even groen als vroeger, en de voor de plant zelf benodigde stoffen, zoals vitaminen, worden nog op dezelfde manier aangemaakt als vroeger.


Hoezo dat dan? Natuurlijk verbruiken planten grondstoffen, dat is al miljarden jaren zo. Maar planten gaan ook weer dood, en dan komen die stoffen weer vrij. Dat is een reden om te bemesten. Tegenwoordig kunnen we zelfs precies meten wat er in de grond zit, en wat weer aangevuld moet worden.


Op dat laatste kun je zo antwoord krijgen als je een grondmonster laat analyseren. Kost ongeveer 50 to 75 Euro.

Onze ervaring is dat Staart en maneneczeem een typische welvaartsziekte is, juist veroorzaakt door allerlei toevoegingen zoals vitaminepreparaten. Geef het paard gewoon hooi, en de kans is groot dat de problemen zichzelf oplossen.

Baladeika had toen ze nog krachtvoer kreeg behoorlijk last van zomereczeem, maar nu ze al geruime tijd uitsluitend hooi/gras krijgt is ze er vanaf. Ook nu staat ze 24 uur per dag buiten, en schuurt nog steeds niet.

Groeten,
Frans

Wil schreef op vrijdag 12 mei 2006, 13:53:


Ja hoor, ze had bijna geen manen meer over, liep onder een boett-deken, en de ellende was duidelijk gekoppeld aan die kleine mugjes, etc. Absoluut Seme.


Ik heb er vaker van gehoord en dat is op dit forum al eerder aan de orde geweest.


Op internet is van alles te vinden. En natuurlijk zijn er mensen met vitaminetekorten. McDonalds draait overuren. Maar om dan maar de grond de schuld te geven...


Dan mest je dat toch bij?


Waarom hebben mensen dan niet vaker een ijzertekort?


Kunstmest bestaat nu juist uit de voedingsstoffen die de planten nodig hebben, anders was het geen kunstmest.


Dat ligt natuurlijk maar net aan het soort gras en de grondsoort. Toevallig hebben we hier een grens met twee grondsoorten, en inderdaad heeft het gras precies vanaf de "breuklijn" een blauwe waas. Is dat verkeerd?


Toch niet omdat er in het gras geen vitaminen zitten?


Kunstmest is gewoon mest, alleen dan "kunstmatig" samengesteld. Dat hoeft niet per definitie verkeerd te zijn.

Groeten,
Frans

Wil schreef op zaterdag 13 mei 2006, 11:07:


Insulineresistentie kan verschillende oorzaken hebben:
Een overvloed aan snel verteerbare koolhydraten (lees: krachtvoer) kan insulineresistentie veroorzaken (los van leeftijd), een tekort aan magnesium (al dan niet opgewekt door een overschot aan calcium) kan dat ook, en genetisch is de aanleg ook vastgelegd. Wat dat laatste betreft: sobere rassen ontwikkelen veel sneller insulineresistentie.

Groeten,
Frans

Tineke Nolet-Verdel schreef op dinsdag 16 mei 2006, 13:53:


Met interesse de hele discussie gevolgd, maar tot mijn verbazing is het nog niemand opgevallen dat de namen van glucose en glucosaminesulfaat nogal op elkaar lijken? Zou het misschien zo kunnen zijn dat het aminesulfaat en de glucose na opname een gescheiden leven gaan leiden? Waardoor er dus pure glucose in het bloed terecht komt?

Een zelfde "truuk" halen we namelijk uit met "ons" Magnesium: het is magnesium gekoppeld aan een aminozuur, en na opname wordt het magnesium en aminozuur van elkaar gescheiden. In dit geval juist de bedoeling, om het magnesium via een achterdeur naar binnen te krijgen met minder concurentie door o.a. Calcium.

Maar om op zo'n manier pure glucose via een achterdeur in het bloed te dumpen is vragen om problemen. Op die manier bekeken is de link tussen IR en glucosaminesulfaat nog niet zo gek...

Wat is eigenlijk de werking van glucosaminesulfaat? (En dan bedoel ik niet de uiteindelijke uitwerking, maar de manier waarop het "iets" zou moeten doen).

Groeten,
Frans