Ans Jondral schreef op dinsdag 27 juni 2006, 13:19:
> jose schreef op dinsdag 27 juni 2006, 12:54:
>
>> epona schreef op dinsdag 27 juni 2006, 12:49:
> verdragen. Laat staan dat ik met haar kan rijden. Dit zou voor
> bepaalde mensen al genoeg zijn om een paard weg te doen.
> groetjes
> Ans
Hallo, Ans,
Sommige mensen beslissen inderdaad heel snel, ook onder druk van andere mensen. Als mijn paard weer eens wat had en vreselijk mank was heeft menig een mij gedreigd de dierenbescherming te bellen, want ik mishandelde mijn paard door haar zo te laten lijden.
Gelukkig stond mijn dierenarts 100% achter mij en gaf ook weerwoord als er ongevraagd een buurman opdook die meende even kritiek te moeten spuien. Indy wilde doorgaan, ze wilde leven en had ondanks haar gehompel plezier, ookal viel het mij soms wel wat zwaar. Het is erg je paard zo te zien lijden. Ik kon soms een half jaar niets met Indy doen. Geen probleem, veel borstelen, hele kleine stukjes wandelen of gewoon bij haar zijn en een boek lezen, elkaar gezelschap houden; wij hebben ons op de een of andere manier altijd wel vermaakt.
Ik heb hier al eens eerder het verhaal verteld van mijn dierenarts die naar een patient toeging voor nabehandeling / controle en tot zijn grote schrik vaststelde dat het paardje weg was. De mensen konden niet meer aanzien hoe het paardje hompelde en hadden het naar de slacht gedaan - het was een simpele hoefzweer bij een paardje wat anders nooit wat had. Mijn dierenarts kwam hals over kop naar mij toe, bang dat ik mijn paard ook weggedaan had, want zij was er veel erger aan toe. Geen haar op m'n hoofd die daar aan denkt, Indy blijft zolang ze wil. :)
Maar het blijft moeilijk van afstand te beoordelen wat de beweegredenen geweest zijn om een paard in te laten slapen / naar de slacht te brengen en of het ook op een andere manier opgelost zou kunnen worden.
Monique
Warboel
