Ans Jondral schreef :
> Ik moet dus m'n paard loslaten, wordt hier gezegd. En ook nog
> iets over controledrang laten varen.
> Waarschijnlijk hebben jullie wel gelijk hoor. Ik probeer het
> wel, maar het is niet altijd even makkelijk. Ik zit niet
> vanboven op een eenzame berg in the middle of nowhere. Als ik
> vertrek moet ik eerst een tiental minuutjes over redelijk
> drukke banen. Dat maakt m'n paard heel zenuwachtig.
> Ik probeer er op te oefenen, maar in deze omstandigheden is dat
> niet vanzelfsprekend.
Volgens mij was ík degene die dat schreef over controledrang.
Ik ga zo goed en zo kwaad als het kan jouw bericht beantwoorden en ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zal je zeggen doe ik het doe:
Allereerst : Zenuwachtig en redelijk drukke banen. Waarom ga je er dan niet naast lopen? Is toch helemaal geen schande als je paard (of jij misschien) zenuwachtig worden? Dat brengt al wat rust.
> Bijvoorbeeld enkele weken geleden:
> Eerste keer
bitloos gaan wandelen. We vertrekken met inderdaad
> het loslaten in m'n achterhoofd. Dus met lang teugeltje.
> Paarden zijn fris, maar toch vertrokken zonder contact.
Ook met een lang teugeltje kun je contact met je paard houden, al is het maar door te praten (praten maakt jezelf ook rustiger) , op haar te letten. De teugel is lang , maar wel zo dat je hem in één greep op kunt pakken. Tis niet zo dat je niks 'mag' doen hoor
En is ze fris dan houd je haar wat meer bij je, hoeft toch niet gelijk in de krul ? Daar is ook nog wat tussen.
> 100 meter verderop worden we al ingehaald door de bond van de
> gepensioneerden op fietstocht, en masse en met fluovestjes. De
> eerste fietsers passeren ons, Tempête blijft stocïcijns kalm.
> (dus ik dacht al, héhé dit werkt...
> Dan, als de helft van de groep haar ingehaald heeft, besluit ze
> de idioot uit te gaan hangen. Ze placeert zich in het midden
> van de baan, waarbij ze de helft van de fietsers plots de weg
> blokkeert en ze maakt wat (lage) bokkesprongen. Al die oudjes
> op de rem met een blik alsof ze de duivel in eigen persoon
> waren tegengekomen.
Dát is iets van haar, dat heeft niet per definitie met
bitloos of loslaten te maken. Net alsof ze die bokkesprongen nu ineens wél maakt en aan een strakkere teugel niet? Nee, die teugel houdt haar alleen korter, maar voorkomt haar gedrag niet. Dat gedrag zegt meer over haar karakter en temperament.
> Ondertussen probeer ik haar onder controle
> te krijgen, maar omdat ik geen contact heb, duurt dit toch wel
> enkele seconden. Eens ik wel contact heb, heb ik haar redelijk
> snel onder controle en kunnen we verder.
Als je weet dat ze zo is zorg je ervoor dat je 'in haar buurt' bent, dat je de teugel zó op kunt nemen, dan laat je hem niet lang slodderen en hou je haar erbij, rustig en laag ademen (echt, het helpt) ontspannen, goed uitademen, niet verkrampen, let op je zit, diep enzo, klets wat tegen haar.
Ans, er is een verschil tussen loslaten en loslaten. Míjn loslaten betekent dus niet dat je niks meer mag doen, dat je overgeleverd bent aan de grillen van je paard en niet meer het voortouw mag nemen.
Dat zou me wat moois zijn....
>Weliswaar inderdaad nu
> met een trippelknol onder m'n kont. Ik heb enkele keren
> geprobeert om haar weer los te laten, maar dan viel ze in een
> hele korte trage galop. Pas enkele minuten later, op een
> rustigere weg was het mogelijk haar meer ruimte te geven.
Die trippelknol is ze net zo goed ook met een bit of strakke teugel, maak je mij niet wijs. Een paard heeft temperament of niet, jou gaat het er alleen maar om dat je het gevoel hebt niks te zeggen te hebben....
> De rest van de wandeling is heel rustig en relax met lange
> teugel verlopen, en op de terugweg zijn we zelfs een stuk over
> een provinciale weg gewandeld. no problem, eens ze haar energie
> wat kwijt is, is ze onverstoorbaar.
Juist : Energie kwijt is !
> (alleen was ze in galop
bitloos veel moeilijker terug te nemen
> dan met bit)
Gá dan niet gelijk die eerste keren in galop. "Voedt" haar eerst op (zie volgende stukje voor tips). Ik heb er paarden bij waarmee ik wekenlang, zoniet maanden niet in galop ga, totdat ik het gevoel heb controle te hebben op het moment dat dat even nodig is. Ik ben echt niet levensmoe en zelf bang om te vallen op mijn 42 e (jaja, je wordt ouder en voorzichtiger). Ik rijd veel paarden, maar wil wel effe weten dat het veilig is daar onder mijn kont, net als jij hoor.
> Moraal van dit verhaal: Dit was nooit gebeurd als ik de eerste
> tien minuten een licht contact had gehouden. Dan had ik haar
> kunnen corrigeren de moment dat ze de intentie had om opzij te
> springen. (En volgens mij had ze dan zelfs zo'n stoot niet eens
> proberen uit te halen)
Snap je nu dat ik hetzelfde zeg als jij? Dat je ernaar
streeft haar los te laten, maar dat het niet altijd gelijk kan, soms pas na een tijdje. Waar ik wel zeer sterk tegen ageer is dat telkens weer blijvend een hele rit in de krul rijden, daarover was mijn reaktie zo fel.
Dat haalt alle zelfdenkzaamheid en levensblijheid van een paard eruit.
Denk je dat ik mijn stuiterarabier overal kan loslaten? Kzalwelgekzijn. Ze is supergevoelig, en er zijn nou eenmaal momenten dat zij besluit dat ze best even aan de sjees wil en de godsganselijke terugweg loopt te dansen, snuiven en te trippelen. Dan pak ik haar telkens weer terug, zet 'r op de plek, zeg "en walk" (stappen) ga diep zitten,
maar leg gelijk daarna de teugel weer neer. Snap je ? Ik hou haar niet kort. Wordt zij nog hieperdepieperiger van. (En ik háát dat gestuiter, ik krijg er pijn van in mijn rug, laat staan zij).
> Ik vind al deze ideeën heel idealistisch maar eerlijk gezegd
> ook wel een beetje onrealistisch. Het moet toch veilig blijven?
> voor mij, mijn paard en de andere weggebruikers.
Veiligheid staat voorop Ans, laat dat altijd je drijfveer zijn. Maar dan is daartussen een héééle grote marge, zo kun je in die eerste 10 minuten veel doen met je zit, je ademhaling, je houding: ontspannen, knieeën los, niet klemmen, dieper zitten, bekken kantelen, praten, visualiseren enz. En daarbij kun je zo doen als ik doe : Ik laat haar in principe los, maar neem heel even de teugels op doe mijn ding in combinatie met dit alles, maar leg hem daarna steeds weer neer.
En *belonen!* Zo leert zij dat wanneer zij braaf en beschaafd loopt jij niet aan die teugels gaat. En maar kletsen en vertellen hoe goed ze wel niet is. Niet vergeten he.
> Is het dan wel verantwoord om koppig door te blijven zetten en
> toch met lange teugel te vertrekken? Het ging hier toch net
> over de valkuilen van het
bitloos?
> En als ik nu toch de eerste 10 minuten een licht contact hou,
> ben ik dan een controlefreak??
Nee dus !!!!!!!
Ik hoop dat ik het goed uitgelegd heb, en anders vraag je me maar.
Groetjes, Pien
Warboel
