Mijn pony is nu ruim 1,5 jaar kreupel, zonder duidelijke oorzaak. Reeks van artsen erbij, nergens kwam iets uit. Ik wilde haar per se naar een professionele paardenkliniek hebben, en haar daar een tijdje laten staan voor wat intensiever onderzoek. Mijn laatste hoop.
Nou heb ik het probleem dat mijn pony absoluut de trailer niet (meer) in wil. Mijn fout, want toen ik haar van de manege ophaalde liep ze er in één keer in. Ook verschillende bezoeken aan klinieken waren geen enkel probleem. Tot ik een keer op vakantie zou gaan met een vriendin en onze paarden, en ik spullen uit mijn kast ging halen om in de auto te laden. Ik loop terug naar de trailer en iemand had haar al gepakt en probeerde haar voor me in te laden (zo'n arrogante macho man die 'die lastige merrie' wel even in zou laden). Nog geen 5 minuten was ik weg geweest, en nu stonden ze al met een bezem in haar kont te prikken. Ik heb haar boos overgenomen, en vervolgens lukte het mij ook niet meer. Uiteindelijk is de zweep erbij gehaald, touwen achter haar, noem maar op. En ik heb het toegelaten, mijn grootste fout ooit.
Sindsdien alleen maar diarree zodra ze een trailer met de laadklep open ziet. Wel al veel vorderingen gemaakt, lekker naast de trailer gaan poetsen, geen diarree meer, laadklep open, geen extreme angst meer. Geoefend met haar tussen objecten en de trailer doorsturen, kiest ze voor de trailer. Maar ze zet met geen enkele mogelijkheid dat voetje op die klep. Weinig mogelijkheid tot oefenen want ik sta op een pensionstal en heb geen eigen trailer. Als ik de eigenaar van de stal 3 keer vraag om de trailer voor me neer te zetten, is hij al geirriteerd.
En toch moest ze erin, want ik wilde per se naar die kliniek toe. Verdoving gehaald bij de dierenarts, wat versterking gevraagd en gelukkig, die avond stond ze er dan toch in, binnen 10 minuten, zonder agressie en geweld. Op weg naar de kliniek.
(Wel op advies van anderen met een blinddoek geprobeerd, maar dat werd een drama, wilde haar stal niet eens uit en sprong omhoog, meteen maar weer af dus).

Tien dagen later kon ik haar weer ophalen. Ik van tevoren de kliniek bellen om te vragen of zij haar daar konden verdoven voor me en dat was geen probleem. Daar aangekomen was ze nog niet verdoofd, dus de jonge vrouwelijke arts erbij die haar al die dagen ook verzorgd had (hele leuke meid, lief voor de paarden) en haar samen verdoofd. Binnen 30 seconden liet ze haar hele hoofd in mijn armen hangen en was ze zo suf als wat.
"Ik ga vast wat versterking halen" zei ze, en kwam terug met een hele vriendelijke jongen die ik al eerder had leren kennen, ook een jonge arts.
Vijf minuten waren we nog maar bezig, ik bij haar hoofd en zij probeerden haar lichaam recht voor de trailer te houden. Ineens stond er een man van een afstandje te kijken en kwam zich ermee bemoeien, probeerde haar te lokken met het klokhuis van een appel. Deze had ze bijna te pakken, waar ik van schrok want ze mocht absoluut niets eten met deze verdoving want dat zou tot een slokdarmverstopping kunnen leiden. Tot mijn verbazing zeiden beiden jonge artsen niets.
"Hebben jullie al een blinddoek geprobeerd?" vroeg de man. Ik zei dat ik dat op de heenweg al geprobeerd had en dat een ramp was, dus liever niet meer wilde proberen. "IK weet zeker dat ze er met een blinddoek in één keer inloopt". Het meisje deed haar bodywarmer al uit en schoof deze onder haar halster. Ik zei alleen maar dat ik hoopte dat het hun zou lukken, omdat het mij niet gelukt was. "Geef haar maar even aan mij", zei de man. Hij begon rondjes met haar te lopen over het parkeerterrein, maar dat ging voor geen meter. Meteen begon ze naar achteren te lopen en stons ze in stenen bloemenbakken enz. "Nou doe jij het dan maar!" riep de man naar mij en liep het touw vallen. Ik pakte het touw op en het meisje zei tegen mij "laten we haar in ieder geval weer richting trailer brengen, want hier staan heeft sowieso geen zin". Achteruitlopend kwamen we weer bij de laadklep, een keerden we haar om. De andere arts had inmiddels touwen gehaald om achter haar langs te doen en haar er zo in te krijgen, maar dit hielp voor geen meter. "Hebben julle het idee dat het beter gaat met blinddoek?" vroeg ik, zo netjes mogelijk. De man antwoordde: "Ik zie het zo: OF je doet het nu op mijn manier, OF wij gaan gewoon ons werk weer doen!". Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik was het zo niet eens met de manier van die man, maar ik kon haar er in mijn eentje ook niet in krijgen. Wat als ze weg gingen en ik daar zou blijven staan?
We hebben het nog even geprobeerd, maar na twee minuten zei de man al "Ik ga er een zweep bij halen!". "Asjeblieft niet", zei ik, "want daar is dit hele gedoe mee begonnen". "Nou een flinke pets op haar billen lijkt me hier niet misplaatst!" zei de man kwaad. Ik wist dat als zij nog één keer geslagen werd waar ik bij was, dat ik het vertrouwen echt voorgoed verpest zou hebben, en sowieso is slaan al helemaal geen optie voor me. Ik was helemaal stil want ik wist het niet meer, de zweep zou ik absoluut weigeren maar wat als ze weg zouden gaan? Dan moest ik maar smeken of de twee artsen me zouden willen helpen. En ik had allang begrepen dat de man een of andere hoge pief was daar binnen de kliniek, want geen van hen durfden (of wilden) iets tegen hem in te brengen. Na een poos stilstaan en niemand die wat zei, zei het meisje "anders proberen we het nog één keer zonder blinddoek". "Dan is dat mooi wel haar laatste kans" zei de man.
We deden de blinddoek af en in één keer liep ze de trailer in. Ik zei helemaal niets, was alleen verschrikkelijk blij en maakte mijn paardje vast.
Ik was de trailer nog niet eens uit en de man zei tegen me: "Dat beest wil ik hier nooit meer zien, laat me JOU hier nooit meer zien!".
Maar ik mocht mooi wel 1230 euro afrekenen.
Ik heb de twee artsen en zelfs de man nog een hand gegeven en ze bedankt voor al hun hulp.
Uiteindelijk heeft het slechts 20 minuten geduurd, voor mij niets, ik heb wel een 3,5 uur met haar gestaan.
Deze man blijkt achteraf DE arts van de kliniek.
Niet te geloven, en dat voor zo'n 'professionele' kliniek. Deze man heeft misschien verstand van opereren, maar niet van paarden. En ook niet van mensen. Bah.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 15 november 2006, 18:32:


Je hebt helemaal gelijk. En ik kan je vertellen, als er iemand aan haar komt dan wil je mij ook niet tegenover je hebben. Maar in deze situatie was ik zelf zo machteloos omdat ik haar in mijn eentje de trailer niet in krijg. En ik vond het inderdaad een vreselijk gevoel. Ik had NOOIT die zweep laten halen, maar dan had ik daar wel gestaan, waarschijnlijk midden in de nacht nog. Ik weet niet wat ik dan had moeten doen.
Mijn trailer probleem is nog steeds niet opgelost. Ik zit erover na te denken om haar naar Frans en Ilona te brengen, maar ik heb momenteel niet de mogelijkheid om zelf ook daar in de buurt te blijven i.v.m. stage, school, afstuderen enz. En ze moet met MIJ ook de trailer in durven, niet alleen met Frans of Ilona :)
Mijn merrie heeft een flink verleden van mishandeling en maneges, en gelukkig heb ik haar daar weg kunnen halen. Kon er in het begin niets mee, sloeg me met haar voorbenen in mijn gezicht, kon niet eens met haar aan de hand lopen want dan steigerde ze. Gelukkig kon ik haar snel naar een andere plek brengen en vanaf toen ging het beter. Maar we hebben werkelijk alles wat je maar kunt bedenken moeten overwinnen. En ik ben nog steeds niet zonder problemen, ze vertrouwt me gewoon niet. Terwijl als we nu buiten wandelen en iets engs ziet, ze wel zowat op mn rug springt om zich achter me te verschuilen. Wat dat soort dingen betreft ben ik wél weer de veilige haven. Maar wat trailers betreft heb ik het verpest. Ik weet echt niet meer hoe ik dit trailerprobleem aan moet pakken, en daarbij komt dat ik hier helaas ook niet de mogelijkheden hebt om er alles aan te doen wat ik zou willen.

ingrid van der post schreef op woensdag 15 november 2006, 21:07:


Nee ik weet nog steeds niets over de kreupelheid. Het is begonnen toen ik een paar maanden bezig was met natuurlijk bekappen, maar haar hoeven zagen er gewoon geweldig uit. Hans Arendse hielp me en ik was erg tevreden. Had hoefschoenen van Smit. Tot haar manier van lopen zo drastisch begon te veranderen dat ik er artsen bij heb laten komen. Voor verschillende onderzoeken 'moesten' er weer ijzers onder, dit was overigens wel na ruim een jaar, dus niet het eerste wat ik probeerde. En nu ben ik ruim 1,5 jaar verder. Overal echo's, MRI scans, röntgenfoto's van gemaakt, alles ziet er super uit. Ook de hoeven. Osteopaten erbij, mensen bij Laarakker vandaan, fysiotherapie gehad, noem maar op. Nog steeds niets. Het gaat om haar rechter achterbeen, wat ze zo scheef neerzet dat ik het gewoon eng vind om naar te kijken, hoewel het nu al minder is geworden. Ze heeft in de kliniek wel een tildren infuus gehad, een middel wat geloof ik voor hko en spat wordt gebruikt, maar dit heeft ze allebei niet en er is me nooit goed uitgelegd waarom dat dan was. Ze blijven maar om je heen praten en telefonisch begin je zo weinig.

Parelli ken ik al een tijdje, via deze site (lees hier heel veel) en heb het boek, ben het nog druk aan het doornemen. Probleem is dat ik op de manege 'alles geleerd' heb en zoveel dingen dus nu verkeerd ingeprogrammeerd zitten. Ben helemaal alleen opnieuw begonnen omdat niets van wat ik geleerd had werkte bij mijn paardje, het werd juist alleen maar erger. Wat dat betreft had ik me geen beter paard kunnen wensen, ze heeft me zoveel geleerd en opnieuw opgevoed :) Maar bij haar zit er ook het een en ander verkeerd ingeprogrammeerd. Op het moment dat het niet meer 'via het boekje' gaat, weet ik niet meer wat ik ermee moet. Ik heb gewoon iemand nodig die er veel ervaring mee heeft en me op het moment zelf handvaten kan geven. Maar ik sta op een stal tussen de 'dressuurmiepen' en alles wat ook maar met natuurlijk te maken heeft lijkt niet bij mij in de buurt te zitten (amsterdam)

Ilona Kooistra schreef op woensdag 15 november 2006, 21:18:


Erg jammer dat jullie geen trainingspaarden meer aannemen, dat wist ik nog niet. Met de manier op deze site ben ik al een tijdje bezig, en ze doet alles perfect, maar 'weigert' de trailer aan te raken. Het is best een vertederend gezicht, ze perst zich door de kleinste openingen maar die trailer.... ze sprong laatst zelfs over de laadklep heen toen ik haar er langs probeerde te sturen. Clickeren heb ik nog niet geprobeerd, zal het boek eens aanschaffen en kijken of het bij mijn paard past. Toch heb ik mijn twijfels over of dit ooit nog goed komt. Het is een merrie met een flink koppie erop en ook nog hartstikke gevoelig (ze stond een keer vast aan een halstertouwtje rustig hooi te eten omdat ik aan het poetsen was, en mijn telefoon ging. Ik was kwaad op de persoon aan de telefoon, maar liet dit niet aan die persoon merken. Zij merkte het wel en begon als een idioot aan haar touwtje te hangen, zo eng vond ze me kennelijk), en ik ben niet kundig genoeg.
Het maakt niet eens meer uit wat ik ervoor moet doen, als het maar werkt inderdaad.

KatrienB schreef op woensdag 15 november 2006, 19:44:


Hoi Katrien,

Ik zou eerst eens goed nagaan hoe goed die wei is om op te rijden. Ik weet dat mijn merrie MIJ de wei uit leidt omdat zij weet waar de slechte (kuiltjes, zachte plekken waar ze ver wegzakt, stenen, noem maar op) plekken zitten. Ze heeft zich een keer verstuikt in ondiep greppeltje die ze niet gezien had, en sinsdien is ze extra voorzichtig en tilt ze haar benen extra hoog op. Het kan zijn dat dat bij jouw paard ook zoiets is, en hij in stap beter kan zien waar hij loopt/waar de slechte plekken zitten en het daarom dan wel doet.
Ik zou je paard eerst eens op andere ondergronden laten lopen en kijken of hij onregelmatig loopt. Een been wat ze vaker op rust zetten dan het ander hoeft niets te betekenen, ze kunnen ook gewoon een voorkeur hebben.

Groetjes Franca

Christel Provaas schreef op donderdag 16 november 2006, 8:05:


Yep, heb samen met een stalgenoot een lesdag bij ons op stal georganiseerd, 6 december is hij bij ons.

Christel Provaas schreef op donderdag 16 november 2006, 10:20:



In Den Ilp, gemeente Landsmeer. Tegen Amsterdam Noord aan. Ik hoop het inderdaad ook, hij is echt mijn laatste hoop. Ze zet hem scheef neer, draait hem naar buiten weg, en er lijkt teveel speling te zijn tussen haar boven en onderbeen. Osteopaten en fysiotherapeuten hebben me verteld dat ze hypermobiel is. Ik hoop dat Antoine me kan helpen haar te helpen haar lichaam weer goed te gebruiken.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 15 november 2006, 23:07:


NOG als in? Nu nog? Genoeg?

Ans Jondral schreef op donderdag 16 november 2006, 19:53:


Sieta maakt precies dezelfde beweging. in eerste instantie zet ze hem naar binnen neer, en dan geeft ze er een draai aan ja, terwijl haar voet op de grond staat. Ook op de harde bodem doet ze dat. Toen ze nog natuurlijk bekapt werd sleet ze haar hoef ook helemaal scheef af (buitenste hiel was veel hoger). Het leek in eerste instantie uit haar knie te komen, maar helemaal nadat er overal foto's en echo's van gemaakt zijn en alles in orde bleek te zijn, wisten de artsen dat niet meer te onderbouwen. Dus dan maar haar sprong, dachten ze, ook daar kwam niets uit. Ik vind het erg moeilijk om te zien waar het vandaan komt, maar ook haar bovenbeen heeft een 'knik' naar buiten, elke keer als ze aan het eind van haar pas in en dus haar been gestrekt naar achter heeft. Toen ik fysiotherapie had werd ze ook LV kreupel, en dat heeft een tijd aangehouden. Ze is links gebogen.
Wanneer ze eenmaal van één been last heeft en dat gaat ontlasten, wordt ze zowat automatisch kreupel aan verschillende andere benen.

Het is weer zover, iemand die zijn foto's niet geupload krijgt...ik dus
Ze zijn inderdaad wat groot, maar op de site wordt aangegeven dat ze automatisch worden aangepast? Wanneer ik op 'verzenden' heb gedrukt, gebeurt er wel wat, maar ik kan niet zien of het gelukt is of niet. Ik krijg gewoon weer het scherm om opnieuw een foto te uploaden. Toen ik mijn eigen fotoserie op zocht stonden er geen foto's bij. Wat moet ik doen?