trea hoex schreef op vrijdag 15 december 2006, 9:43:

Een super muts hier, maar Cool (1,5 jaar) doet nog niet mee.
dag,
jet

Spirithorses schreef op woensdag 20 december 2006, 14:45:


Zware woorden, Pien? Dat is waarschijnlijk omdat je ook echt ALLES wat hem aangaat verwoordt... En stiekum ben je net als Elzalien (en ik) toch meer bezig met vooruitgang boeken omdat je dat - voor hem - zo graag wilt? Voor jou met Mazir (en Oakley) zit 't verschil denk ik in het feit dat je ze (paarden per saldo) 'beter kunt lezen', dan wij dat kunnen. En ik sluit me volledig bij Wil aan, je brengt het prima, eerder lichtvoetig dan zwaar onder woorden!

Ik ben na 12 maanden Secret weer terug bij af, want zoals Piet schreef en jij bij Elzalien vermoedt, ik werd bang voor d'r, totdat ik op rug klom. Dan hadden we sámen pret. Maar dat vind ik niet de manier waarop ik met de mijnen wil omgaan. Dus 't zadel ligt even stoffig te worden en we zijn een hernieuwde vriendschap aan het opbouwen. Probeer beter te leren rijden op een andere rug en wat me sterkt is de omgang met ons immens grote paintveul Cool (1,5 jaar en nu al 1.50 m!). Die IS namelijk echt cool, maar reageert ook op me zoals onze honden en mensenjochies doen. Die leert dingen van me en blijft daardoor (hopelijk) lekker evenwichtig. Dat zou ik toch ook met Siggy moeten kunnen bereiken? En jij met Mazir? En Elzalien met Mike? En...

Geertje schreef op woensdag 20 december 2006, 15:12:


Ik kan me voorstellen dat ze vast wil houden aan wat ze wel kan, zou jij ook doen als je onzeker bent. Deed ik ook. Maar loslaten, daar heb je gelijk in, dan merk je overmorgen al dat je paard anders naar je kijkt. Omdat je even niks anders doet dan dag zeggen, beetje poetsen en weer weg gaan. Geen druk..., toch?

Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 11:09:

Ik wíl heel graag ijzerloos, bitloos en goed

Moooii!
dag,
jet

Geertje schreef op woensdag 24 januari 2007, 10:25:


Ik ken een redelijk 'onhandelbaar' manneke van vijf die 's avonds nog even mag lurken aan de borst. Z'n zusje van twee tankt nog meermaals per dag. Die mams is overigens héél erg slank... maar haar kindjes spelen niet meer bij ons want ik moet me dan steeds beheersen om niet te gaan meppen, gniffel. En ons jongste holbewonertje kan kruisplassen met z'n broer, liefst op blote kakkies, maar eet wel met mes en vork. Tsja, natuurlijk ouderschap... Ik doe m'n best.

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 25 januari 2007, 11:39:


Aaah, gelukkig! 't Is je komboecha die dood is, ik dacht even je paard!

Nick Altena schreef op woensdag 31 januari 2007, 4:25:


DANK Nick! Da's duidelijk.

Nick Altena schreef op woensdag 31 januari 2007, 13:46:


Sorry Nick, dat ik even heb geknipt, maar mijn ervaring hierin is anders (en past overigens ook heel goed in dat topic over hoofdstel aanbrengen... tradi's... etc.)

Het ging je hier even om mensen met een normaal vermogen om na te kunnen denken over de gevolgen en hun eigen rijvaardigheden... Manege eigenaar (die het volgens jou zou moeten kunnen inschatten; heb ik dat goed begrepen?) liet me twee jaar geleden tijdens mijn 8ste (!) rijles door de binnenbak galopperen. 'k Vond het geweldig, 't voelde goed, maar mij werd gezegd "stuur 'm maar naar het midden, want nu is de volgende aan de beurt." Dat heb ik braaf gedaan, verloor de buitenbeugel (want na acht lessen 'zit' je nog niet echt, toch?) en donderde er af. Brak m'n bovenarm en elleboog, moest m'n lief bellen om me naar het ziekenhuis te laten brengen... Enfin, twee operaties en 10 pijnlijke revalidatie maanden later, heb ik een scheve arm en ben ik een beetje een ander mens.

Ik beschouw mezelf als redelijk denkend, min of meer volwassen mens, maar ik heb me tijdens die geweldige rit in de binnenbak nooit gerealiseerd wat de gevolgen konden zijn. Ben er als beginnende leek ook niet voor gewaarschuwd. Letterlijk en figuurlijk heel pijnlijk, want de manege was NIET aansprakelijk... Ze hebben ook nooit gebeld om te horen hoe het ging, trouwens.

dag,
jet

Ans Jondral schreef op woensdag 31 januari 2007, 14:34:


He Ans,
Lang (en niet leuk) verhaal. Mijn verzekering heeft betaald en heel eerlijk gezegd (laf, ik weet 't) was ik meer bezig met uit te vinden hoe ik, tijdelijk gehandicapt, mijn peuter in een schone luier kon hijsen, hoe ik met de honden het strand kon bereiken en of ik ooit nog zou paardrijden.

We hebben nu 2 eigen paarden, op stalarrest 's nachts na, behoorlijk natural. Ijzerloos en zweeploos, maar nog wel met bit (sorry, kom me begeleiden en ik ga om). De aanvraag voor een eigen buiten(=droogloop)bak ingediend bij de gemeente, oud-hollandsche pannetjes voor het dak van de schuilstal liggen al klaar, kortom... Was ik er toen niet afgedonderd, dan had ik nu misschien een eigen paard op diezelfde manege staan en nooit van PN en HN gehoord! Galopperen heb ik daarna slechts een keer aan de longe gedaan en ik vond 't doodeng. Voorlopig verdiep ik me meer in de relatie met onze vierbeners en alles wat we samen kunnen, galopperen doen ze zonder mij, liefst zij-aan-zij...